Текст и перевод песни Christos Thivaios - Imerologio, Pt. 2 (Live)

Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω,
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπο μου
με τα δυο σου χείλια να αφήσεις
μια ανάσα στη ζωή μου.
Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει,
καπνό και πυρετό,
στο γυάλινο το κύμα τ' όνομά σου
φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.
Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί
σαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνει
ερωτευμένο το νερό.
Και στο διάβολο πουλάω την ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος
στου κορμιού σου το βυθό.
Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται
στην αγχόνη τ' ουρανού
κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι
αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου.
Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου
τα λόγια μου πετάει
πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,
στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.
Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ
σαν αλμυρό νερό στους ώμους
και στον ακριβό σου το λαιμό.
Κι ας το ξέρω πως του λόγου του
στην ανεμόσκαλα εκεί, με περιμένει
για να μου λιμάρει το σκοινί.
Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
τα φώτα κάποιας γης,
τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου,
που λένε είν' οι κορφές του παραδείσου.
Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια,
δεν υπάρχει αυτή η στεριά,
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε,
γι αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.
Και μπροστά απ' τους κολασμένους
περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον Άδη
τη δικιά σου μυρωδιά.
Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί.

Столько лет посреди карты мне я тебя ищу,
а давай не ты уклонился никогда в лоб
с двух твоих губах оставить
дыхание в моей жизни.
И если моя молитва спиртом пахнет,
дым и жар,
в стеклянную волну, как тебя зовут
я καθρεφτιστεί мой голос.
И на берегу, которые χτενίζεσαι услышан
как соленый песню, которая тебе приносит
влюбленный воды.
И, черт возьми, я продаю мою душу я,
чтобы попасть сегодня обернутый
у тела дна.
Где-то ночь в море висит
на виселицу неба
а демон верхом в темноте
хватает на μετέωρη благословение.
И, как звезда, нарезанным на остров
мои слова летает
обижая скалы и песок,
на гребень тебя пригвождает душу.
И капля капля κυλάω я
как соленая вода в плечах
и дорого тебе шею.
И пусть я знаю, что слова
в веревочная лестница там, ждет меня
для того, чтобы мне подать веревку.
Идут годы, αντίκρυ мигают
огни какой-то земли,
огни какой-то ξεχασμένης острова,
говорят, чем эти вершины рая.
Да, знаю, что это морские чары,
не существует эта земля,
поскольку никто никогда там не ходил,
поэтому плотно держится на теле.
И впереди κολασμένους
прохожу я как тень
что σεργιανάει в Ад
твоей запах.
И это я говорю, рай для нас, любовь моя маленькая,
разделяя этот ад со мной.