Текст и перевод песни 3.33 - Iroq Siroxin

Iroq Siroxin

Դու անցար սարերի վրայով
Ու ժպտաց ծովը քեզ նայող
Իսկ ես մի մարդ եմ փողոցում' լուռ քայլող
Ինձ տեսնել չես կարող, դու տերև ես պարող
Քամու դեմ անկարող, նրան միշտ խանգարող
Ու երբ անցնի անտառով, իր հետ փոշի ման տալով
Նրան հասի հազալով, հուզված վազի ասելով
Որ հոգնեցիր սպասելով, ինքդ քեզ վնասելով
Նրա տված դասերով, կյանքդ մենակ կիսելով
Արևի հետ ու լուսնի, որոնց դու չես հասնի
Ու մի մասնիկ աստղից մի օր քեզ կտեսնի
Կգա քո մոտ երևի վերևից' երկնքի կեղևից
Ցույց կտա իմ տեղը քեզ ու քո տեղը ինձ
Ու թող ժամացույցը լինի քո ապացույցը
Որ սիրտդ շատ փափուկ ա' ապակուց չի
Ու քեզ քամին կթողի, ճամփեն հաստատ կփոխի
Կանցնի մշուշը ու նորից դու ծնունդ կառնես հողից
Կաճես ինչպես ծաղիկ, խոնավ մաքուր ցողից
Ու չես դառնա մոխիր' կյանքդ քեզ չի թողի

Կսիրես ու կգտնես քեզ իրոք սիրողին
Ով որ քո պես երկար փնտրում էր իր ուղին
Կսիրես ու կգտնես քեզ իրոք սիրողին
Ով որ քո պես երկար փնտրում էր իր ուղին
Կսիրես ու կգտնես քեզ իրոք սիրողին
Ով որ քո պես երկար փնտրում էր իր ուղին
Կսիրես ու կգտնես քեզ իրոք սիրողին
Ով որ քո պես երկար փնտրում էր իր ուղին
Կսիրես ու կգտնես քեզ իրոք սիրողին
Ով որ քո պես երկար փնտրում էր իր ուղին

Դու անցար, գնացիր, ինձ չտեսար, չլսեցիր
Մոռացար, չկանչեցիր, չասեցիր կգաս վեցին
Չորացավ ընդմիշտ կեչին, նորաբաց օրվա կեսին
Մոռացար, չհիշեցիր, քեզ տեսար ծովի մեջից
Իսկ ծովի մեջ տաք ու մեծ արև արտացոլվեց
Կարծես արքա զոհվեր, հետո ջրում թաղվեր
Քամին էր խախաղվել, փոշին էր սաղ ավլել
Ամպի մեջ թավալվել, ուզում էր խաղալ վեր
Բայց պետք են տաղանդներ, չկան ավաղ արդեն
Դատարկ սաղավարտներ, դեմքեր սակավադեր
Կիսադատարկ դահլիճ, կիսահարբած դահիճ
Արքա որը գահից, հասավ մահվան մահիճ
Դու անցար սարերի վրայով, ու ժպտաց ծովը քեզ նայող
Իսկ ես մի մարդ եմ փողոցում լուռ քայլող' ինձ տեսնել չես կարող
Քեզ պետք էլ չի, էլ չեմ կանչի, կսպասեմ ձյունը հալչի
Կսպասեմ ցուրտը կորչի, ու արջը դուրս գա որջից
Դու կաճես ինչպես ծաղիկ, կանաչած խոնավ հողից
Ու չես դառնա մոխիր' կյանքը քեզ չի թողի
Կսիրես հաստատ ու կգտնես քեզ իրոք սիրողին

Կսիրես ու կգտնես քեզ իրոք սիրողին
Ով որ քո պես երկար փնտրում էր իր ուղին
Կսիրես ու կգտնես քեզ իրոք սիրողին
Ով որ քո պես երկար փնտրում էր իր ուղին
Կսիրես ու կգտնես քեզ իրոք սիրողին
Ով որ քո պես երկար փնտրում էր իր ուղին
Կսիրես ու կգտնես քեզ իրոք սիրողին
Ով որ քո պես երկար փնտրում էր իր ուղին

Ирак Сироксин

Ты прошла по горам,
И улыбнулось море, глядя на тебя.
А я всего лишь человек, молча идущий по улице,
Ты не можешь меня видеть, ты – лист, танцующий
Против ветра, бессильный, всегда ему мешающий.
И когда он пройдет через лес, поднимая пыль,
Достигнет его, кашляя, взволнованно побежит, говоря,
Что устал ждать, причиняя себе боль,
С его уроками, деля свою жизнь в одиночестве
С солнцем и луной, которых ты не достигнешь.
И однажды частица звезды увидит тебя,
Придет к тебе, наверное, сверху, с небесной тверди,
Покажет тебе мое место и мне твое.
И пусть часы будут твоим доказательством,
Что твое сердце очень мягкое, не из стекла.
И ветер тебя оставит, путь твой точно изменится,
Рассеется туман, и ты снова родишься из земли,
Вырастешь, как цветок, из влажной чистой росы,
И не станешь пеплом, жизнь тебя не оставит.

Полюбишь и найдешь того, кто действительно тебя любит,
Кто, как и ты, долго искал свой путь.
Полюбишь и найдешь того, кто действительно тебя любит,
Кто, как и ты, долго искал свой путь.
Полюбишь и найдешь того, кто действительно тебя любит,
Кто, как и ты, долго искал свой путь.
Полюбишь и найдешь того, кто действительно тебя любит,
Кто, как и ты, долго искал свой путь.
Полюбишь и найдешь того, кто действительно тебя любит,
Кто, как и ты, долго искал свой путь.

Ты прошла, ушла, меня не видела, не слышала,
Забыла, не позвала, не сказала, что придешь в шесть.
Засохла навсегда береза, в середине нового дня.
Забыла, не вспомнила, увидела себя в море.
А в море отразилось теплое и большое солнце.
Будто царь погиб, а потом в воде утонул.
Ветер стих, пыль всю собрал,
В облаке кувыркался, хотел играть наверху.
Но нужны таланты, которых, увы, уже нет.
Пустые шлемы, лица малозначительных ролей.
Полупустой зал, полупьяный палач.
Царь, который с трона попал на смертное ложе.
Ты прошла по горам, и улыбнулось море, глядя на тебя.
А я всего лишь человек, молча идущий по улице, меня ты не видишь.
Тебе и не нужно, я больше не буду звать, подожду, пока растает снег.
Подожду, пока холод исчезнет, и медведь выйдет из берлоги.
Ты вырастешь, как цветок, из зеленой влажной земли.
И не станешь пеплом, жизнь тебя не оставит.
Полюбишь точно и найдешь того, кто действительно тебя любит.

Полюбишь и найдешь того, кто действительно тебя любит,
Кто, как и ты, долго искал свой путь.
Полюбишь и найдешь того, кто действительно тебя любит,
Кто, как и ты, долго искал свой путь.
Полюбишь и найдешь того, кто действительно тебя любит,
Кто, как и ты, долго искал свой путь.
Полюбишь и найдешь того, кто действительно тебя любит,
Кто, как и ты, долго искал свой путь.