Paroles et traduction Παύλος Σιδηρόπουλος - Φτωχόπαιδο

Φτωχόπαιδο

Τη δύναμή σου πουλάς σ' ένα γιαπί
φορτώνοντας τσιμέντο και λάσπη το κορμί
κλειδώνεις σπίτι με πόνο την καρδιά
και κατεβάζεις τα ρολά
και στα όνειρα σιωπή
Ζητάς ελευθερία, "Αέρα" "Αλβανία"

Ο πόνος σου με γκόμενας μορφή
αυτό που για άλλους είναι καθημερινή ζωή
Μα ειν' η τσέπη άδεια κι η κούραση σφυρί
Θεέ μου θα τόθελες θα τόθελες κι εσύ
Λιγάκι να γλεντήσεις, σαν άνθρωπος να ζήσεις

Συνήθισες να περπατάς σκυφτά
κι ο ινστρούχτορας σου φέρεται γλυκά
Δύναμη, κόμμα, αγώνας και φωτιά
κι ο κουλτουριάρης στα μπάρ να σ' αγαπά
όταν το βράδυ η μοναξιά
Τα σώβρακά σου πιτσιλά

Σε μια σκοπιά στο Ελληνικό στρατό
στραβός ανώνυμος του δεκανέα Κ.Ε.Β.Ο.Π
κοιτάς με δέος ένα τυχαίο φρικιό
να φεύγει τρέχοντας απ' τον τρελογιατρό
κουνώντας το χαρτάκι
Το I5 το μικράκι

Σε φάμπρικα πιάνεις δουλειά
μα κάποια ανύποπτη και σκοτεινή βραδιά
αναρχικοί βάζουν φωτιά
Τ' αφεντικό σου πανικός χωρίς λεφτά
Ένα θηρίο σε καλεί, νιώθεις μιαν άγρια ηδονή

Άνεργος τώρα ζητάς καινούργια αρχή
Με σλήπιν μπαγκ στον ώμο, φίλος από παιδί
κουτσά στραβά σου λέει τη βγάζω καθαρή
Μα είναι δικιά μου, δικιά μου η ζωή
κι εσύ να περιμένεις
Με γνώση ότι πεθαίνεις

Εφημερίδα, φωτογραφία μικρή
Μιλάει για σένα, για κάποιον πωλητή
ήτανε βράδυ, ήτανε κι η βροχή
τ' αφεντικό παρθένα, στο πρώτο της φιλί
"με λήστεψε" τους λέει "το πιο καλό παιδί"

Ο αλέκτωρ λάλησε την τρίτη του φορά
Το κόμμα τώρα σε διαγράφει βιαστικά
οι σύντροφοί σου; "μα ήταν φύση αναρχικιά"
"αυτά, απ' τ' άλλα, εκείνα
συμβαίνουνε κι αυτά"
Μνήμες, καπνός, αμφιβολία καμιά
Μονάχ' ακόμα μία, μα τι άλλο από μία μελανιά
Σε μιας εφημερίδας τη γωνιά

Poor Boy

You sell your strength in a building,
loading cement and mud into your body.
You lock your house with a heavy heart
and lower the shutters.
And in your dreams, silence.
You ask for freedom, "Air", "Albania".

Your pain takes the form of a woman,
what, for others, is everyday life.
But your pocket is empty and your tiredness is like a hammer.
My God, you'd like it too, you'd like it too,
To have a little fun, to live like a human being.

You've gotten used to walking with a stoop.
And your instructor treats you kindly.
Strength, party, struggle, and fire
And the intellectual in the bars loves you,
when loneliness in the evening
Wets your underwear.

On a watchtower in the Greek army,
a crooked Nobody in the corporal's K.E.V.O.P.
You stare in awe at a random freak,
who runs away from the psychiatrist
waving a piece of paper,
The I5, the little car.

You get a job in a factory,
but on an unsuspected and dark night,
anarchists set fire.
Your boss panics, penniless.
A beast calls you, you feel a wild pleasure.

Unemployed now, you seek a new beginning.
With a sleeping bag on your shoulder, a friend from childhood,
with difficulty, he tells you he's clean.
But it's mine, my life
And you wait,
Knowing that you're dying.

Newspaper, small photograph,
Talks about you, about some salesman.
It was evening, and it was also raining,
the boss a virgin, in her first kiss.
"She robbed me," she tells them, "the nicest boy."

The rooster crowed for the third time.
The party now expels you hastily.
Your comrades? "But he was an anarchist by nature".
"These things, from the others, those things,
they happen."
Memories, smoke, no doubts
Just one more, but what else but a bruise
In the corner of a newspaper.