Έχω μια λέξη - Αλκίνοος Ιωαννίδης traduction en allemand

Έχω μια λέξη

Έχω μια λέξη για να πω
μα είναι το στόμα μου κλειστό
και την κρατάω μέσα μου
να μεγαλώνει.
Γύρω μου απλώνει
το φιλοθεάμον μου κενό.
Σ' ένα μονόλογο παλιό
ένα μεγάλο βόδι μου πατάει τη γλώσσα.
Ψυχή μου κλώσα,
μου είχες πει κάποια φορά
μέσα στα λόγια το πολλά
πως πριν κατέβουμε στη γη ήμαστ' αστέρια.
Σπασμένα χέρια
τώρα μου δίνεις να πιαστώ
και το μικρό μου εαυτό
μέχρι την άλλη μου ζωή θα ξεπουλάω.
Σε ποιον χρωστάω;

Σε ποιον τη λέξη μου να πω
και ποιου το χέρι τρυφερά θα την κρατήσει;
Που έχω ζήσει;
Σε τίνος τ' όνειρο να μπω
μια λέξη μόνο να του πω και να το σκάσω;
Αχ, να ξεχάσω!

Λέγαν σαν ήμουνα μικρός
πως είν' ο κόσμος σκοτεινός
μ' από τα φώτα τα πολλά πώς έχω λιώσει;
Έχω πληρώσει.
Έδωσα χώμα και νερό
μήπως σωθεί ό, τι ακριβό έχω γνωρίσει
και ό, τι γνήσιο έχω ζήσει.
Έχω ξοφλήσει.

Έχω μια λέξη για να πω
μα είναι το στόμα μου κλειστό
και την κρατάω μέσα μου
να μεγαλώνει.
Και με σκοτώνει
σ' έναν ισόβιο τοκετό
το να μου μέρος το κρυφό
και νιώθω μέσα απ' τη βαθιά μου εγκυμοσύνη
αυτό που φτύνει η τεχνητή μας νοημοσύνη:
Ευγνωμοσύνη!

Έχω μια λέξη

Ich habe ein Wort zu sagen,
doch mein Mund ist verschlossen
und ich halte es in mir,
dass es wächst.
Um mich breitet sich
meine neugierstarrende Leere.
In einem alten Monolog
tritt mir ein großer Ochse auf die Zunge.
Meine brütende Seele,
sagtest du mir einst
in den vielen Worten,
wir seien vor der Erdgeburt Sterne gewesen.
Zerbrochene Hände,
gibst du mir nun zum Festhalten
und mein kleines Selbst,
ich werde es verhökern bis zu meinem nächsten Leben.
Wem schulde ich's?

Wem soll ich mein Wort sagen
und wessen Hand wird es zärtlich halten?
Wo hab ich gelebt?
In wessen Traum soll ich treten,
nur ein Wort sagen und entschwinden?
Ach, zu vergessen!

Man sagte, als ich klein war,
dass die Welt dunkel sei.
Durch die vielen Lichter, wie bin ich zerschmolzen?
Ich hab bezahlt.
Ich gab Erde und Wasser,
vielleicht gerettet wird alles Kostbare, was ich kannte
und alles Echte, was ich erlebte.
Ich habe abbezahlt.

Ich habe ein Wort zu sagen,
doch mein Mund ist verschlossen
und ich halte es in mir,
dass es wächst.
Und es tötet mich
bei einer lebenslangen Geburt,
dass mein verborgener Teil
und ich durch meine tiefe Schwangerschaft spüre,
was unsere künstliche Vernunft ausspuckt:
Dankbarkeit!