Paroles et traduction Siirbaz feat. Nasir - Yürüyen Sırt Çantaları 2

Yürüyen Sırt Çantaları 2

Bu akşam mesainin bitmesini beklemedim
Ceketimi alıp da dışarıdaki kıyamete katılmak için
Cüzdan içinde bir kuruş param yok
Sanırım helak olmak dahi zenginlerin fantazisi

Bu Tanrılaşmaya başlayan endüstri çağında
Kalabalıklar içindeydi yalnızlıkla tanışmam
İnanışlarla aramı açtığımdan beri
Zihnim hiç olmadığı kadar özgür ve korkunç şekilde darmadağınık bak

Başa dönüp de istemiyorum uyku haplarından medet ummak
Bu içten telef olmak
Huzuru ankesörlü telefonların başında unuttuk
Zaten ahizeyi kaldıran herkesi tutup kolundan içeri attılar birader

Çevremi daima rahatsız eder hikayem
Sanırım Mecit ve Salih çıkmalı dört
Duvarın arasından düzelsin diye şirazem

Sokaklar neden bu kadar gri
Sanki tüm şehir bir fabrika ve
Huzur bir işçinin üç aç çocuğundan biri
Önümde satıh silik
Birer birer geçerken yanımdan hayatlar
Tüm ağırlığımın giderek silindiğini gördüm

Bir çift geçip böldü önümden rüyamı
Bir ben miyim böyle deyip döndüm
Renkli caddelerin ilüzyonuna gömdüm öykümü ki
Kime ne anlatacaksın gösterirken saat sabahın dördü

Kimsenin gördüğünü sanmıyorum benim
Gözümden bu şehrin kirliliğini böylesine
Bu kadar hızlı hareket eden kalabalığın
İçinde bir yere ait olma ihtiyacı doğar öylesine

Ne var ki anlamı yok
Günden güne sürüklenirken beynim
Hayatların değeri nedir kavramıyor
Zihnen hiç kimse yeryüzüne ait değilken
Üzerinde sonsuzluğu bulmuşçasına davranıyor

Walking Backpacks 2

This evening I didn't wait for the end of my shift
To grab my jacket and go outside to join the havoc
There isn't a penny in my wallet
I suppose even dying is the rich people's fantasy

In this industrial era which is increasingly being divinized
My acquaintance with loneliness happened in a crowd
Since I have a gap in my faith
My mind is more free than ever and horribly unfocused, see

I don't want to turn back and seek help from sleeping pills
This silent wasting away
We forgot peace when we hung up the payphones
They grabbed anyone that lifted the receiver and threw them inside, my friend

My tale always bothers those around me
I think Mecit and Salih must leave the backgammon game
So that they come out from behind the wall and patch up my mind

Why are the streets so gray?
As if the whole city were a factory and
Peace is one of a worker's three starving children
The asphalt in front of me is blurry
As lives pass me by one by one
I saw all my weight gradually fading away

A couple walked past and cut my dream off
I turned and thought, is it just me?
I buried my tale in the illusion of colorful avenues so that
Who will you tell it to when you show it at four in the morning?

I don't think anyone sees what I do
The dirt of this city so clearly, through my eyes
Within this fast-paced crowd
The need to belong somewhere emerges so suddenly

But it means nothing
As my brain drifts day by day
It doesn't grasp the value of lives
Even though mentally no one belongs on Earth
They act as if they've found eternity on it