Pierwsze wyjście z mroku - CoMa перевод на немецкий

Pierwsze wyjście z mroku

Przed świtem obudziłem się, by żyć
Wplątany w cudzą pościel, w cudze sny
Pomiędzy pożądaniem a rozkoszą tkwi dolina nocy
Skazany na ponury miejski zgrzyt
Osnuty prześcieradłem brudnej mgły
Chcąc ukryć się przed sobą samym
Chlałem wódę w dusznym barze

Lecz przecież Bóg dobrze wie
Dlaczego dławi mnie wstręt
Dlaczego strach nabiera mocy i zniewala rozum
Na pewno każdy choć raz
Utracił wiarę jak ja
Obym nie bliżej stał
Sennego dnia w królestwie mroku

Prorocy porzygali się i śpią
Poeci umierają w grobach strof
Anioły śmierdzą potem, żrą kiełbasę
Mają w dupie żywych
Zginęła w niepokoju wielkich miast
Osnuta huraganem durnych spraw
Maleńka tajemnica - bycia w ciszy
Lub po prostu bycia

Ginie nadzieja i moc
Rośnie apetyt na zło
Zwyciężą ci, co nienawiścią silni
Szydzą z innych
Nad miastem wyrósł jak krzyk
I zamknął drogę do gwiazd
Ogromny wstyd i strach przed ciszą
Eteryczną

Mimo, że zgubiłem się
I mimo, że zabrnąłem w mrok
Wymieszałem z błotem krew
Ocaleję mimo to
Bo trzeba uprzytomnić sobie, że
Nawet kiedy wszystko straci sens
Znajdziesz przestrzeń, gdzie
Wielka wiara tłumi lęk

Tłumi lęk...
Tłumi...

I jeżeli tak ma być, że pomimo wszystko
Ja wydostanę się
To chyba warto
Wierzyć

I jeżeli tak ma być, że pomimo wszystko
Ja wydostanę się
To chyba warto

Mimo, że zgubiłem się
I mimo, że zabrnąłem w mrok
Wymieszałem z błotem krew
Ocaleję mimo to
Bo trzeba uprzytomnić sobie, że
Nawet kiedy wszystko straci sens
Znajdziesz przestrzeń, gdzie
Wielka wiara tłumi lęk

Tłumi lęk...
Tłumi lęk...
Tłumi lęk...
Tłumi...

Erstes Herauskommen aus der Dunkelheit

Vor der Morgendämmerung wachte ich auf, um zu leben
Verstrickt in fremde Bettwäsche, in fremde Träume
Zwischen Verlangen und Wonne liegt das Tal der Nacht
Verurteilt zum düsteren Knirschen der Stadt
Eingehüllt in ein Laken aus schmutzigem Nebel
Um mich vor mir selbst zu verstecken
Soff ich Wodka in einer stickigen Bar

Doch Gott weiß genau
Warum mich der Ekel würgt
Warum die Angst an Macht gewinnt und die Vernunft versklavt
Sicher hat jeder schon einmal
Den Glauben verloren, so wie ich
Hoffentlich stehe ich nicht näher
Am schläfrigen Tag im Königreich der Dunkelheit

Die Propheten haben sich übergeben und schlafen
Die Dichter sterben in den Gräbern der Strophen
Die Engel stinken nach Schweiß, fressen Wurst
Sie scheißen auf die Lebenden
Verloren ging in der Unruhe der großen Städte
Eingehüllt in einen Orkan dummer Angelegenheiten
Das kleine Geheimnis - des Seins in der Stille
Oder einfach des Seins

Die Hoffnung und die Kraft schwinden
Der Appetit auf das Böse wächst
Es siegen jene, die stark im Hass sind
Die anderen verhöhnen
Über der Stadt wuchs wie ein Schrei
Und versperrte den Weg zu den Sternen
Die riesige Scham und Angst vor der Stille
Der ätherischen

Obwohl ich mich verirrt habe
Und obwohl ich in die Dunkelheit geraten bin
Mein Blut mit Schlamm vermischt habe
Werde ich dennoch überleben
Denn man muss sich bewusst machen, dass
Selbst wenn alles seinen Sinn verliert
Du einen Raum findest, wo
Großer Glaube die Angst unterdrückt

Die Angst unterdrückt...
Unterdrückt...

Und wenn es so sein soll, dass ich trotz allem
Herauskomme
Dann lohnt es sich wohl
Zu glauben

Und wenn es so sein soll, dass ich trotz allem
Herauskomme
Dann lohnt es sich wohl

Obwohl ich mich verirrt habe
Und obwohl ich in die Dunkelheit geraten bin
Mein Blut mit Schlamm vermischt habe
Werde ich dennoch überleben
Denn man muss sich bewusst machen, dass
Selbst wenn alles seinen Sinn verliert
Du einen Raum findest, wo
Großer Glaube die Angst unterdrückt

Die Angst unterdrückt...
Die Angst unterdrückt...
Die Angst unterdrückt...
Unterdrückt...