Текст и перевод песни Bezczel feat. Kali - W matni

W matni

By Honia&Oskar
Druga w nocy
Oczom spać nie daje w pełni księżyc
Znów krążę po zakamarkach sumienia pełnych tajemnic
Strach – całkiem sam jestem
Nie ma tu nikogo
Tylko martwa, przeklęta samotność
Która mnie tak tuli błogo
Po cichu, na palcach jak zwykle ukradkiem przyszła suka
Nie ma nic wspólnego z brakiem towarzystwa
Namacalnie czuje je obecność
Chociaż jej nie widzę
I jest mi taka bliska
Chociaż jej nienawidzę
Nigdy nic o sobie nie mówi lecz, dobrze znam ja już
I jak bym się uciec nie trudził, zawsze jest za mną tuż
I choć na moje problemy jest zawsze ślepa i głucha
Na koniec zawsze tylko ona na mnie czeka i słucha
Jak niespokojna dusza po pokoju lata gdzieś
Za oknem gra najstarsza kołysanka świata – deszcz

Samotność, cicha bezsenna samotność
Czujemy ją tak mocno, choć jej nie możemy dotknąć
Nie zadaje pytań, tylko chwyta nas tak mocno
Serce dusze przenika i zamyka na świat okno

Gdy nadchodzi mroczna dama nie ma gdzie się ukryć
Jak sutanna czarne myśli zaschły na jej suknie
Gra gehenna – ulubiona muzyka tej suki
Jest beznamiętna jak nad grobem wygłodniałe kruki
Słyszę jej kroki – ten wolny, niewerbalny stukot
Pozytyw kruszy we mnie, pęka konstrukcja jak próchno
Pani Walewska w kompozycji zgnilizna i truchło
W matni jej objęć niebo maluje się smutno
Przede mną puste płótno – wylewam na nie gorycz
Myśli się kłócą: która z bagna mam wydobyć?
Nie rycz!
Chłopaki nie płaczą!
A łez wylałem kielich
Chce zanurkować, martwe morze trzyma na powierzchni
Czy jesteśmy przeklęci za gniewne słowa, błędy
Gdy Ból nas pieści wypuszczamy bezowocne pędy
Pogrzebowe bębny zamieniam dziś na harfę
Wychodzę do światła, bo pochłonęło to co martwe

Samotność, cicha bezsenna samotność
Czujemy ją tak mocno, choć jej nie możemy dotknąć
Nie zadaje pytań, tylko chwyta nas tak mocno
Serce dusze przenika i zamyka na świat okno

Często myślę ilu tak naprawdę zostało mi bliskich tu dziś
Skoro czuje się tak samotny tu wokoło wśród tych wszystkich ludzi
Tylu chętnych do pomocy, dookoła pomnóż tylko
Tylko jakoś nikt nie słyszy, kiedy ja wołam o pomoc
Samotność, samotna samotność
Powiedz mi jak można czuć tak mocno coś, czego nie można dotknąć
Skoro jestem tak dobrym człowiekiem
No czemu robię tyle rzeczy złych
I Tak często słyszę od obcych mi ludzi, ze moja muzyka tu leczy ich
Nosze na sobie tą odpowiedzialność i presję
I przez to chyba sam popadłem już dawno w depresje
Czasem bywa tak, ze mam dość
I nie mogę tego już znieść
Wciąż przybywa mi spraw na złość
Znów ktoś coś chce gdzieś
Nadmiar towarzystwa często ma skutek odwrotny
Na koniec zawsze i tak zostajesz sam, samotny

Na koniec zawsze i tak zostajesz sam
Na koniec i tak zawsze sam

In the Mat

By Honia&Oskar
Two in the morning
Moon prevents sleeping fully
Again, I haunt my conscience's twilight full of secrets
Fear - I am all alone
There is no one here
Only dead, cursed loneliness
That warms me so blissfully
Calmly, silently like always she arrived furtively
She has nothing to do with the lack of company
I tangibly feel her presence
Even though I don't see her
And she feels so familiar
Even though I hate her
She never tells me anything, but I know her too well
And no matter how I struggle to escape, she is always behind me
And although she is always blind and deaf to my problems
In the end, I'm always left with just her waiting for me
Like a restless soul, she flies somewhere about the room
Outside, the oldest lullaby in the world, rain, is falling

Loneliness, silent sleepless loneliness.
We feel her so strongly, although we cannot touch her.
She doesn't ask questions, just grabs us so tightly.
She pierces the soul, and closes the window to the world.

When the dark lady arrives, there is nowhere to hide.
Like a cassock, black thoughts have dried on her robe.
Hell plays - the favorite music of this bitch.
She is as dispassionate as vultures starving over a grave.
I hear her footsteps - that slow, non-verbal thud.
She destroys the positive in me, the structure cracks like dry rot.
Madam Walewska in a composition of decay and cadaver
In the vortex of her embrace, the sky turns sadly
Before me, an empty canvass - I spill bitterness on it
My thoughts argue: which one should I pull out of the mire?
Don't cry!
Boys don't cry!
And I've shed a goblet of tears!
I want to dive, the dead sea holds onto the surface
Are we cursed for angry words, mistakes?
When Pain caresses us, we release fruitless sprouts
Today, I exchange funeral drums for a harp
I go out into the light, because it consumed what was dead

Loneliness, silent sleepless loneliness.
We feel her so strongly, although we cannot touch her.
She doesn't ask questions, just grabs us so tightly.
She pierces the soul, and closes the window to the world.

Often I think how many are actually close to me here today
Since I feel so lonely here, around all these people
So many willing to help, multiply that around
Only somehow no one hears when I call for help
Loneliness, lonely loneliness
Tell me, how can you feel something so deeply that you can't touch?
Since I am such a good person
Why do I do so many wicked things?
And so often hear from strangers that my music heals them
I carry that responsibility and pressure on me
And through that, I think I slipped into depression long ago
Sometimes it's so much
That I can't bear it anymore
Things to spite me keep coming
Again someone wants something, somewhere
Excessive company often has the opposite effect
In the end, you are left alone and lonely

In the end, you are left alone
In the end, always alone