Paroles et traduction Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Φυσάει Σκουριά

Φυσάει Σκουριά

Μπορεί να φενετε μελαγχολικό,
ίσως να κυριαρχεί η ερημιά,
ακόμα μπορεί να κρύβει και αγωνία.
Σίγουρα είναι όμως ένα ταξίδι που δεν τελειώνει ποτέ.
Γιατι, κι αν είναι ο έρωτας τυφλός... ντροπή μας και καμάρι.
Αν έχει όνομα η σιωπή,
το πούσι φέρνει δάκρυ,
σαν τη σκιά που ακροβατεί
και τρίζει το κρεβάτι,
σκοπιά στων άστρων τη γιορτή
και που να κλείσεις μάτι.
Ποιο χρώμα σπάει τη μοναξιά
και βλαστημάς το αύριο,
δε βρίσκουν πόρτα τα κλειδιά,
θρανία στο προαύλιο,
μ' αναστολή τρέχει η ζημιά,
εξόριστοι στο Λαύριο.
Βάψε την άμμο με κρασί, τα βράχια να μεθύσω,
είναι αργά, τόσο αργά κι αν θες θα σ' αγαπήσω,
φυσάει σκουριά σε μια σπηλιά, τη δίψα σου θα σβήσω.
Μη βασανίζεις τα παιδιά,
που κάνουν τα ίδια λάθη,
είχαν δασκάλα μια θεά
γυμνή οφθαλμαπάτη,
που άλλαζε συνεχώς πανιά
ξεσπώντας στο κατάρτι.
Αφού έχει άρωμα ο καπνός,
γιατί τραβάει ταβάνι,
τι παίρνει σβάρνα ο πυρετός
τοίχο ή μαξιλάρι
κι αν είναι ο έρωτας τυφλός
ντροπή μας και καμάρι.
Βάψε την άμμο με κρασί, τα βράχια να μεθύσω,
είναι αργά, τόσο αργά κι αν θες θα σ' αγαπήσω,
φυσάει σκουριά σε μια σπηλιά, τη δίψα σου θα σβήσω.

Дует ржавчина

Может, это кажется меланхоличным,
возможно, царит одиночество,
а может, и тревога скрывается.
Но точно это путешествие, которое никогда не кончается.
Ведь, если любовь слепа... это наш позор и гордость.
Если у тишины есть имя,
то дым приносит слезы,
словно тень, что балансирует
и скрипит кровать,
наблюдательный пункт на празднике звезд
и где же сомкнуть глаза.
Какой цвет разбивает одиночество,
и ты проклинаешь завтрашний день,
ключи не находят двери,
парты во дворе,
с отсрочкой бежит беда,
изгнанники в Лаврионе.
Окрашу песок вином, чтобы скалы опьянели,
уже поздно, так поздно, и если хочешь, я полюблю тебя,
дует ржавчина в пещере, я утолю твою жажду.
Не мучай детей,
которые совершают те же ошибки,
у них была учительница - богиня,
обнаженная оптическая иллюзия,
которая постоянно меняла паруса,
срываясь на мачте.
Если у дыма есть аромат,
то почему он тянется к потолку,
что сметает жар,
стену или подушку,
и если любовь слепа,
это наш позор и гордость.
Окрашу песок вином, чтобы скалы опьянели,
уже поздно, так поздно, и если хочешь, я полюблю тебя,
дует ржавчина в пещере, я утолю твою жажду.