Текст и перевод песни Altay Kenger - Islak Mayıs Şarkısı

Islak Mayıs Şarkısı

Şeytanın beline sardığı kuşakla bağlayıp gözlerimi
Bu korkunç tuzlu yutkunmanın orta yerine bıraktılar beni
Bıraktın beni
O tahta balerinin yırtık bacaklarından benim tebliğimden
Bir yansıma bir sıçrayış
Gece üçte uyanıp başladım alkışlamaya, bıraktın beni

Yazı sorguya aldılar
İşkencede kısa kalbim
Dolaşıyorum yeni yanmış lisenin koridorlarından
Da, sözlüye kaldırılıyor ilk sevgilim intihar
Ben hiç ders çalışmadım senden başka, bıraktın beni

Kibar bir orospuyum ben, bunu da yazdım kumsala
Tırnaklarına gözyaşı ojeleri süren

Artmayacağım, eksilmekti sevişmelerimiz
Bunun için hergün bir çocuk öldürüyorum
Parmaklarım bir ferman gibi açılıyor gırtlağında
Bir güle saati sormak değil mi çekip gitmenin öncesi
Eğilip bir kediyi okşamak olmasın
Geri gelmek istemenin en büyük delili
Bıraktın beni

Yanıtım: anlayacaktık zaten sıkıldığımızı ve bunun
Böyle bungun, kırışık sürmeyeceğini
Kahverengiye çevirdi yaşadığım sevdalar beni
Türkçeler yetmedi karardıkça parlayan şarkıma
Girdiğim bahçede yitti sidikli ömrüm
Sanki
Bir tren raydan çıktı vücudumda
Bıraktın beni

Yıkandım ateşin suyunda
Gümüşlendim kurşunlandım
Neşter perisiyim şimdilerdeyse
Yüksek sesle güldüm buna
Bunu da -bunu da yazdım kumsala
Kendi çevremi
Üç yüz altmış beş günde döndüm sana döndüm dön bana

Kurtarılamaz ayrılıklar mı yaşıyoruz çarparak söğütlere
Uğrunda ölünecekleri mi gömüyoruz güneşin battığı yere
Aşk, çekim eki almıyor
Başka uyaklarla kalıyor ayakta bıraktın beni
Aşk, artık korkak bir zamir gibi
Sabahakşam sağınasoluna jilet atmakta
Bu bir lisan-ı hafidir ki ruha dolmakta
Yalnızlık okuma-yazma bilmiyor
Siz sürdürün kentinizi
Komik sarhoşluklarınızı, sahte öpüşmelerinizi
Girin kalabalığa pazar yerlerine otobüslere, bıraktın beni
Kaybolun yüzünüzde
Siz sürdürün kentinizi
Yangınınızı ben alıyorum, depremlerinizi
Sel baskınlarınızı, salgınlarınızı
Afetleri götürüyorum muazzam aşklarınızdan

Şeytanın beline sardığı kuşakla bağlayıp gözlerimi
Bu korkunç tuzlu yutkunmanın orta yerine bıraktınız beni
İçime beton bir martı döktünüz
İçime batırdınız ceylan kemiğini

Sevgi kubilay'ıydım ben
Keserek bileklerimi nankör bir testereyle
Kopuk ellerimi dolaştırdınız bir sopa ucunda tüm yeryüzünde
Şiir yazdırmadınız bana şiirime döndüm sana döndüm dön bana

Siz sürdürün kentinizi
Ben sizin payınıza nasıl olsa
Yaşıyorum trajedilerinizi
Muazzam aşklarınızdaki!

Wet May Song

They tied my eyes with the belt that the devil wore around his waist,
and left me in the middle of this terrifying salty swallow.
You left me.
From the torn legs of that wooden ballerina, from my proclamation,
a reflection, a leap.
I woke up at three in the morning and started clapping, you left me.

They interrogated summer.
My short heart in torture.
I wander the corridors of the newly burnt high school,
And, my first love is being called up for a verbal exam, a suicide.
I never studied anything but you, you left me.

I'm a polite whore, I wrote that on the beach too.
You who put tearful nail polishes on your nails.

I won't increase, our lovemaking was about diminishing.
That's why I kill a child every day.
My fingers open like a decree in your throat.
Isn't asking a rose for the time before leaving?
Let it not be that I bend down and stroke a cat.
The greatest proof of wanting to come back.
You left me.

My answer: we would understand anyway that we got bored and that this
wouldn't go on like this, tired, wrinkled.
The loves I lived through turned me brown.
Turkish words weren't enough for my song that glowed as it darkened.
My peeing life was lost in the garden I entered.
As if
a train derailed in my body.
You left me.

I washed in the water of fire.
I silvered, I leaded.
Now I'm a scalpel fairy.
I laughed out loud at this.
I wrote this too - I wrote this on the beach too.
My own surroundings
I turned to you, I turned to you, turn to me, for three hundred and sixty-five days.

Are we living through irredeemable partings, hitting the willows?
Are we burying those who would die for you, where the sun sets?
Love does not take a suffix.
It stands on its own feet, with other rhymes, you left me.
Love, now like a cowardly pronoun,
Is cutting razors on the left and right, morning and night.
This is a language that fills the soul.
Loneliness can't read or write.
Keep your city going.
Your funny drunkenness, your fake kisses.
Go into the crowds, to the marketplaces, to the buses, you left me.
Get lost in your face.
Keep your city going.
I'm taking your fire, your earthquakes.
Your floods, your epidemics.
I'm taking the disasters from your amazing love.

They tied my eyes with the belt that the devil wore around his waist,
and left me in the middle of this terrifying salty swallow.
You poured a concrete seagull into me.
You sank the gazelle bone inside me.

I was the love cube.
Cutting my wrists with an ungrateful saw.
You made my detached hands wander all over the earth, on the end of a stick.
You didn't make me write poetry, I became my poetry, I turned to you, I turned to you, turn to me.

Keep your city going.
I'm living your tragedies anyway,
Your tragedies in your amazing love!
Your tragedies!