Tulsi Ramayan Sampoorna Sunder Kaand - Babla Mehta перевод на немецкий

Tulsi Ramayan Sampoorna Sunder Kaand

मंगल भवन अमंगल हारी
द्रवहु सुदसरथ अचर बिहारी

जामवंत के बचन सुहाए। सुनि हनुमंत हृदय अति भाए।।
तब लगि मोहि परिखेहु तुम्ह भाई। सहि दुख कंद मूल फल खाई।।
जब लगि आवौं सीतहि देखी। होइहि काजु मोहि हरष बिसेषी।।
यह कहि नाइ सबन्हि कहुँ माथा। चलेउ हरषि हियँ धरि रघुनाथा।।
सिंधु तीर एक भूधर सुंदर। कौतुक कूदि चढ़ेउ ता ऊपर।।
बार बार रघुबीर सँभारी। तरकेउ पवनतनय बल भारी।।
जेहिं गिरि चरन देइ हनुमंता। चलेउ सो गा पाताल तुरंता।।
जिमि अमोघ रघुपति कर बाना। एही भाँति चलेउ हनुमाना।।
जलनिधि रघुपति दूत बिचारी। तैं मैनाक होहि श्रमहारी।।
दो0- हनूमान तेहि परसा कर पुनि कीन्ह प्रनाम।
राम काजु कीन्हें बिनु मोहि कहाँ बिश्राम।।1।।
–––
जात पवनसुत देवन्ह देखा। जानैं कहुँ बल बुद्धि बिसेषा।।
सुरसा नाम अहिन्ह कै माता। पठइन्हि आइ कही तेहिं बाता।।
आजु सुरन्ह मोहि दीन्ह अहारा। सुनत बचन कह पवनकुमारा।।
राम काजु करि फिरि मैं आवौं। सीता कइ सुधि प्रभुहि सुनावौं।।
तब तव बदन पैठिहउँ आई। सत्य कहउँ मोहि जान दे माई।।
कबनेहुँ जतन देइ नहिं जाना। ग्रससि न मोहि कहेउ हनुमाना।।
जोजन भरि तेहिं बदनु पसारा। कपि तनु कीन्ह दुगुन बिस्तारा।।
सोरह जोजन मुख तेहिं ठयऊ। तुरत पवनसुत बत्तिस भयऊ।।
जस जस सुरसा बदनु बढ़ावा। तासु दून कपि रूप देखावा।।
सत जोजन तेहिं आनन कीन्हा। अति लघु रूप पवनसुत लीन्हा।।
बदन पइठि पुनि बाहेर आवा। मागा बिदा ताहि सिरु नावा।।
मोहि सुरन्ह जेहि लागि पठावा। बुधि बल मरमु तोर मै पावा।।
दो0-राम काजु सबु करिहहु तुम्ह बल बुद्धि निधान।
आसिष देह गई सो हरषि चलेउ हनुमान।।2।।
–––
निसिचरि एक सिंधु महुँ रहई। करि माया नभु के खग गहई।।
जीव जंतु जे गगन उड़ाहीं। जल बिलोकि तिन्ह कै परिछाहीं।।
गहइ छाहँ सक सो न उड़ाई। एहि बिधि सदा गगनचर खाई।।
सोइ छल हनूमान कहँ कीन्हा। तासु कपटु कपि तुरतहिं चीन्हा।।
ताहि मारि मारुतसुत बीरा। बारिधि पार गयउ मतिधीरा।।
तहाँ जाइ देखी बन सोभा। गुंजत चंचरीक मधु लोभा।।
नाना तरु फल फूल सुहाए। खग मृग बृंद देखि मन भाए।।
सैल बिसाल देखि एक आगें। ता पर धाइ चढेउ भय त्यागें।।
उमा न कछु कपि कै अधिकाई। प्रभु प्रताप जो कालहि खाई।।
गिरि पर चढि लंका तेहिं देखी। कहि न जाइ अति दुर्ग बिसेषी।।
अति उतंग जलनिधि चहु पासा। कनक कोट कर परम प्रकासा।।
छं=कनक कोट बिचित्र मनि कृत सुंदरायतना घना।
चउहट्ट हट्ट सुबट्ट बीथीं चारु पुर बहु बिधि बना।।
गज बाजि खच्चर निकर पदचर रथ बरूथिन्ह को गनै।।
बहुरूप निसिचर जूथ अतिबल सेन बरनत नहिं बनै।।1।।
बन बाग उपबन बाटिका सर कूप बापीं सोहहीं।
नर नाग सुर गंधर्ब कन्या रूप मुनि मन मोहहीं।।
कहुँ माल देह बिसाल सैल समान अतिबल गर्जहीं।
नाना अखारेन्ह भिरहिं बहु बिधि एक एकन्ह तर्जहीं।।2।।
करि जतन भट कोटिन्ह बिकट तन नगर चहुँ दिसि रच्छहीं।
कहुँ महिष मानषु धेनु खर अज खल निसाचर भच्छहीं।।
एहि लागि तुलसीदास इन्ह की कथा कछु एक है कही।
रघुबीर सर तीरथ सरीरन्हि त्यागि गति पैहहिं सही।।3।।
दो0-पुर रखवारे देखि बहु कपि मन कीन्ह बिचार।
अति लघु रूप धरौं निसि नगर करौं पइसार।।3।।
–––
मसक समान रूप कपि धरी। लंकहि चलेउ सुमिरि नरहरी।।
नाम लंकिनी एक निसिचरी। सो कह चलेसि मोहि निंदरी।।
जानेहि नहीं मरमु सठ मोरा। मोर अहार जहाँ लगि चोरा।।
मुठिका एक महा कपि हनी। रुधिर बमत धरनीं ढनमनी।।
पुनि संभारि उठि सो लंका। जोरि पानि कर बिनय संसका।।
जब रावनहि ब्रह्म बर दीन्हा। चलत बिरंचि कहा मोहि चीन्हा।।
बिकल होसि तैं कपि कें मारे। तब जानेसु निसिचर संघारे।।
तात मोर अति पुन्य बहूता। देखेउँ नयन राम कर दूता।।
दो0-तात स्वर्ग अपबर्ग सुख धरिअ तुला एक अंग।
तूल न ताहि सकल मिलि जो सुख लव सतसंग।।4।।
–––
प्रबिसि नगर कीजे सब काजा। हृदयँ राखि कौसलपुर राजा।।
गरल सुधा रिपु करहिं मिताई। गोपद सिंधु अनल सितलाई।।
गरुड़ सुमेरु रेनू सम ताही। राम कृपा करि चितवा जाही।।
अति लघु रूप धरेउ हनुमाना। पैठा नगर सुमिरि भगवाना।।
मंदिर मंदिर प्रति करि सोधा। देखे जहँ तहँ अगनित जोधा।।
गयउ दसानन मंदिर माहीं। अति बिचित्र कहि जात सो नाहीं।।
सयन किए देखा कपि तेही। मंदिर महुँ न दीखि बैदेही।।
भवन एक पुनि दीख सुहावा। हरि मंदिर तहँ भिन्न बनावा।।
दो0-रामायुध अंकित गृह सोभा बरनि न जाइ।
नव तुलसिका बृंद तहँ देखि हरषि कपिराइ।।5।।
–––
लंका निसिचर निकर निवासा। इहाँ कहाँ सज्जन कर बासा।।
मन महुँ तरक करै कपि लागा। तेहीं समय बिभीषनु जागा।।
राम राम तेहिं सुमिरन कीन्हा। हृदयँ हरष कपि सज्जन चीन्हा।।
एहि सन हठि करिहउँ पहिचानी। साधु ते होइ न कारज हानी।।
बिप्र रुप धरि बचन सुनाए। सुनत बिभीषण उठि तहँ आए।।
करि प्रनाम पूँछी कुसलाई। बिप्र कहहु निज कथा बुझाई।।
की तुम्ह हरि दासन्ह महँ कोई। मोरें हृदय प्रीति अति होई।।
की तुम्ह रामु दीन अनुरागी। आयहु मोहि करन बड़भागी।।
दो0-तब हनुमंत कही सब राम कथा निज नाम।
सुनत जुगल तन पुलक मन

Tulsi Ramayan Sampoorna Sunder Kaand

Segenshaus, Unglücksvertreiber
Segenshaus, Unglücksvertreiber, Sudascharaths Taten, o Wanderer.

Jamavants Worte klangen lieblich. Hanuman hörte sie, sein Herz erfreute sich.
"Prüfe mich, Bruder, solange du willst. Ich ertrage Not, esse Wurzeln und Früchte."
"Bis ich Sita sehe, werde ich kommen. Die Aufgabe wird erfüllt, meine Freude wird groß sein."
So sprach er, verneigte sich vor allen und ging voller Freude, Raghnath im Herzen.
Am Meeresufer ein schöner Berg. Aus Neugier sprang er hinauf.
Immer wieder dachte er an Raghuveer. Der Windsohn überquerte mit großer Kraft.
Der Berg, den Hanuman mit Füßen berührte, stürzte sofort in die Unterwelt.
Wie Ragupatis unfehlbarer Pfeil, so bewegte sich Hanuman.
Der Meer, Ragupatis Bote überlegend. "Du, Mainak, wirst meine Mühe lindern."
Refrain: Hanuman berührte ihn, verneigte sich dann. "Ohne Ramas Aufgabe zu erfüllen, wo finde ich Ruhe?"
"Ohne Ramas Aufgabe zu erfüllen, wo finde ich Ruhe?"
–––
Die Götter sahen den Windsohn reisen. Sie wussten von seiner besonderen Kraft und Weisheit.
Surasa, die Mutter der Schlangen, kam und sprach zu ihm.
"Heute haben die Götter mich gespeist", sprach der Windsohn, als er die Worte hörte.
"Ich werde Ramas Aufgabe erfüllen und zurückkehren. Ich werde Sitash gute Nachricht bringen."
"Dann werde ich in deinen Mund eintreten. Ich sage die Wahrheit, Mutter, gib mir Wissen."
"Keine Anstrengung lässt mich los", sagte Hanuman.
Sie öffnete ihren Mund eine Yojana weit. Der Affenkörper wurde doppelt so groß.
Sechzehn Yojanas wurde ihr Mund. Der Windsohn wurde zweiunddreißig.
So sehr Surasa ihren Mund öffnete, doppelt so groß zeigte der Affe seine Gestalt.
Hundert Yojanas machte sie ihren Mund. Der Windsohn nahm eine winzige Gestalt an.
Er trat in ihren Mund ein und kam wieder heraus. Er bat um Erlaubnis und verneigte sich vor ihr.
"Die Götter sandten mich zu dir. Ich erkannte deine Weisheit und Stärke."
Refrain: "Du wirst Ramas Aufgabe erfüllen, du Schatz an Kraft und Weisheit."
Mit ihrem Segen ging er voller Freude, Hanuman.
–––
Eine Dämonin lebte im Meer. Sie täuschte und fing Vögel des Himmels.
Wesen, die am Himmel flogen. Sie sah sie im Wasser und tötete sie.
Sie fing ihren Schatten, sie konnten nicht entkommen. So fraß sie immer die Himmelsbewohner.
Diese Täuschung wandte sie auf Hanuman an. Der Affe erkannte ihren Betrug sofort.
Der mutige Windsohn tötete sie. Er überquerte das Meer mit fester Entschlossenheit.
Dort sah er einen schönen Wald. Summende Bienen, verlockender Honig.
Viele Bäume mit schönen Früchten und Blumen. Vögel und Tiere erfreuten sein Herz.
Ein großer Berg lag vor ihm. Ohne Angst stieg er hinauf.
Uma, nichts überragte den Affen. Des Herrn Ruhm, der sogar den Tod besiegt.
Auf dem Berg sah er Lanka. Unbeschreiblich stark befestigt.
Hoch erhoben, von Meer umgeben. Golden erstrahlend, wunderschön.
Goldene Türme, kunstvoll geschmückt, prächtige Gebäude dicht.
Märkte, Straßen, schöne Gassen, die Stadt war vielfältig gebaut.
Elefanten, Pferde, Maultiere, Fußsoldaten, Wagen, Armeen zu zählen.
Vielgestaltige Dämonen, starke Truppen, unbeschreiblich.
Wälder, Gärten, Parks, Teiche, Brunnen, schön anzusehen.
Mädchen von Göttern, Schlangen, Gandharvas, deren Schönheit Weisen bezauberte.
Einige riesig wie Berge, stark und donnernd.
Viele kämpften in Arenen, bedrohten einander.
Schreckliche Wächter bewachten die Stadt in alle Richtungen.
Einige fraßen Büffel, Menschen, Kühe, Esel, Böse, Dämonen.
Darum erzählt Tulsidas etwas von ihnen.
Die den Körper am Ufer des Raghuveer-Flusses verlassen, gehen zum wahren Weg.
Refrain: Die Wachen der Stadt sah der Affe, überlegte im Herzen.
"Ich nehme winzige Gestalt an, betrete die Stadt bei Nacht."
–––
Als Mücke nahm der Affe Gestalt an. Er ging nach Lanka, denket an Narahari.
Eine Dämonin namens Lankini. Sie sagte: "Geh weg, du Verachteter!"
"Du kennst nicht mein Geheimnis, Dummkopf. Mein Essen ist, wo Diebe sind."
Ein Faustschlag des großen Affen traf sie. Blut floss, die Erde bebte.
Er verneigte sich, stand auf und ging nach Lanka. Mit gefalteten Händen, demütig.
"Als Ravana von Brahma den Segen erhielt, erkannte mich Brahma."
"Verzweifelt wirst du durch den Affen sterben. Dann weißt du, die Dämonen werden vernichtet."
"Vater, mein großer Segen. Ich sah Ramas Boten mit eigenen Augen."
Refrain: "Vater, Himmel und Erlösung, Freude auf einer Waagschale."
"Nicht gleich ist das Glück einer Sekunde in wahrer Gemeinschaft."
–––
"Betritt die Stadt, erfülle alle Aufgaben. Halte Kaushalpuras König im Herzen."
"Gift wird wie Nektar, Feinde wie Freunde. Der Ozean wie eine Kuh, Feuer kühlt."
"Garuda, Sumeru, wie Staub für dich. Ramas Gnade, schau darauf."
Hanuman nahm winzige Gestalt an. Er betrat die Stadt, den Herrn im Gedanken.
Er suchte Tempel für Tempel. Unzählige Kämpfer sah er überall.
Er ging zu Ravanas Palast. Unbeschreiblich kunstvoll.
Er suchte überall, sah Vaidehi nicht im Palast.
Ein anderes Haus sah er, schön. Ein Tempel Haris, anders gebaut.
Refrain: "Mit Ramas Waffen gezeichnet, unbeschreiblich schön."
"Neun Tulsi-Sträucher sah er, der Affenkönig freute sich."
–––
"Lanka, Wohnort der Dämonenscharen. Wo wohnen hier rechtschaffene Menschen?"
Im Herzen begann der Affe zu überlegen. Da erwachte Vibhishan.
"Ram, Ram", dachte er. Im Herzen freute sich der Affe, den Rechtschaffenen erkennend.
"Ich werde ihn mit Gewalt erkennen. Ein Heiliger verursacht keinen Schaden."
Als Brahmane sprach er seine Worte. Vibhishan hörte es und kam.
Er verneigte sich, fragte nach seinem Wohl. "Brahmane, erzähle deine Geschichte."
"Bist du einer von Haris Dienern? Mein Herz liebt dich sehr."
"Bist du Rama, voll Hingabe? Du kamst, um mich gesegnet zu machen."
Refrain: Da erzählte Hanuman alles, Ramas Geschichte, seinen Namen.
Hörend, sein ganzer Körper erbebte, sein Herz...