Текст и перевод песни Christos Thivaios - Imerologio, Pt. 2 (Live)

Imerologio, Pt. 2 (Live)

Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω,
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπο μου
με τα δυο σου χείλια να αφήσεις
μια ανάσα στη ζωή μου.
Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει,
καπνό και πυρετό,
στο γυάλινο το κύμα τ' όνομά σου
φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.
Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί
σαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνει
ερωτευμένο το νερό.
Και στο διάβολο πουλάω την ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος
στου κορμιού σου το βυθό.
Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται
στην αγχόνη τ' ουρανού
κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι
αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου.
Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου
τα λόγια μου πετάει
πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,
στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.
Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ
σαν αλμυρό νερό στους ώμους
και στον ακριβό σου το λαιμό.
Κι ας το ξέρω πως του λόγου του
στην ανεμόσκαλα εκεί, με περιμένει
για να μου λιμάρει το σκοινί.
Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
τα φώτα κάποιας γης,
τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου,
που λένε είν' οι κορφές του παραδείσου.
Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια,
δεν υπάρχει αυτή η στεριά,
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε,
γι αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.
Και μπροστά απ' τους κολασμένους
περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον Άδη
τη δικιά σου μυρωδιά.
Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί.

Journal, Pt. 2 (Live)

Pendant toutes ces années, je te cherche dans mes cartes,
même si tu ne t'es jamais penché sur mon front
avec tes deux lèvres pour laisser
un souffle dans ma vie.
Et si ma prière sent l'alcool,
la fumée et la fièvre,
dans la vague de verre de ton nom
je crie pour que ma voix se reflète.
Et sur la rive où tu te coiffes, que cela se fasse entendre
comme une chanson salée qui t'apporte
l'eau amoureuse.
Et je vends mon âme au diable,
pour me retrouver ce soir enveloppé
dans les profondeurs de ton corps.
Quelque part, la nuit au milieu de la mer pend
à la potence du ciel
et le démon à cheval sur l'obscurité
s'empare de mon vœu en suspens.
Et comme une étoile ardente vers ton île
mes mots volent
blessant les rochers et le sable,
ils plantent mon âme dans ton peigne.
Et goutte à goutte, je coule
comme de l'eau salée sur les épaules
et sur ton cher cou.
Et je sais que l'homme de parole
là, sur l'escalier du vent, m'attend
pour me limer la corde.
Cela fait des années que les lumières de quelque terre
clignotent en face,
les lumières de quelque île oubliée,
qui disent être les sommets du paradis.
Mais je sais que ce sont les sortilèges de la mer,
cette terre n'existe pas,
car personne n'y est jamais allé,
c'est pourquoi je m'accroche fermement à ton corps.
Et devant les damnés
je passe comme une ombre
qui se promène dans les Enfers
ton odeur.
Et je dis que le paradis est pour nous, ma petite chérie,
partager cet enfer ensemble.