Paroles et traduction Μάνος Λοΐζος - Monakrivi Mou

Monakrivi Mou

Μονάκριβή μου εσύ στον κόσμο
μου λες στο τελευταίο σου γράμμα
Πάει να σπάει το κεφάλι μου,
σβήνει η καρδιά μου.
Αν σε κρεμάσουν, αν σε χάσω θα πεθάνω.

Θα ζήσεις καλή μου, θα ζήσεις.
Η ανάμνησή μου μαύρος καπνός
θα διαλυθεί στον άνεμο.
Θα ζήσεις αδερφή
με τα κόκκινα μαλλιά της καρδιάς μου.
Οι πεθαμένοι δεν απασχολούν πιότερο από ένα χρόνο
τους ανθρώπους του εικοστού αιώνα.

Ο θάνατος ένας νεκρός που τραμπαλίζεται
στην άκρη ενός σχοινιού.
Σε τούτο εδώ το θάνατο
δεν αντέχει η καρδιά μου.

Ο θάνατος ένας νεκρός που τραμπαλίζεται
στην άκρη ενός σχοινιού.
Σε τούτο εδώ το θάνατο
δεν αντέχει η καρδιά μου.

Μα να 'σαι σίγουρη πολυαγαπημένη μου
αν το μαύρο και μαλλιαρό
το χέρι κάποιου φουκαρά ατσίγγανου
περάσει στο λαιμό μου τη θηλιά,
άδικα θα κοιτάνε μες στα γαλάζια μάτια
του Ναζίμ να δουν το φόβο.
Στο σούρπωμα του στερνού μου πρωινού
θα δω τους φίλους μου κι εσένα.

Και δε θα πάρω μαζί μου
κάτω απ' το χώμα
παρά μόνο την πίκρα
ενός ατέλειωτου τραγουδιού.

Μέλισσά μου με τη χρυσή καρδιά,
με τα μάτια πιο γλυκά απ' το μέλι
τι κάθισα και σου 'γραψα
πώς ζήτησαν το θάνατό μου.

Η δίκη μόλις άρχισε
δε κόβουν δα και στα καλά καθούμενα
έτσι το κεφάλι ενός ανθρώπου
σαν να 'τανε γογγύλι.

Έλα, έλα μη μου σκας
όλα αυτά 'ναι μακρινά ενδεχόμενα.
Έλα και μη ξεχνάς
πως η γυναίκα ενός φυλακισμένου
δεν κάνει να 'χει μαύρες έγνοιες.

Моя драгоценная

Моя драгоценная, ты пишешь мне в своем последнем письме,
что я единственный для тебя в этом мире.
Голова моя раскалывается,
сердце замирает.
Если тебя повесят, если я тебя потеряю, я умру.

Ты будешь жить, моя хорошая, ты будешь жить.
Воспоминание обо мне, как черный дым,
рассеется по ветру.
Ты будешь жить, сестра моя,
с рыжими волосами моего сердца.
Умершие занимают людей двадцатого века
не больше года.

Смерть — это мертвец, качающийся
на конце веревки.
Такой смерти
мое сердце не выдержит.

Смерть — это мертвец, качающийся
на конце веревки.
Такой смерти
мое сердце не выдержит.

Но будь уверена, моя возлюбленная,
если черная и мохнатая
рука какого-нибудь бедного цыгана
накинет мне на шею петлю,
напрасно будут искать в моих голубых глазах
страх, как у Назыма.
В последние минуты
я увижу своих друзей и тебя.

И не возьму с собой
под землю
ничего, кроме горечи
бесконечной песни.

Пчелка моя с золотым сердцем,
с глазами слаще меда,
зачем я написал тебе,
что меня хотят убить.

Суд только начался,
не рубят же голову человеку
просто так,
словно это капустный кочан.

Не бойся, не переживай,
все это лишь отдаленные возможности.
Не забывай,
что жене заключенного
не следует иметь мрачных мыслей.