Cebeci İstasyonu - Bedirhan Gökçe перевод на немецкий

Cebeci İstasyonu

Cebeci İstasyonu'nda bir akşam üstü kimse bilmiyordu bizi
İncecikten bir yağmur yağıyordu yollara, yeni baştan yaşıyorduk kaderimizi
Sıcak bir kara sevda, yüreğimizin başında bağdaş kurup oturmuştu, acımsı, buruk
Mühürlenmişti ağzımız bir sessizlik içinde, sessizliği üstümüzden atamıyorduk
Bir saçak altında kararsız, yorgun, saatlerce duruyorduk, kimse görmüyordu bizi
Cebeci İstasyonu'nda bir akşam üstü yeni baştan yaşıyorduk kaderimizi

Cebeci İstasyonu'nda bi' akşam üstü bir başka türlüydü bütün insanlar
Sen bir başka türlüydün
Gözlerin yine öyle bir bilinmez renkteydi
Gözlerin gözlerimde erimekteydi
Bir mermer heykel gibi yanımda duruyordun, "Beni bırakma" diyordun
Meyhane sarhoşları gibi sırılsıklam bir yalnızlık duyuyorduk, ağlıyordun, ağlıyordun

Cebeci İstasyonu'nda bir tren nefes nefese soluyordu, gerilmiş bir keman teli gibiydik
Ankara Kalesi'nde bir eski çalar saat bilmem kaça vuruyordu
Bir yağmur yağıyordu inceden ince, içimizdeki binbir düşünce harmanlar misali savruluyordu
Islanmış bir ceylan yavrusu gibi tiril tiril titriyordun, "Gitsek, gitsek" diyordun
Yüreğimin atışından deli gönlümce
Sırıl sıklam, paramparça, permeperişan türküler söylüyordum, ağlıyordun, ağlıyordun

Şimdi, şimdi seni düşünüyorum
Cebeci yollarında rüzgarlar esiyor, serin
Paramparça düşmüş gönül üfkuma iki yıldız gibi gözlerin
Gel ey ciğerime saplanan hançer
Gel ey yüreğime oturmuş kurşun
Göçmen kuşlar gibi çok uzaklardan
Gel artık, n'olursun

Bahnhof Cebeci

An einem Abend am Bahnhof Cebeci kannte uns niemand
Ein feiner Regen fiel auf die Straßen, wir erlebten unser Schicksal von Neuem
Eine heiße, dunkle Liebe hatte sich breitbeinig auf unsere Herzen gesetzt, bitter und herb
Unsere Münder waren in einem Schweigen versiegelt, wir konnten die Stille nicht abschütteln
Unter einem Vordach standen wir unentschlossen, müde, stundenlang, niemand sah uns
An einem Abend am Bahnhof Cebeci erlebten wir unser Schicksal von Neuem

An einem Abend am Bahnhof Cebeci waren alle Menschen anders
Du warst anders
Deine Augen hatten wieder so eine unbekannte Farbe
Deine Augen schmolzen in meinen
Du standest neben mir wie eine Marmorstatue, sagtest: "Verlass mich nicht"
Wie Kneipenbetrunkene fühlten wir eine klatschnasse Einsamkeit, du weintest, du weintest

Am Bahnhof Cebeci schnaufte ein Zug atemlos, wir waren wie eine gespannte Geigensaite
Auf der Burg von Ankara schlug eine alte Uhr, ich weiß nicht wie oft
Ein Regen fiel fein, fein, die tausendundein Gedanken in uns wurden durcheinandergewirbelt wie Garben
Du zittertest wie ein nasses Rehkitz, sagtest: "Lass uns gehen, lass uns gehen"
Nach dem Schlag meines Herzens, nach meinem verrückten Herzen
Sang ich klatschnasse, zerfetzte, trostlose Lieder, du weintest, du weintest

Jetzt, jetzt denke ich an dich
Auf den Straßen von Cebeci wehen kühle Winde
Deine Augen sind wie zwei Sterne auf meinem zerbrochenen Herzenshorizont gefallen
Komm, du Dolch, der in meine Lunge gestoßen wurde
Komm, du Kugel, die sich in mein Herz gesetzt hat
Wie Zugvögel aus weiter Ferne
Komm endlich, bitte