Текст и перевод песни Ados - Kalender

Kalender

İçim bitti boş hayaller kurduğum için
Sesim çıkmıyor ve susuyorum bu defa için için
Ne denli günahkârım ne denli hak ettim bir hiçi
Gitmek öyle kalender bir eylem oldu bizler için

Şarapla gel bana meydan okur zalimliklerin
Unutmakla tehdit edilmekteyim
Şehrin eteklerinden kanatlanır şimdi bir infilak
Güvercin çetemle umut takibindeyim

Hudut dahilinde hayata sövmekteyim
Bu bir yakıştı üstüme sorma ütüsüz giyinirim
Dürtüsüz bilinirim bilirsin olur silinirim
Ve fakat değildir öyle ben hep ölür dirilirim

Yok olup gitmene hayranım inan şanına durdum
Şansıma vurdum bir tokat şahsıma vurgun
Kahrına dolsun kadehler aklıma yolsun
Hep yürü deyince ve gülümseyiş şeklime sonsun

Gözünün rengi bir bulut şu göğsüme dolsun
Ey neler olurdu bir düşün düşünmek onurdur
Bir garip hale düşen berduşluk sorun mu
Ve kahrolayım bir nefes senden olsa olur mu

Bir kadın bitti bir adam doğdu
Bu kadim karanlıklara evlatlık oldum
Siyaha doydum ey marazından sual olunmayan
Seni bir ömre katıp saçlarından yoldum

Bütün dargın çiçek isimleri gibi adın
Sen yaşamak adına tek bir fotoğraf çektirmenin büyüsü kadın
İşaretledin kendini gövdeme batan yıldızlardan inip
Ötesiz son yolcu kadın öyle büyüdün göz çukurumda dinip

Bende bir yorgunluk hâli yıldız sayıp umutlandığım mı
Hayatın heybesinde bir şiir olup kanıtlandığım mı
Yaşamanın da sızısını biçimsiz bulup ayıplandığım mı
Hangisi benim dengem hangisi nerede nasıl

Beklemektesin o an gerisin geri bir adım atsın
Umudun üzerinde parmak izlerin umudun adı batsın
Söylesene kaç yıldızın hilalisin
Gitmeli buradan bu kent kalabalık ben meskûn mahal firarisi

Hani şu bizim sinemanın önünden geçerken
Sen eteklerini gururuna yeğ tutmuş geçerken
Şarkılar şarkı değilmiş artık senin ardın sıra
Bir tramvay senfonisi giden insan kokusu
Vakur bir serenatmış hiç çiçek satmazmış çingeneler
Orospuları o yağmur ıslatmazmış sen geçerken

Dudak kıvrımında devrik bir tramvay
İnsanlar gülmeleri mahcup
Sen hep o cumartesinin kırmızısı ve kauçuk
Pabuçlarının küçük beyaz türküsü
Seni nereden tutup çıkarsam sen hep öbürküsün
Hani iki çift laf edersin kalbin kuş olur
Hani el tutuşları olur bir kent o zaman kent olur

Aman sen var ol filhakika var ol
Düş aklımdan yeter ki git benden aşka mâl ol
Sen istersen sağ ol ister feda ol
Özümden göçerim ister isen sınırsız bir dağ ol

Elimde istişarelerden başka bir şey kalmadı
Ve sanıyorum ki bunca hata bir tek benim elimde
Kendi hâlime baktıkça görüyorum ki yanmadın
Ve sanıyorum ki bunca hata bir tek benim elimde

Uslanmak için yorulmak gerek diyordum hep
Kursağıma dizildi cümlelerden buket buket
Uzanıp tuttuğun her dal kırılır maalesef
Susanın kaderi makus olur çıkar göçlere

Sabretmek ezber hayattır hayat denilirse
Ama sabretmek iyicedir nedenleriyle bilirsen
Benimki saçmadır anlatsam inan gülersin
Ve bunu anlayamazsın dönüp de giden sen

Istırabımı anlatmak hiç işten değil sen otur dinle
Kimse benimle muhatap değil
Kul ahmak değil bir yerde gözünü açar
Birkaç katreyim naçar kalan benim hep sen değil

Bir yaşım daha kayıp bugün bir yanım daha zayıf fakat
Bir adım daha uzaktasın bir kadın daha yazık
Kitabım daha kalın tabii tiradım daha yalın
Ve de inadımdan sakın benim bitişim daha yakın

Gözünün rengi bir bulut şu göğsüme dolsun
Bir kadın bitti bir adam doğdu
Bu kadim karanlıklara evlatlık oldum
Seni bir ömre katıp saçlarından yoldum

Calendar

My soul is drained for building empty dreams,
My voice is gone, and I'm silent this time, deep inside.
How sinful I am, how much I deserved nothingness.
Leaving has become such a vagabond act for us.

Come to me with wine, let's challenge the cruelties,
I'm being threatened with oblivion.
An explosion takes off from the city outskirts.
With my flock of pigeons, I'm on the chase for hope.

I'm cursing life within the borders.
It suits me well, don't ask, I dress un-ironed.
I'm known for being impulsive, you know, I can be erased.
But it's not like that, I always die and rise again.

I'm fascinated by your disappearance, believe me, I stood by your glory.
I struck my luck a blow, a smitten to my person.
Let the glasses be filled with your wrath, let them come to my mind.
And when you always say walk, and to the shape of my smile, forever.

The color of your eyes is a cloud, let it fill my chest.
Oh, what would it be like, think, thinking is an honor.
Is it a problem to be a vagabond who falls into a strange state?
And may I be damned, would it be alright if I had a breath from you?

A woman ended, a man was born.
I became an orphan to this ancient darkness.
I'm full of black, oh you whose disease is not questioned,
I folded you into a lifetime and sent you away by your hair.

Your name is like the names of all the resentful flowers.
You're the magic of taking a single photograph in the name of living, woman.
You marked yourself by descending from the stars that sank into my body.
The endless last traveler, woman, you grew so big, resting in my eye socket.

Is this a state of fatigue in me, or is it that I'm hopeful, counting the stars?
Is it that I'm proven by becoming a poem in the saddlebag of life?
Or is it that I'm ashamed, finding the sting of living to be shapeless?
Which one is my balance, which one is where and how?

You're waiting for that moment, for it to take a step back.
Your fingerprints are on hope, let the name of hope sink.
Tell me, how many stars are your crescent?
I must leave this place, this city is crowded, I'm a fugitive of the inhabited neighborhood.

You know, when we were passing in front of our cinema,
As you were passing by, preferring your skirts to your pride,
Songs are no longer songs, following in your footsteps.
A tram symphony, the smell of people leaving.
A dignified serenade, as if gypsies never sold flowers,
As if the rain never wet the prostitutes when you were passing by.

An overturned tram on the curve of your lips,
People's smiles are embarrassed.
You're always the red and rubber of that Saturday,
The little white folk song of your boots.
Wherever I pick you up from, you're always your ballad.
You know, you say a couple of words, and your heart becomes a bird.
You know, there are hand holdings, a city becomes a city then.

Oh, may you exist, for the sake of reality, may you exist.
Get out of my mind, just leave me, be the cost of love.
If you want, be well, or be sacrificed.
I migrate from my essence, if you want, be an endless mountain.

Nothing left in my hand but consultations.
And I think all these mistakes are in my hands alone.
Looking at my own state, I see that you didn't burn.
And I think all these mistakes are in my hands alone.

I always said you have to be tired to be tamed.
Bouquet by bouquet, sentences are lined up in my craw.
Every branch you reach out and grab breaks, unfortunately.
The fate of the silent one is ill-fated, they go on migrations.

Patience is memorization, life is what they call life,
But patience is good if you know why.
Mine is nonsense, if I told you, you'd laugh.
And you, who turned and left, wouldn't understand this.

It's not a big deal to tell my suffering, you sit and listen.
No one is talking to me.
The servant is not a fool, he opens his eyes somewhere.
I'm a few drops, helpless, it's always me who remains, not you.

Another year of mine is lost today, another side of me is weaker, but
You're one step further away, another woman, what a pity.
My book is thicker, of course, my tirade is plainer.
And don't you dare, because of my stubbornness, my ending is closer.

The color of your eyes is a cloud, let it fill my chest.
A woman ended, a man was born.
I became an orphan to this ancient darkness.
I folded you into a lifetime and sent you away by your hair.