Requiem - Alkinoos Ioannidis перевод на немецкий

Requiem

Πως το 'φεραν ο χρόνος κι ο καιρός
σε τραγουδιάρα χώρα μοναχός
καλογεράκος γκρίζος, σκονισμένος ψαλμός
αποδεκατισμένος, κρυφός, κλεισμένος, σιωπηλός.
Κλείνεις καλά το σπίτι σου
γεμίζεις το ποτήρι σου
βαφτίζεις το κλειδί σου φυλακή
ό, τι σ' ελευθερώνει, σε κλειδώνει
κι ό,τι σε φανερώνει είναι που δεν το διάλεξες εσύ.
Είσαι άλλος ένας μέσα στους πολλούς
δωμάτιο σ' ένα σπίτι από καπνούς
κι είσαι μια τυφλωμένη καπνοδόχος
κι ο κουρασμένος ξενοδόχος
του άφραγκού σου εαυτού.
Κλείνεις το παραθύρι σου
και σπάζεις για χατήρι σου
τη λέξη που αγαπούσες πιο πολύ
ό, τι δε σε σκοτώνει σε χρεώνει
κι ό,τι σε ξεπληρώνει είναι η αφεντιά σου η μισή.
Μια μέρα θα βγω από το σπίτι και θα έχουν φύγει όλοι
παντού ερημιά, όλα παρατημένα ανοικτά
ένα ξυπνητήρι θα χτυπά και κανείς δε θα το κλείνει.
Ήρθε το τέλος του κόσμου
Μπήκαν σε κάτι τεράστια ιπτάμενα κλουβιά
και φύγαν να γλιτώσουν
όσους δε χώρεσαν τους σκότωσαν
κι έμεινα μόνος.
Μα πως δεν το έμαθα;
Το είπε το ραδιόφωνο, το είχα κλείσει
Το είπε η τηλεόραση, την είχα σπάσει
Το είπαν οι αρμόδιοι, δεν ψήφισα
Κι έμεινα εδώ.
Θα βάλω τα καλά μου
Θα ανέβω στο λόφο
να δω το τελευταίο ηλιοβασίλεμα
θα θυμηθώ ένα παραμύθι
κάπου μακριά οι άνθρωποι
θα νομίζουν πως είναι ακόμα ζωντανοί;
θα ξημερώσει ο πόνος και θα δεις
το φως της σταυρωμένης Κυριακής
θα 'ναι το σύννεφο άδειο δίχως λόγια σταματημένα τα ρολόγια
θα ακούν τον χτύπο της βροχής
Κλείνεις καλά τ' αυτιά σου
και στ' αγέννητα παιδιά σου λες
τα όνειρα που δεν πρόλαβες να δεις
Ό,τι κι αν σε γλιτώνει, δε σε σώνει
σε γατζώνει στην αγχόνη της κρυμμένης σου ζωής

Requiem

Wie haben Zeit und Wetter mich gebracht
in eines Liedes Land, allein, verlacht,
ein grauer Mönch, ein staubiger Psalm,
zerrissen, still, versteckt und stumm.
Du schließt dein Haus fest zu,
füllst dein Glas bis zum Rand,
taufst deinen Schlüssel „Gefängnis“,
was dich befreit, schließt dich ein,
und was dich zeigt, hast du nicht selbst erwählt.
Du bist nur einer unter vielen,
ein Zimmer in einem Haus aus Rauch,
du bist ein blinder Aschenbecher,
und der erschöpfte Gastgeber
deines armen Selbst.
Du schließt dein Fenster zu
und zerbrichst für dein Glück
das Wort, das du am meisten liebtest.
Was dich nicht tötet, bringt dich in Schuld,
und was dich freikauft, ist dein halbes Befehl.
Eines Tages geh ich raus, und alle sind fort,
überall Leere, alles offen zurückgelassen,
ein Wecker klingelt, doch niemand stellt ihn ab.
Das Ende der Welt kam,
sie stiegen in riesige fliegende Käfige
und flohen, um sich zu retten.
Die, die nicht passten, töteten sie,
und ich blieb allein.
Warum hab ich's nicht erfahren?
Das Radio sagte es, doch ich hatte es aus,
der Fernseher sagte es, doch ich hatte ihn zerschlagen,
die Verantwortlichen sagten es, ich wählte nicht,
Und ich blieb hier.
Ich ziehe meine besten Sachen an,
steige auf den Hügel,
um den letzten Sonnenuntergang zu sehen.
Ich erinnere mich an ein Märchen,
weit weg denken die Leute,
sie leben noch, ohne es zu wissen?
Der Schmerz wird dämmern, und du wirst sehen
das Licht des gekreuzigten Sonntags,
die Wolke wird leer sein, ohne Worte, die Uhren stehen still,
sie hören den Laut des Regens.
Du schließt deine Ohren fest,
und deinen ungeborenen Kindern erzählst du
die Träume, die du nicht mehr sehen wirst.
Was auch immer dich rettet, heilt dich nicht,
es hängt dich am Strick deines versteckten Lebens.