Paroles et traduction חוה אלברשטיין - Avraimi der Marvicher

Avraimi der Marvicher

אן א היים בין איך יונג געבליבן,
ס'האט די נויט מיך ארויסגעטריבן,
ווען איך האב נאך קיין דרײצן יאר געהאט, אין דער פרעמד,
ווײט פון מאמעס אויגן, האט אין שמוץ מיך די גאס דערצויגן,
און געווארן איז פון מיר א וואוילער יאט.

איך בין אברעהמל, דער פעיהיגסטער מארוויכער,
אַ גרויסער קינסטלער,
כ'ארבעט לײַט און זיכער,
דאס ערשטע מאל, כ'וועל עס געדענקען ביזן טויט,
ארײן אין תפיסה פאר לקחנען א ברויט,

כ'פאר נישט אויף מארקן ווי יענע פראסטע יאטן,
כ'צופ נאר בײ קארגע, שמוציקע מאגנאטן, כ'בין זיך מחיה,
ווען כ'טאפ אזא מאגנאט, איך בין אברעהמל גאר א וואוילער יאט.

אין דער פרעמד נישט געהאט צום לעבן,
געבעטן ברויט, אן ארעמער פלעגט נאך געבן, נאר יענע לײַט,
וואס זענען תמיד זאט,
פלעגן אפט טרײַבן מיך מיט צארן,
ס'וואקסט א גנבֿ, ס'איז מקויים געווארן.
א גנב בין איך, נאר א וואוילער יאט.

איך בין אברעהמל, דער פעיהיגסטער מארוויכער
א גרויסער קינסטלער,
כ'ארבעט לײכט און זיכער,
א יאט א קליינער ארײן אין קוטשעמענט, ארויס א מזיק, א זעלטענער טאלענט.

כ'פאר נישט אויף מארקן ווי יענע פראסטע יאטן,
כ'צופ נאר בײ קארגע, שמוציקע מאגנאטן,
כ'האב ליב א מענטשן, א מילדן, א נאשבראט,
איך בין אברעהמל גאר א וואוילער יאט.

שוין נישט לאנג וועט דאָס שפיל געדויערן, קראנק פון קלעפ,
גיכט פון תפיסה מויערן, נאר איין בקשה, כ'וואלט אזוי געוואלט
נאך מײן טויט, אין א טאג א טריבן,
זאל אויף מײן מצבה שטיין געשריבן,
מיט אותיות גרויסע און פון גאלד:

"דא ליגט אברעהמל, דער פעיהיגסטער מארוויכער,
א מענטש א גרויסער געווען וואלט פון אים זיכער,
א.מענטש א פײנער, מיט הארץ, מיט א געפיל,
א מענטש אריינער, ווי גאט אליין נאר וויל,

ווען איבער אים וואלט געוואכט א מאמע'ס
אויגן,
ווען ס'וואלט די פינצטערע גאס אים נישט דערצויגן,
ווען נאך אלס קינד ער א טאטן וואלט געהאט, דא ליגט אברעהמל,
יענער וואוילער יאט."

ווען איבער אים וואלט געוואכט א מאמע'ס
אויגן,
ווען ס'וואלט די פינצטערע גאס אים נישט דערצויגן,
ווען נאך אלס קינד ער א טאטן וואלט געהאט, דא ליגט אברעהמל,
יענער וואוילער יאט

Абраша-воришка

Там, дома, я осталась юной,
Нужда меня выгнала вон,
Когда мне не было и тринадцати лет, на чужбину,
Вдали от маминых глаз, улица воспитывала меня в грязи,
И стала я искусной воровкой.

Я Абраша, самый ловкий маровик,
Большая артистка,
Работаю легко и уверенно,
Первый раз, запомню его до смерти,
Попала в тюрьму за украденный хлеб,

Я не торгую на рынках, как эти глупые воры,
Я ворую только у скупых, грязных богачей, я оживаю,
Когда я обчищаю такого богача, я, Абраша, очень ловкая воровка.

На чужбине нечего было есть,
Просила хлеба, бедняк еще мог дать, но эти люди,
Которые всегда сыты,
Часто гнали меня с гневом,
Растет вор, сбылось пророчество.
Я воровка, но ловкая.

Я Абраша, самый ловкий маровик,
Большая артистка,
Работаю легко и уверенно,
Маленькая воровка зашла в апартаменты, вышла вредительница, редкий талант.

Я не торгую на рынках, как эти глупые воры,
Я ворую только у скупых, грязных богачей,
Я люблю людей, мягких, щедрых,
Я Абраша, очень ловкая воровка.

Недолго еще продлится эта игра, больна от побоев,
Измучена тюремными стенами, только одна просьба, я бы так хотела,
После моей смерти, в день похорон,
Чтобы на моей могиле было написано,
Большими золотыми буквами:

"Здесь лежит Абраша, самый ловкий маровик,
Человек большой мог бы из нее получиться, наверняка,
Человек хороший, с сердцем, с чувством,
Человек искренний, как сам Бог хочет,

Если бы над ней бдели мамины
глаза,
Если бы темная улица ее не воспитала,
Если бы в детстве у нее был отец, здесь лежит Абраша,
Та самая ловкая воровка."

Если бы над ней бдели мамины
глаза,
Если бы темная улица ее не воспитала,
Если бы в детстве у нее был отец, здесь лежит Абраша,
Та самая ловкая воровка.