Текст и перевод песни CMX - Syysmyrkkylilja

Syysmyrkkylilja

Autereen hetkenä tehtaiden lomassa
Istumme katsoen varjojen tansseja
Samoja satuja kaikille kerrotaan
Jotta ei yksikään loukkaisi jalkojaan
Kätesi haluaa koskettaa kaikkea
Selvittää itsensä, hallita kaaosta
Tähti, vain yksi, se kajastaa korkeella
Sinnekin kerran on päästävä

Ne, jotka elävät ikuisesti
Ja ne, jotka syntyvät uudestaan
Ne, jotka syntyvät ikuiseksi
Ja ne, jotka elävät hetken vaan

Samettipinnalla timanttineuloina
Kiiltävät koneet ne samoaa taivaita
Päivä on viimeinen, hetki on myöhäinen
Kultainen ilta kuin vanhassa kuvassa
Istumme nurmella, pensaiden kukkia
Leijailee tuulessa hentona lumena
Pian on hämärää, maailma hiillosta
Hävitys puhaltaa muistomme tiehensä

Ne, jotka elävät ikuisesti
Ja ne, jotka syntyvät uudestaan
Ne, jotka syntyvät ikuiseksi
Ja ne, jotka elävät hetken vaan

Piirretyt elämänpiirimme rajat
On vahvoilla väreillä mielemme kehikkoon
Ilta on hellä ja totuus on raskasta
Pian on mentävä kauaksi niin
Kasvojen välillä avaruus kaareutuu
Aika on harha tai erehdys, oikku
Halua, tarvitse, pyydä tai vaadi
Vain parhaansa tehdä voi jokainen

Ne, jotka elävät ikuisesti
Ja ne, jotka syntyvät uudestaan
Ne, jotka syntyvät ikuiseksi
Ja ne, jotka elävät hetken vaan

Осенний безвременник

В миг безмятежности, меж заводских стен,
Сидим мы, глядим, как танцуют там тени.
Те же сказки всем нам рассказывают,
Чтоб никто ненароком ноги не поранил.
Твоя рука все хочет потрогать,
Познать себя, хаосом управлять.
Звезда, лишь одна, в вышине мерцает,
И туда однажды нам нужно попасть.

Те, кто живут в вечности,
И те, кто родятся вновь.
Те, кто родятся для вечности,
И те, кто живут лишь миг, любовь.

На бархатной глади, как иглы алмазные,
Машины сверкают, бороздя небеса.
День последний, час запоздалый,
Золотой вечер, как старая фотография.
Сидим мы на траве, среди цветов кустов,
Кружатся в воздухе, словно легкий снег.
Скоро стемнеет, мир погрузится в сумрак,
И память о нас ветер унесет навек.

Те, кто живут в вечности,
И те, кто родятся вновь.
Те, кто родятся для вечности,
И те, кто живут лишь миг, любовь.

Начертанные линии судеб наших
Яркими красками в рамку рассудка заключены.
Вечер безмятежен, но истина тяжела,
Скоро нам нужно идти, уходить далеко.
Пространство меж нами изгибается дугой,
Время — иллюзия, ошибка, каприз.
Желать, нуждаться, просить или требовать,
Каждый лишь может стараться изо всех сил.

Те, кто живут в вечности,
И те, кто родятся вновь.
Те, кто родятся для вечности,
И те, кто живут лишь миг, любовь.