Текст и перевод песни Add Carabao - ถึกควายทุย

ถึกควายทุย

บัวลอยเจ้าเพื่อนยาก
ทำไมจากข้าเร็วเกินไป
บัวลอยไปอยู่ที่ไหน
เคยรู้บ้างไหม
โปรดคิดคำนึงถึงบัวลอย

บัวลอยเขาเป็นชายหนุ่ม
ตาเหล่หลังงุ้มเด๋อๆด๋าๆ
รูปร่างแม้ไม่โสภา
จิตใจล้ำฟ้า
ดังสมญาบัวลอย

เป็นเพื่อนคุย
ยามเพื่อนหว้าเหว่
เป็นพ่อครัว
ยามเพื่อนหิวโหย
เป็นหมอใหญ่
ยามเพื่อนโอดโอย
หาหยูกยา
มารักษาบรรเทา

บัวลอยถึงวัยเกณฑ์ทหาร
พิกลพิการ
ยังดีหนึ่งประเภทสอง
อาสารับใช้ชาติพี่น้อง
หัวใจคับพอง
กล้าหาญอดทน
เป็นคน หนักเอาเบาสู้
อุตส่าห์มานะอดทน
ช่วยเหลือเพื่อนๆทุกคน
ร่วมแต่ทุกข์สุขไม่สนใจ

บัวลอยเจ้าเพื่อนยาก
ทำไมจากข้าเร็วเกินไป
บัวลอยไปอยู่ที่ไหน
เคยรู้บ้างไหม
โปรดคิดคำนึงถึงบัวลอย

วันหนึ่งมีเสียงปืนคำราม
บัวลอยถูกหาม
มาในเปลผ้าใบ
ยังละเมอ
ห่วงว่าใครเป็นอะไร
คือคำพูดสุดท้าย
ของชายชื่อบัวลอย

ตั้งแต่วันนั้นยันวันนี้
แสงตะเกียงริบหรี่
ที่บ้านไร่ปลายดอย
ไม่มีชายคนที่ชื่อบัวลอย
ความเหงาหงอย
คอยเข้าปลกคลุม

โลกนี้ไม่สมประกอบ
เพราะต่างคนชอบ
เอาแต่ประโยชน์ส่วนตน
โลกนี้ มีสักกี่คน
เป็นบัวหลุดพ้น
อย่างคนชื่อบัวลอย

โลกนี้ ไม่สมประกอบ
เพราะบางคนชอบ
เอาแต่ประโยชน์ส่วนตน
โลกนี้ มีสักกี่คน
เป็นบัวหลุดพ้น
ดังคนชื่อบัวลอย

โลกนี้ ไม่สมประกอบ
เพราะบางคนชอบ
เอาแต่ประโยชน์ส่วนตน
โลกนี้ มีสักกี่คน
เป็นบัวหลุดพ้น
ดังคนชื่อบัวลอย บัวลอย

Buffalo Tough

Ma chère amie, Buanoi,
Pourquoi m'as-tu quitté si vite ?
Où es-tu allé, Buanoi ?
Tu te souviens de moi ?
S'il te plaît, pense à moi, Buanoi.

Buanoi était un jeune homme,
Il avait les yeux louches et le dos courbé, il était un peu fou.
Il n'était pas beau,
Mais son cœur était pur.
Il était digne de son surnom, Buanoi.

Il était un ami pour parler,
Quand son ami était triste,
Il était un cuisinier,
Quand son ami avait faim,
Il était un médecin,
Quand son ami se plaignait,
Il trouvait des médicaments
Pour soulager la douleur.

Buanoi a atteint l'âge de la conscription,
Il était handicapé,
Mais il était toujours classé dans la deuxième catégorie.
Il s'est engagé à servir son pays et ses frères,
Son cœur était rempli de fierté,
Il était courageux et résistant,
Il était un homme qui se donnait beaucoup de mal.
Il a fait preuve de diligence, de persévérance et de résistance.
Il aidait tous ses amis,
Il partageait leurs joies et leurs peines.

Ma chère amie, Buanoi,
Pourquoi m'as-tu quitté si vite ?
Où es-tu allé, Buanoi ?
Tu te souviens de moi ?
S'il te plaît, pense à moi, Buanoi.

Un jour, on a entendu le bruit d'un canon.
Buanoi a été ramené,
Sur une civière en toile.
Il délirait,
Se demandant qui allait bien,
Ce sont ses derniers mots,
De l'homme qui s'appelait Buanoi.

Depuis ce jour jusqu'à aujourd'hui,
La lumière de la lanterne est faible,
Dans la ferme au bout du village,
Il n'y a plus d'homme qui s'appelle Buanoi.
La tristesse et la solitude
S'installent progressivement.

Le monde n'est pas juste,
Car les gens aiment
Avoir des avantages personnels,
Combien de personnes dans ce monde
Sont comme Buanoi,
Comme un lotus qui s'épanouit ?

Le monde n'est pas juste,
Car certains aiment
Avoir des avantages personnels,
Combien de personnes dans ce monde
Sont comme Buanoi,
Comme un lotus qui s'épanouit ?

Le monde n'est pas juste,
Car certains aiment
Avoir des avantages personnels,
Combien de personnes dans ce monde
Sont comme Buanoi,
Comme un lotus qui s'épanouit, Buanoi ?