Текст и перевод песни Afroditi Manou - To Milo

To Milo

Το φως του φεγγαριού
σπασμένο απ' τις κουρτίνες
σε χίλιες ασημένιες σερπαντίνες
το άρωμα του έρωτα σκορπίζει μες στη νύχτα
Κουράστηκα της λέει καληνύχτα
το χέρι της γλιστράει μηχανικά
στο στήθος στο λαιμό του στα μαλλιά
φρόνιμα λέει αυτός και τη φιλάει γυρνάει στο πλάι
Η ανάσα του σιγά σιγά βαραίνει
και 'κεινη τον ακούει και σωπαίνει
όμως απόψε πάλι δε νυστάζει
και λύνει τ' άλογό της και καλπάζει
Και φεύγει για το άγνωστο παρέα μ' έναν άγνωστο
το σώμα της λικνίζεται ντρέπεται βασανίζεται
κι ας είναι η απιστία της μόνο στη φαντασία της
ναι στη φαντασία της
Στο βάθος οι σκιές του διαδρόμου
και ο μακρινός απόηχος του δρόμου
το ξυπνητήρι δείχνει δώδεκα παρά
κι οι αποπάνω ακόμα παίζουνε χαρτιά
μα η νύχτα προχωράει και εκείνη δεν κοιμάται
που πήγε η ζωή της δε θυμάται
Σηκώνεται προσεκτικά στις μύτες των ποδιών της
και βγαίνει τρομαγμένη απ' τ' όνειρό της
πηγαίνει στο ψυγείο το φαγητό είναι κρύο
καλύτερα ένα μήλο λέει και παίρνει ένα μήλο
το μήλο στο 'να χέρι στο άλλο το μαχαίρι, το μαχαίρι
Αφήνει την κουζίνα βιαστικά μην τύχει και ξυπνήσουν τα παιδιά
και τότε άρχισε να κλαίει στα σκοτεινά
γιατί δεν είχε πια να πάει πουθενά
το φως του φεγγαριού στο χρώμα της κουρτίνας
Κι αυτή με το μαχαίρι της κουζίνας
το αίμα από το στήθος του πετιέται συντριβάνι
στους τοίχους στα σεντόνια στο ταβάνι
τα χέρια της δυο κόκκινα κλαδιά
ανεβοκατεβαίνουν σαν σφυριά
δεν κλαίει πια δεν ακούει ούτε μιλάει χαμογελάει
Πολύ το ευχαριστήθηκε και έπεσε και κοιμήθηκε
και το πρωί που ξύπνησε τον χάιδεψε τον φίλησε
που γύρισε απ' τον θάνατο
να πάει στο μεροκάματο στο μεροκάματο
Το βράδυ πάλι με το φως του φεγγαριού
θα ξαναγίνει μια λεπίδα μαχαιριού
γιατί όπως έλεγε και η μάνα της παλιά
το μήλο πέφτει πάντα κάτω απ' τη μηλιά

To the Apple

The moonlight
Broken by the curtains
Into a thousand silver streamers
The scent of love scatters into the night
I'm tired of saying goodnight to her
Her hand slides mechanically
On his chest, on his neck, on his hair
Behave yourself, he says, and kisses her, turns on his side
His breath gradually grows heavy
And she listens to it and remains silent
But tonight again she cannot sleep
And she unties her horse and gallops away
And she escapes into the unknown, accompanied by a stranger
Her body sways, she is ashamed, and she is tormented
Even though her infidelity is only in her imagination
Yes, in her imagination
In the distance, the shadows of the corridor
And the distant echo of the street
The alarm clock shows twelve minutes past midnight
And the people upstairs are still playing cards
But the night goes on, and she cannot sleep
Where her life has gone, she does not remember
She gets up carefully on tiptoe
And comes out of her dream in fright
She goes to the refrigerator, the food is cold
Better an apple, she says, and takes an apple
The apple in one hand, the knife in the other, the knife
She leaves the kitchen quickly, in case the children wake up
And then she began to cry in the dark
Because she had nowhere else to go
The moonlight in the color of the curtain
And she with her kitchen knife
The blood from his chest spurts out like a fountain
On the walls, on the sheets, on the ceiling
Her hands, two red branches
Rise and fall like hammers
She no longer cries, she neither hears nor speaks, she smiles
She enjoyed it very much and fell asleep
And in the morning when she woke up, she caressed him and kissed him
Who returned from death
To go to work, to work
In the evening again, with the moonlight
She will become a knife blade again
Because as her mother used to say long ago
The apple always falls under the apple tree