Текст и перевод песни Anna Maria Jopek - Z Nadzieja, Ze Nie Ma Istnienia

Z Nadzieja, Ze Nie Ma Istnienia

Jak myślisz, czy tam, za ostatnią już ciszą
Tam, skąd się listów nie pisze
Nasze czułe dusze dwie znowu rozpoznają się
I czy spotkają się?

Czy dusze znają mowę dotyku?
Czy wymieniają spojrzenia?
Czy mijają się w milczeniu
Czy w nieznanym nam języku rozumieją się?

Szczęśliwi w niewiedzy znajdą pocieszenie
Jak dobrze mi z nadzieją, że nie ma nieistnienia

Czy dusze są tu, obok nas, jak powietrze?
Czy są odległe, jak gwiazdy?
Czy unoszą się na wietrze
Albo cicho wiją gniazda z przedwieczornej mgły?

Szczęśliwi w niewiedzy znajdą pocieszenie
Jak dobrze mi z nadzieją, że nie ma nieistnienia

Czy myślisz, że tam niskie lipcowe słońce
Da swego ciepła nam więcej?
I czy dusze nasze na rozgadanej wonnej łące
Będą mogły trzymać się za ręce?
Będą mogły trzymać się za ręce?
Będą mogły

With Hope, That There Is No Existence

Do you think, that over there, beyond the last silence
There, where letters are not written
Will our two tender souls recognize each other again
And will they meet?

Do souls know the language of touch?
Do they exchange glances?
Do they pass each other in silence
Or do they understand each other in a language unknown to us?

The happy ones in ignorance will find comfort
How good it feels to me with hope, that there is no non-existence

Are souls here, next to us, like air?
Are they distant, like stars?
Are they carried on the wind
Or do they quietly build nests from the twilight mist?

The happy ones in ignorance will find comfort
How good it feels to me with hope, that there is no non-existence

Do you think, that over there, the low July sun
Will give us more of its warmth?
And will our souls, on the chattering fragrant meadow
Be able to hold hands?
Be able to hold hands?
Be able to