Echo Mia Lexi - Alkinoos Ioannidis перевод на немецкий

Echo Mia Lexi

Έχω μια λέξη για να πω
μα είναι το στόμα μου κλειστό
και την κρατάω μέσα μου
να μεγαλώνει.
Γύρω μου απλώνει
το φιλοθεάμον μου κενό.
Σ' ένα μονόλογο παλιό
ένα μεγάλο βόδι μου πατάει τη γλώσσα.
Ψυχή μου κλώσα,
μου είχες πει κάποια φορά
μέσα στα λόγια το πολλά
πως πριν κατέβουμε στη γη είμαστ' αστέρια.
Σπασμένα χέρια
τώρα μου δίνεις να πιαστώ
και το μικρό μου εαυτό
μέχρι την άλλη μου ζωή θα ξεπουλάω.
Σε ποιον χρωστάω;
Σε ποιον τη λέξη μου να πω
και ποιου το χέρι τρυφερά θα την κρατήσει;
Που έχω ζήσει;
Σε τίνος τ' όνειρο να μπω
μια λέξη μόνο να του πω και να το σκάσω;
Αχ, να ξεχάσω!
Λέγαν σαν ήμουνα μικρός
πως είν' ο κόσμος σκοτεινός
μ' από τα φώτα τα πολλά πώς έχω λιώσει;
Έχω πληρώσει.
Έδωσα χώμα και νερό
μήπως σωθεί ό,τι ακριβό έχω γνωρίσει
και ό,τι γνήσιο έχω ζήσει.
Έχω ξοφλήσει.
Έχω μια λέξη για να πω
μα είναι το στόμα μου κλειστό
και την κρατάω μέσα μου
να μεγαλώνει.
Και με σκοτώνει
σ' έναν ισόβιο τοκετό
το 'να μου μέρος το κρυφό
και νιώθω μέσα απ' τη βαθιά μου εγκυμοσύνη
αυτό που φτύνει η τεχνητή μας νοημοσύνη:
Ευγνωμοσύνη!

Echo Ein Wort

Ich hab ein Wort zu sagen
doch mein Mund bleibt verschlossen
und ich halte es in mir
damit es wächst.
Um mich breitet sich
meine schaulustige Leere.
In einem alten Monolog
tritt ein großer Ochse mir auf die Zunge.
Meine Seele, zitternd,
hast du mir einst gesagt
dass in den Worten das Zu-viel
wir Sterne waren, bevor wir zur Erde kamen.
Gebrochene Hände
reichst du mir jetzt zum Halt
und mein kleines Ich
verkaufe ich bis zu meinem nächsten Leben.
Wem schuld ich?
Wem soll ich mein Wort sagen
und wessen Hand wird es zärtlich halten?
Wo hab ich gelebt?
In wessen Traum soll ich treten,
nur ein Wort sagen und verschwinden?
Ach, vergessen!
Sie sagten, als ich klein war,
dass die Welt dunkel sei
doch durch zu viele Lichter bin ich zerschmolzen.
Ich hab bezahlt.
Ich gab Erde und Wasser,
vielleicht rettet sich, was kostbar ich kannte
und was echt ich gelebt habe.
Ich hab beglichen.
Ich hab ein Wort zu sagen
doch mein Mund bleibt verschlossen
und ich halte es in mir
damit es wächst.
Und es tötet mich
in einer lebenslangen Geburt,
mein verborgenes Ich
und ich fühle durch meine tiefe Schwangerschaft,
was unsere künstliche Intelligenz ausspuckt:
Dankbarkeit!