Текст и перевод песни Anna Maria Jopek - Z nadzieją, że nie ma nieistnienia

Z nadzieją, że nie ma nieistnienia

Jak myślisz, czy tam, za ostatnią już ciszą,
Tam, skąd się listów nie pisze
Nasze czułe dusze dwie znowu rozpoznają się
I czy spotkają się?

Czy dusze znają mowę dotyku?
Czy wymieniają spojrzenia?
Czy mijają się w milczeniu,
Czy w nieznanym nam języku rozumieją się?

Szczęśliwi w niewiedzy znajdą pocieszenie.
Jak dobrze mi z nadzieją że nie ma nieistnienia.

Czy dusze są tu, obok nas, jak powietrze?
Czy są odległe, jak gwiazdy?
Czy unoszą się na wietrze
Albo cicho wiją gniazda z przedwieczornej mgły?

Szczęśliwi w niewiedzy znajdą pocieszenie.
Jak dobrze mi z nadzieją że nie ma nieistnienia.

Czy myślisz, że tam niskie lipcowe słońce
Da swego ciepła nam więcej?
I czy dusze nasze na rozgadanej wonnej łące będą mogły trzymać się za ręce?

With the Hope That Nonexistence Doesn't Exist

Do you think that there, beyond the last silence,
From where letters are no longer written
Our two tender souls will recognize each other again
And will we meet?

Do souls know the language of touch?
Do they exchange glances?
Do they pass each other in silence,
Or do they understand each other in a language unknown to us?

The happy will find comfort in ignorance.
How good it feels to hope that nonexistence doesn't exist.

Are souls here, beside us, like air?
Are they distant, like stars?
Do they float on the wind
Or quietly build nests from the twilight mist?

The happy will find comfort in ignorance.
How good it feels to hope that nonexistence doesn't exist.

Do you think that the low July sun there
Will give us more of its warmth?
And will our souls be able to hold hands on the chatty fragrant meadow?