Текст и перевод песни Coma - Pierwsze wyjście z mroku

Pierwsze wyjście z mroku

Przed świtem obudziłem się, by żyć
Wplątany w cudzą pościel, w cudze sny
Pomiędzy pożądaniem a rozkoszą tkwi dolina nocy
Skazany na ponury miejski zgrzyt
Osnuty prześcieradłem brudnej mgły
Chcąc ukryć się przed sobą samym
Chlałem wódę w dusznym barze

Lecz przecież Bóg dobrze wie
Dlaczego dławi mnie wstręt
Dlaczego strach nabiera mocy i zniewala rozum
Na pewno każdy choć raz
Utracił wiarę jak ja
Obym nie bliżej stał
Sennego dnia w królestwie mroku

Prorocy porzygali się i śpią
Poeci umierają w grobach strof
Anioły śmierdzą potem, żrą kiełbasę
Mają w dupie żywych
Zginęła w niepokoju wielkich miast
Osnuta huraganem durnych spraw
Maleńka tajemnica - bycia w ciszy
Lub po prostu bycia

Ginie nadzieja i moc
Rośnie apetyt na zło
Zwyciężą ci, co nienawiścią silni
Szydzą z innych
Nad miastem wyrósł jak krzyk
I zamknął drogę do gwiazd
Ogromny wstyd i strach przed ciszą
Eteryczną

Mimo, że zgubiłem się
I mimo, że zabrnąłem w mrok
Wymieszałem z błotem krew
Ocaleję mimo to
Bo trzeba uprzytomnić sobie, że
Nawet kiedy wszystko straci sens
Znajdziesz przestrzeń, gdzie
Wielka wiara tłumi lęk

Tłumi lęk...
Tłumi...

I jeżeli tak ma być, że pomimo wszystko
Ja wydostanę się
To chyba warto
Wierzyć

I jeżeli tak ma być, że pomimo wszystko
Ja wydostanę się
To chyba warto

Mimo, że zgubiłem się
I mimo, że zabrnąłem w mrok
Wymieszałem z błotem krew
Ocaleję mimo to
Bo trzeba uprzytomnić sobie, że
Nawet kiedy wszystko straci sens
Znajdziesz przestrzeń, gdzie
Wielka wiara tłumi lęk

Tłumi lęk...
Tłumi lęk...
Tłumi lęk...
Tłumi...

Первый выход из тьмы

Перед рассветом проснулся, чтоб жить,
Запутанный в чужом белье, в чужих снах.
Меж желанием и отрадой — долина ночная.
Осуждён на унылый городской скрежет,
Окутанный покрывалом грязной мглы.
Желая от себя укрыться,
Пил водку в душном баре.

Но ведь Бог прекрасно знает,
Почему душит меня страх.
Почему страх силы набирает и разум сковывает.
Наверно, каждый хоть раз
Веру терял, как я.
Лишь бы не быть ближе
К сонному дню в царстве тьмы.

Пророки своими речами испоганились и спят,
Поэты умирают в могилах строф,
Ангелы потом смердят, колбасу жрут,
На живых им плевать.
Погибла в тревоге больших городов,
Окутанная ураганом глупых дел,
Маленькая тайна — быть в тишине,
Или просто быть.

Гибнут надежда и сила,
Растёт жажда зла,
Побдят те, кто ненавистью силён,
Кто над другими смеётся.
Над городом, как крик, он вырос
И путь к звёздам закрыл —
Огромный стыд и страх перед тишиной,
Эфирной.

Хотя я потерялся,
Хотя я погряз во тьме,
С грязью кровь смешал,
Всё ж я выживу.
Ведь нужно помнить, что,
Даже когда всё теряет смысл,
Ты найдёшь пространство, где
Вера великая страх заглушает.

Страх заглушает...
Заглушает...

И если так суждено, что, несмотря ни на что,
Я выберусь,
То, наверно, стоит
Верить.

И если так суждено, что, несмотря ни на что,
Я выберусь,
То, наверно, стоит.

Хотя я потерялся,
Хотя я погряз во тьме,
С грязью кровь смешал,
Всё ж я выживу.
Ведь нужно помнить, что,
Даже когда всё теряет смысл,
Ты найдёшь пространство, где
Вера великая страх заглушает.

Страх заглушает...
Страх заглушает...
Страх заглушает...
Заглушает...