Paroles et traduction Vasilis Papakonstantinou & Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Mi Milas

Mi Milas

Νιφάδες χιονιού στο γιακά, με ναρκώνουν
Οι μπότες γλιστρούν και τ' αυτιά αγκιστρώνουν τον ήχο
Στολές, οπλισμός, μέσ' τα μάτια ο φακός
στάσου εδώ, μέσ' το φως και κοντράρισε κάργα τον τοίχο
Δεν είναι που ξέρω του τοίχου να νιώθω τον χτύπο
Δεν είναι που η σκέψη, κελί, δε θ' αντέξει αν φύγω
Είναι κείνη η φωνή, μεσ' τη νύχτα εκεί που μου λέει
Ενας χρόνος μετά, είναι λίγο πιο λίγο απ' το λίγο
Πιο κάτω απ' το κάτω, τρυπώνει η ελπίδα
Κι εγώ απ' το πάτο μια τρύπα στο χρόνο ανοίγω
Σε βλέπω θηλιά στου καιρού μου το δίχτυ
Μαντόνα και Κίρκη στο ίδιο στημένο μοτίβο
Δεν είναι το τσακ του αναπτήρα που βλέπω όταν στρίβω
Δεν είναι ψεύτικό δράμα του χρόνου που κρύβω
Είναι κείνη η φωνή μεσ' τη νύχτα εκεί που μου λέει
Ενας χρόνος μετά, είναι λίγο πιο λίγο απ' το λίγο
Πνίγομαι σ' ένα ποτήρι βαθύ
Σ' ένα πηγάδι του νόστου
Της πειρατείας σου η μουσική
Χρόνος μετράει εντός
Μια πεταλούδα το νου μου σκορπάει
Μ' ένα βιολί που ουρλιάζει
Μέτρα το χρόνο μ' αυτό που πονάει
Κι όχι μ' αυτό που τρομάζει
Μη μου μιλάς, μη μιλάς, μη μιλάς
Στο στέκι οι φίλοι μικραίνουν το φόβο. Μα εγώ σ' έχω δεί και ξανά
στήνω πλάτη στον τοίχο Κουβέντες σημαίες, ψυχές που σε παίρνουν.
Παρέες της νύχτας, δωμάτια πίσω στο κήπο Στη σκάλα με βία,
το βλέμμα γωνία. Κομμένος στα τρία, το νου σ' αμνησία τυλίγω
Το χρώμα σου μένει στα φώτα του πάρκου. Τη γέννα του δράκου,
στη γέννα της πάλι την πνίγω Χλώμιαζες όταν μιλούσα γι' αυτό.
Και τα δεσμά του υμνούσες. Ό, τι μας δένει το ουρλιαχτό έλεγες
πως τ' αγαπάς. Μείνε λοιπόν, στου καιρού τη βουή μ' ένα
θλιμμένο δοξάρι. Δώστ' τη φωνή σου σαν στείρα αμοιβή
σ' όποιον μπορεί να σε πάρει. Δεν είναι η μνήμη κερί,
που ζητάει να το σβήσω. Δεν είναι που πριν και μετά από
σένα θα ζήσω. Είναι κείνη η φωνή μεσ' τη νύχτα εκεί που μου λέει.
Ενας χρόνος μετά, είναι λίγο πιο λίγο απ' το λίγο

Mi Milas

Snowflakes on my collar, intoxicating me
My boots slip and my ears hook the sound
Uniforms, weaponry, a lens in my eyes
Stay here, in the light, and fight hard against the wall
It's not that I know how to feel the wall's beat
It's not that thought, a cell, won't hold up if I leave
It's that voice, in the night, that tells me
A year later, it's a little less than little
Lower than low, hope sneaks in
And I open a hole in time from the bottom
I see you as a noose in the net of my time
Madonna and Circe in the same set pattern
It's not the click of the lighter that I see when I turn it
It's not the false drama of time that I hide
It's that voice, in the night, that tells me
A year later, it's a little less than little
I'm drowning in a deep glass
In a well of nostalgia
The music of your piracy
Time counts inside
A butterfly scatters my mind
With a screaming violin
Measure the time with what hurts
And not with what scares
Don't talk to me, don't talk to me, don't talk to me
At the hangout, my friends make my fears smaller. But I've seen you before
I put my back to the wall. Words as flags, souls that take you.
Night companions, rooms behind the yard. On the stairs with force,
My gaze is cornered. Cut into three, I wrap your mind in amnesia
Your color remains in the lights of the park. The birth of the dragon,
In her birth again, I drown her. You turned pale when I spoke of it.
And you praised its bonds. You said that you loved whatever binds us.
So stay, in the roar of time with a
Sad bow. Give your voice as a sterile reward
To anyone who can take you. Memory is not a candle,
That asks to be extinguished. It's not that I will live before and after
You. It's that voice, in the night, that tells me.
A year later, it's a little less than little