Текст и перевод песни Bedirhan Gökçe - Cebeci İstasyonu

Cebeci İstasyonu

Cebeci İstasyonu'nda bir akşam üstü kimse bilmiyordu bizi
İncecikten bir yağmur yağıyordu yollara, yeni baştan yaşıyorduk kaderimizi
Sıcak bir kara sevda, yüreğimizin başında bağdaş kurup oturmuştu, acımsı, buruk
Mühürlenmişti ağzımız bir sessizlik içinde, sessizliği üstümüzden atamıyorduk
Bir saçak altında kararsız, yorgun, saatlerce duruyorduk, kimse görmüyordu bizi
Cebeci İstasyonu'nda bir akşam üstü yeni baştan yaşıyorduk kaderimizi

Cebeci İstasyonu'nda bi' akşam üstü bir başka türlüydü bütün insanlar
Sen bir başka türlüydün
Gözlerin yine öyle bir bilinmez renkteydi
Gözlerin gözlerimde erimekteydi
Bir mermer heykel gibi yanımda duruyordun, "Beni bırakma" diyordun
Meyhane sarhoşları gibi sırılsıklam bir yalnızlık duyuyorduk, ağlıyordun, ağlıyordun

Cebeci İstasyonu'nda bir tren nefes nefese soluyordu, gerilmiş bir keman teli gibiydik
Ankara Kalesi'nde bir eski çalar saat bilmem kaça vuruyordu
Bir yağmur yağıyordu inceden ince, içimizdeki binbir düşünce harmanlar misali savruluyordu
Islanmış bir ceylan yavrusu gibi tiril tiril titriyordun, "Gitsek, gitsek" diyordun
Yüreğimin atışından deli gönlümce
Sırıl sıklam, paramparça, permeperişan türküler söylüyordum, ağlıyordun, ağlıyordun

Şimdi, şimdi seni düşünüyorum
Cebeci yollarında rüzgarlar esiyor, serin
Paramparça düşmüş gönül üfkuma iki yıldız gibi gözlerin
Gel ey ciğerime saplanan hançer
Gel ey yüreğime oturmuş kurşun
Göçmen kuşlar gibi çok uzaklardan
Gel artık, n'olursun

Станция Джебеджи

Вечером на станции Джебеджи никто не знал нас
Шел мелкий дождик, по дорогам, мы начинали нашу судьбу заново
Горячая, черная любовь, сидела, скрестив ноги, на наших сердцах, горькая, печальная
Наши губы были скреплены печатью молчания, мы не могли избавиться от этой тишины
Нерешительные, уставшие, часами стояли мы под навесом, никто не видел нас
Вечером на станции Джебеджи мы начинали нашу судьбу заново

Вечером на станции Джебеджи все люди были другими
Ты была другой
Твои глаза снова были какого-то непонятного цвета
Твои глаза таяли в моих глазах
Ты стояла рядом со мной, как мраморная статуя, и говорила: "Не оставляй меня"
Мы чувствовали всепоглощающее одиночество, как пьяницы в таверне, ты плакала, плакала

На станции Джебеджи поезд тяжело дышал, мы были как натянутая струна
Старые часы на Анкарской крепости били, не знаю, который час
Шел мелкий дождик, тысячи наших мыслей кружились, как на току
Ты дрожала, как промокший олененок, и говорила: "Пойдем, пойдем отсюда"
По велению моего сердца
Я пел песни, промокший насквозь, разбитый, разгромленный, ты плакала, плакала

Сейчас, сейчас я думаю о тебе
На дорогах Джебеджи дует прохладный ветер
Твои глаза, как две звезды, на горизонте моего разбитого сердца
Приди же, кинжал, вонзившийся в мое сердце
Приди же, пуля, засевшая в моем сердце
Издалека, как перелетные птицы
Приди же, прошу тебя