Текст и перевод песни Bisz - Banicja

Banicja

Życie zawsze chciało więcej ode mnie niż ja od niego I to ono uczyniło mnie tym
Czym jestem
Wiesz, że prędzej zdechnę niż zadowolę się niczym I odepchnę krzyż
Jestem ofiarą, która sama siebie składa w rymach, szukam koryta, w którym osiądzie flow
Mojego życia potok wciąż się potyka, nieustannie piersią wycierając dno
Nigdy nie wiedziałem co jest poezją, próbuję tylko wytłumaczyć parę spraw
Wiem, że ból ma więcej imion niż jedno I musisz go oswoić, kiedy zostajesz sam
Pieprzyć tępy pochód, ni to nikąd, nigdy nie uwierzę, że jest sens w tym
Każdy z nas jest takim samym banitą, niektórzy tylko padli I już się nie podnieśli
Nienawidzę ludzi za każde kłamstwo, które musiałem połknąć, żeby teraz nim rzygać
Ale moje zimne oczy nie gasną I wszystko, wszystko, dopiero się zaczyna
Nauczyłem się wiele, lecz nie od nich, głos umiera - filozof Seneka
Tak naprawdę mój jest tylko chodnik, na którym moja stopa miejsca nie zagrzewa
Jestem zgodny z czasem, nie miejscem, każda sekunda znajduje mnie gdzie indziej
Ramiona otwarte ma tylko przestrzeń I tylko jej krańce czekają aż przyjdę
Gonię, a wszystko, co minione w momencie wyboru zasklepia się jak blizna
Przeszłość jest mostem, który płonie, przyszłość to wolność świadoma - banicja
Mimo, że to tylko rzep na ogonie to
Dopóki nie wypluję płuc – gonię go
Wiem, że nie chce mnie świat, go nie do-tyczy
To, co tylko dla mnie jest wszystkim
Lecz moje myśli jedynie wciąż do niej rwą
W niej zbiega się mój szczyt I moje dno
A jedyny mój możliwy koniec
To gdy własny ogon zaknebluje mi pysk i
(Przestanę wyć I uciekać... przed tym głosem, który gna mnie na krawędź..., za którą nie ma już nic...)
Wiem, gdzie jest zapisany mój los, wykwitły z bólu o marzeniach dziecka
I ciągle stamtąd dobiega mój głos pełen prostego pragnienia szczęścia
Wciąż chcę pokonać niemoc wobec świata, który łamie mi palce
Jego bezinteresowną przemoc, która uczyniła mnie kaleką na starcie
Nawet sobie mogę powiedzieć: "Nie znasz mnie", wciąż tkwi kij w szprychach mojego życia
Tamto dziecko dzisiaj znowu nie zaśnie, z twarzą w poduszce próbując oddychać
Ile to już lat wciąż to samo stanowi moją siłę I największą słabość
Brutalnie walcząc rozrywa tożsamość I cokolwiek zrobię to zawsze za mało
Mimo, że to tylko rzep na ogonie to
Dopóki nie wypluję płuc – gonię go
Wiem, że nie chce mnie świat, go nie do-tyczy
To, co tylko dla mnie jest wszystkim
Lecz moje myśli jedynie wciąż do niej rwą
W niej zbiega się mój szczyt I moje dno
Żeby móc być sobą zakląłem krąg samotności - banicję

Exile

Life always wanted more from me than I from it. And that made me what
I am.
You know I'd rather die than be satisfied with anything. And I'll push away the cross.
I'm a victim who sacrifices herself in rhymes, looking for a trough where the flow will settle.
The stream of my life keeps stumbling, constantly rubbing the bottom with its chest.
I never knew what poetry was, I'm just trying to explain a couple of things.
I know pain has more names than one. And you have to tame it when you're alone.
Screw this blunt procession, neither here nor there. I'll never believe there's any point to it.
Each of us is the same exile. Some just fell and never got up again.
I hate people for every lie I had to swallow to now puke it up.
But my cold eyes don't fade. And everything, everything is just beginning.
I've learned a lot, but not from them. The voice dies - Seneca, the philosopher.
Actually, mine is just the sidewalk where my foot leaves no trace.
I agree with time, not place. Every second finds me somewhere else.
Only space has its arms open. And only its edges are waiting for me to come.
I chase, and everything that's gone seals up like a scar at the moment of choice.
The past is a bridge that burns, the future is conscious freedom - exile.
Even though it's just a burr on my tail
I chase it until I cough up my lungs.
I know the world doesn't want me, it doesn't con-cern it
What's everything to me.
But my thoughts are still drawn to it.
It's where my peak and my bottom converge.
And my only possible end
Is when my own tail muzzles my mouth and
(I stop howling and running... from this voice that drives me to the edge..., beyond which there is nothing...)
I know where my fate is written, blossomed from pain about a child's dreams.
And my voice still comes from there, full of the simple longing for happiness.
I still want to overcome the powerlessness against a world that breaks my fingers.
Its disinterested violence, which made me a cripple from the start.
I can even tell myself: "You don't know me." There's still a stick in the spokes of my life.
That child won't sleep again tonight, face down in the pillow trying to breathe.
For how many years now, it's still my strength and my biggest weakness.
Brutally fighting, it tears apart identity. And whatever I do, it's never enough.
Even though it's just a burr on my tail
I chase it until I cough up my lungs.
I know the world doesn't want me, it doesn't con-cern it
What's everything to me.
But my thoughts are still drawn to it.
It's where my peak and my bottom converge.
To be myself, I cast a spell of loneliness - exile.