Текст и перевод песни Afroditi Manou - To Milo

Το φως του φεγγαριού
σπασμένο απ' τις κουρτίνες
σε χίλιες ασημένιες σερπαντίνες
το άρωμα του έρωτα σκορπίζει μες στη νύχτα
Κουράστηκα της λέει καληνύχτα
το χέρι της γλιστράει μηχανικά
στο στήθος στο λαιμό του στα μαλλιά
φρόνιμα λέει αυτός και τη φιλάει γυρνάει στο πλάι
Η ανάσα του σιγά σιγά βαραίνει
και 'κεινη τον ακούει και σωπαίνει
όμως απόψε πάλι δε νυστάζει
και λύνει τ' άλογό της και καλπάζει
Και φεύγει για το άγνωστο παρέα μ' έναν άγνωστο
το σώμα της λικνίζεται ντρέπεται βασανίζεται
κι ας είναι η απιστία της μόνο στη φαντασία της
ναι στη φαντασία της
Στο βάθος οι σκιές του διαδρόμου
και ο μακρινός απόηχος του δρόμου
το ξυπνητήρι δείχνει δώδεκα παρά
κι οι αποπάνω ακόμα παίζουνε χαρτιά
μα η νύχτα προχωράει και εκείνη δεν κοιμάται
που πήγε η ζωή της δε θυμάται
Σηκώνεται προσεκτικά στις μύτες των ποδιών της
και βγαίνει τρομαγμένη απ' τ' όνειρό της
πηγαίνει στο ψυγείο το φαγητό είναι κρύο
καλύτερα ένα μήλο λέει και παίρνει ένα μήλο
το μήλο στο 'να χέρι στο άλλο το μαχαίρι, το μαχαίρι
Αφήνει την κουζίνα βιαστικά μην τύχει και ξυπνήσουν τα παιδιά
και τότε άρχισε να κλαίει στα σκοτεινά
γιατί δεν είχε πια να πάει πουθενά
το φως του φεγγαριού στο χρώμα της κουρτίνας
Κι αυτή με το μαχαίρι της κουζίνας
το αίμα από το στήθος του πετιέται συντριβάνι
στους τοίχους στα σεντόνια στο ταβάνι
τα χέρια της δυο κόκκινα κλαδιά
ανεβοκατεβαίνουν σαν σφυριά
δεν κλαίει πια δεν ακούει ούτε μιλάει χαμογελάει
Πολύ το ευχαριστήθηκε και έπεσε και κοιμήθηκε
και το πρωί που ξύπνησε τον χάιδεψε τον φίλησε
που γύρισε απ' τον θάνατο
να πάει στο μεροκάματο στο μεροκάματο
Το βράδυ πάλι με το φως του φεγγαριού
θα ξαναγίνει μια λεπίδα μαχαιριού
γιατί όπως έλεγε και η μάνα της παλιά
το μήλο πέφτει πάντα κάτω απ' τη μηλιά

Лунный свет
сломанный занавесками
в тысячу серебряные серпантин
аромат любви рассеивает посреди ночи
Я устал, говорит, спокойной ночи
ее рука скользит механически
в грудь, в шею, в волосы,
тихо говорит он и целует перевернул на бок
Дыхание постепенно тяжелеет
и нее его слушает и молчит
но сегодня опять не хочет спать
и решает лошади и поскакал
И она уезжает в неизвестность вместе с одним неизвестным
тело является колыбелью стыдно мучиться
и пусть это неверие только в воображении
да, в фантазии
В глубине тени коридора
и дистанционный эхо улицы
будильник показывает двенадцать несмотря
а сверху еще они играют в карты
но ночь идет, и она не спит,
где твоя жизнь ничего не помнит
Он встает, осторожно, на цыпочках в
и выходит напугана, чем' t' мечта
идет в холодильнике еда холодная
лучше яблоко говорит, и берет яблоко
яблоко в', чтобы руки в другую, нож, нож
Оставляет кухни в спешке не смейте будить детей
и тогда она начала плакать в темноте
потому что не было больше некуда идти
лунный свет в цвет занавесок
А она с ножом на кухне
кровь из его груди извергается фонтан
на стенах, на простынях, на потолке
руки две красные ветви
они спускались и поднимались, как молотки
не плачет больше, не слышит и не разговаривает, улыбается
Очень он разозлился и упал и уснул
и утром, когда проснулся, он погладил его, поцеловал
что он вернулся из смерти
идти в день выплаты жалованья в день выплаты жалованья
Вечером снова лунный свет
повторится лезвия ножа
потому что, как говорила моя мать старый
яблоко всегда падает вниз яблони