Текст и перевод песни Alkinoos Ioannidis - Kemal

Kemal

Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκιπα, της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.

Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.

Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ' αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ' τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλιά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Με δύο γέρικες καμήλες μ' ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ' αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.

Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...

Кемаль

Послушай, дорогая, историю Кемаля,
молодого принца Востока,
потомка морского Севаха,
который думал, что может изменить мир.
Но горьки веления Аллаха
и темны души людские.

На землях Востока давным-давно
пусты были кладовые, затхлой была вода
в Мосуле, Басре, у старой пальмовой рощи
горько плачут теперь дети пустыни.

И юноша из рода царского
слышит плач, туда направляется.
Смотрят на него бедуины с печалью в глазах,
и он клянётся им Аллахом, что времена изменятся.

Как услышали вельможи о бесстрашии юноши,
выступили с волчьими зубами и в львиных шкурах,
от Тигра до Евфрата, от земли до неба
преследуют отступника, чтобы схватить его живым.

Нападают на него толпы, словно бешеные псы,
и ведут его к халифу, чтобы тот накинул ему петлю.
Чёрный мёд, чёрное молоко пил он тем утром,
прежде чем испустить последний вздох на виселице.

На двух старых верблюдах, с красным фонарём,
у врат рая ждёт пророк.
Идут теперь рука об руку, и вокруг сгущаются тучи,
но звезда Дамаска светит им, сопровождая их путь.

Через месяц, через год видят они перед собой Аллаха,
который с высокого трона говорит несмышлёному Севаху:
побеждённый мой сокол, времена не меняются,
огнём и мечом всегда движется мир вперёд.

Спокойной ночи, Кемаль, этот мир никогда не изменится.
Спокойной ночи...