ของใคร (White) - Live - พงษ์สิทธิ์ คำภีร์ traduction en allemand

ของใคร (White) - Live

ฟังตั้งแต่เล็กจนเติบโต
สะสมโมโหจนโตใหญ่
แผ่นดินด้ามขวานเป็นของใคร
คนไทยสยามมายึดเอา

เข้าไปฝึกฝนประสบการณ์
เกิดความชำนาญในการฆ่า
ระบง ระเบิดใครผ่านมา
แผ่นดินของข้า ฆ่าให้ตาย

เกิดเป็นเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย
ป้องแผ่นดินไว้หัวใจสั่ง
อาสาเข้าพื้นที่รุงรัง
ร้อยพันปัญหา ไม่เข้าใจ

สองฝ่ายฟาดฟันเข้าหักหาญ
ต่างก็ต้องการแผ่นดินไว้
พงเผ่าชาติพันธุ์เรื่องของใคร
ต่างไม่สนใจ จะเอาแผ่นดินนี้

คุยกันดีไหมเปิดดวงใจ
ต้องการยังไงพระคุณท่าน
เพียงหยุดฆ่าฟัน ฆ่ากันได้ไหม
แผ่นดินทุกที่โลกสร้างมา
มนุษย์อุตส่าห์ยื้อแย่งกัน
ของแกของฉัน ของใครกันหนอ

คุยกันดีไหมเปิดดวงใจ
ต้องการยังไงพระคุณท่าน
เพียงหยุดฆ่าฟัน ฆ่ากันได้ไหม
แผ่นดินทุกที่โลกสร้างมา
มนุษย์อุตส่าห์ยื้อแย่งกัน
ของแกของฉัน ของใครกันหนอ

ตายตก ตกตายไปมากมาย
รอศพสุดท้ายอีกกี่คน
มืดมน มืดมน มืดมน มืดมน

Wem gehört es (White) - Live

Ich hörte es von klein auf, bis ich erwachsen war,
sammelte Wut an, bis ich groß wurde.
Wem gehört dieses Land in Form einer Axt?
Die siamesischen Thai kamen und nahmen es sich.

Sie gingen, um Erfahrungen zu sammeln,
wurden geschickt im Töten.
Bomben, wer auch immer vorbeikam,
mein Land – tötet sie!

Geboren aus Fleisch und Blut der thailändischen Nation,
das Land zu schützen, befiehlt das Herz.
Freiwillig in das unruhige Gebiet gegangen,
tausend Probleme, unverständlich.

Zwei Seiten schlagen aufeinander ein, greifen sich an,
beide wollen das Land besitzen.
Abstammung, Ethnie – wessen Angelegenheit ist das?
Keiner kümmert sich darum, sie wollen dieses Land.

Sollen wir nicht gut miteinander reden, unsere Herzen öffnen?
Was begehrt ihr denn, meine Teuren?
Könnt ihr nicht einfach aufhören zu töten, mit dem Morden aufhören?
Alles Land hat die Welt erschaffen,
die Menschen mühen sich ab, darum zu kämpfen.
Deins, meins – wem gehört es denn bloß?

Sollen wir nicht gut miteinander reden, unsere Herzen öffnen?
Was begehrt ihr denn, meine Teuren?
Könnt ihr nicht einfach aufhören zu töten, mit dem Morden aufhören?
Alles Land hat die Welt erschaffen,
die Menschen mühen sich ab, darum zu kämpfen.
Deins, meins – wem gehört es denn bloß?

So viele sind gestorben, gefallen,
auf wie viele letzte Leichen warten wir noch?
Düster, düster, düster, düster.