Hop, Szklankę Piwa - Zbigniew Wodecki traduction en allemand

Hop, Szklankę Piwa

Na skale czarnej, spadającej w morze
Stoi mój zamek
Oplata go galeria w koronki z białego marmuru
W koronki z białego marmuru?
W koronki z białego marmuru?
Tak!
Chciałem coś pisać
Co? Co? Co? Co?
Coś dżwięczy jak daleki gong
Gong, gong, gong
Coś dżwięczy jak daleki gong świątyni
Kiedy? Kiedy? Kiedy?
Kiedy, kiedy wieczorne niebo migdałowe
Sklepi swą kopułę nad miastem

Nad zrębem planety, pośród gwiezdnej nocy
Szereg alefów w nieskończoność pełznie
I nieskończoność unieskończoniona
Zamiera sama w sobie przez siebie zdradzona
Kłęby, kłęby, kłęby tytanów
I rogate, i rogate widma
Sypią, sypią, sypią gwiazd roje w wydarte otchłanie
Myśl w własne wątpia zapuściła szpony
I gryzie siebie sama w swej własnej otchłani
Lecz myśl ta czyja? Samo się nie myśli
Tak jak grzmi samo i samo się błyska
Punkt się rozprężył w "n" wymiarów przestrzeń
I przestrzeń klapła jak przekłuty balon

Hop, hop, hop szklankę piwa
Hop, hop, hop szklankę piwa
Hop, hop, hop szklankę piwa
Hop szklankę piwa hop!
Dnem mojej duszy jest pierwotna mściwość
A moim herbem jest soczysta larwa
Zdębiałych koni lawiny, lawiny
I oficerów zasmucone miny

Hop, hop, hop szklankę piwa
Hop, hop, hop szklankę piwa
Hop, hop, hop szklankę piwa
Hop szklankę piwa hop!
Ważę ciężary o jakich nie myślał żaden cezar świata
A wszystko ulata, ulata jak wata, ulata jak wata
Hop szklankę piwa hop

Nad zrębem planety pośród gwiezdnej nocy
Szereg alefów w nieskończoność pełznie
I nieskończoność unieskończoniona
Zamiera sama w sobie przez siebie zdradzona
Kłęby, kłęby, kłęby tytanów
I rogate, i rogate widma
Sypią, sypią gwiazd roje, wydarte otchłanie
Myśl w własne wątpia zapuściła szpony
I gryzie siebie sama w swej własnej otchłani

Hop, ein Glas Bier

Auf schwarzem Fels, der ins Meer stürzt
Steht meine Burg
Umschlungen von einer Galerie aus weißem Marmor-Spitzenwerk
Aus weißem Marmor-Spitzenwerk?
Aus weißem Marmor-Spitzenwerk?
Ja!
Ich wollte etwas schreiben
Was? Was? Was? Was?
Etwas klingt wie ein ferner Gong
Gong, Gong, Gong
Etwas klingt wie der ferne Gong eines Tempels
Wann? Wann? Wann?
Wann, wann der mandelfarbene Abendhimmel
Seine Kuppel über der Stadt wölbt

Am Rande des Planeten, inmitten sternenklarer Nacht
Eine Reihe von Alephs kriecht in die Unendlichkeit
Und die ent-unendlichte Unendlichkeit
Erstarrt in sich selbst, von sich selbst verraten
Schwaden, Schwaden, Schwaden von Titanen
Und gehörnte, und gehörnte Schemen
Streuen, streuen, streuen Sternenschwärme in aufgerissene Abgründe
Der Gedanke hat seine Klauen ins eigene Innerste geschlagen
Und zerfleischt sich selbst in seinem eigenen Abgrund
Doch wessen Gedanke ist das? Es denkt nicht von selbst
So wie es von selbst donnert und von selbst blitzt
Der Punkt dehnte sich aus zum n-dimensionalen Raum
Und der Raum klatschte zusammen wie ein durchstochener Ballon

Hop, hop, hop ein Glas Bier
Hop, hop, hop ein Glas Bier
Hop, hop, hop ein Glas Bier
Hop ein Glas Bier hop!
Der Grund meiner Seele ist urzeitliche Rachsucht
Und mein Wappen ist eine saftige Larve
Lawinen, Lawinen erstarrter Pferde
Und die betrübten Mienen der Offiziere

Hop, hop, hop ein Glas Bier
Hop, hop, hop ein Glas Bier
Hop, hop, hop ein Glas Bier
Hop ein Glas Bier hop!
Ich wiege Lasten, an die kein Cäsar der Welt je dachte
Und alles verfliegt, verfliegt wie Watte, verfliegt wie Watte
Hop ein Glas Bier hop

Am Rande des Planeten, inmitten sternenklarer Nacht
Eine Reihe von Alephs kriecht in die Unendlichkeit
Und die ent-unendlichte Unendlichkeit
Erstarrt in sich selbst, von sich selbst verraten
Schwaden, Schwaden, Schwaden von Titanen
Und gehörnte, und gehörnte Schemen
Streuen, streuen Sternenschwärme, aufgerissene Abgründe
Der Gedanke hat seine Klauen ins eigene Innerste geschlagen
Und zerfleischt sich selbst in seinem eigenen Abgrund