Paroles et traduction Γιώργος Περού - Η Πρώτη Αχτίδα

Η Πρώτη Αχτίδα

Η πρώτη αχτίδα του ήλιου θα φέρει
Ενα δόρυ χρυσό στην καρδιά του χειμώνα
Θ' ανοίξουν το δρόμο οι στρατιές των ανθρώπων
Το δρόμο που βγάζει στην άγνωστη θάλασσα
Θα πάψουν να τρέμουν την πείνα, το κρύο
Και θα προχωρήσουν χωρίς να σταθούν
Κανείς πια να κλαίει, κανείς να φοβάται
Μπροστά τους θα βλέπουν το νέο ορίζοντα

Αύριο τίποτα πια δεν θα 'ναι το ίδιο

Οι σκλάβοι κοιμούνται κι ο ύπνος τους μοιάζει
Αιώνιος να 'ναι σαν πρώιμος θάνατος
Μα έρχεται η μέρα που πάλι ξυπνάνε
Να ζήσουν κι εκείνοι ζητάνε, σαν άνθρωποι
Και τότε υψωμένες σημαίες στα χέρια
Το μέλλον κρατάνε - σφιγμένη γροθιά
Αλλάζει ο κόσμος και μες την οδύνη
Γεννιέται ενας άλλος πιο δίκαιος κόσμος

Αύριο τίποτα πια δε θα 'ναι το ίδιο

Μιλάω για εκείνους που πάντα τολμάνε
Που ξέρουν να χτίζουν, να χαμογελούν
Βαθειά στα όνειρα τους ακούν τα παιδιά τους
Την πύρινη γλώσσα μιλούν της καρδιάς
Σε 'κείνους αξίζει να παίρνουν ανάσα
Σε 'κείνους που πέφτουνε μέσα στα κύματα
Ακούω τις φωνές τους, πάνε, έρχονται, φεύγουν
Μετράω στο σκοτάδι τα βήματα

Первый луч

Первый луч солнца принесёт
Золотое копьё в сердце зимы,
И армии людей откроют дорогу,
Дорогу, что ведёт к неизведанному морю.
Перестанут они трепетать от голода и холода
И двинутся вперёд, не останавливаясь.
Никто больше не плачет, никто не боится,
Перед ними новый горизонт.

Завтра всё будет иначе.

Рабы спят, и сон их кажется
Вечным, словно преждевременная смерть.
Но приходит день, когда они снова просыпаются,
Чтобы жить, и просят, как люди.
И тогда, с поднятыми флагами в руках,
Они держат будущее – сжатый кулак.
Мир меняется, и в муках
Рождается другой, более справедливый мир.

Завтра всё будет иначе.

Я говорю о тех, кто всегда смеет,
Кто умеет строить и улыбаться.
Глубоко в своих мечтах они слышат своих детей,
Говорят на огненном языке сердца.
Им стоит дышать,
Тем, кто падает в волны.
Я слышу их голоса, они идут, приходят, уходят,
Считаю в темноте их шаги.