Текст и перевод песни Budka Suflera - Suita Na Dwa Światła Warszawskie

Suita Na Dwa Światła Warszawskie

Zmęczone cichnie miasto
Śnieg biało prószy ciszą
Nad ciemnym brzegiem rzeki
Dwa światła w mroku błyszczą -
Pod strzaskanym murem wiatr kołysze znicz
Już nie wrócą chłopcy, którzy mieli przyjść
Ostro słychać buty, w rytm uderza krok
Idą tak w pamięci już trzydziesty rok
A obok na parterze
Świeżego jeszcze bloku
Zabłysło pierwsze światło,
W pogodny ludzki sposób -
Pod strzaskanym murem lekko przygasł znicz
Czyżby czas już przyszedł, który może przyjść?
Ścichnie echo strzałów, pamięć zatrze mrok
Zamiast marszowego zwykły zabrzmi krok...
To już inne miasto, myśli sobie znicz,
Gdy mnie zapalano, strach tu było przyjść,
Teraz pierwsze okno, później innych rząd...
Obco się tu czuję, chciałbym odejść stąd.
Nadleciał wiatr od wisły,
Firanką zafalował,
Rozpoczął dialog świateł
Zaczęła się rozmowa
Pod strzaskanym murem szybko miga znicz,
Jak ci moi chlopcy mocno chcieli zyc
Spieszy się do domu, wydłużywszy krok,
Tak co dzień od nowa, przez okrągły rok.
Od okna światło szepcze
Ciepłymi strumieniami,
Ogrzejże się w tym cieple, jesteśmy sąsiadami.
Zmęczone cichnie miasto,
Śnieg biało prószy ciszą,
Nad ciemnym brzegiem rzeki
Dwa światła mocniej błyszczą.

Suite for Two Warsaw Lights

The tired city falls silent
The snow softly dusts silence
Over the dark riverbank
Two lights gleam in the darkness -
A candle flickers in the wind by the shattered wall
The boys who were supposed to come will never return
Boots can be heard distinctly, the step strikes a rhythm
They have been marching in memory for thirty years
And next door on the ground floor
Of a still new apartment building
The first light shone,
In a serene and human way -
The candle by the shattered wall flickered softly
Has the time come when it could finally happen?
The echo of gunshots will fade, memory will erase the darkness
Instead of a military march, an ordinary step will sound...
It's a different city now, the candle thinks,
When I was lit, it was frightening to come here,
Now the first window, then a row of others...
I feel like a stranger here, I would like to leave.
A wind came from the Vistula,
It rippled the curtain,
The dialogue of lights began
The conversation started
The candle flickers quickly by the shattered wall,
How much my boys wanted to live
It hurries home, taking longer steps,
Every day anew, all year round.
The light from the window whispers
In warm streams,
Warm yourself in this warmth, we are neighbors.
The tired city falls silent,
The snow softly dusts silence,
Over the dark riverbank
Two lights shine more brightly.