Sto tysięcy jednakowych miast - CoMa перевод на немецкий

Sto tysięcy jednakowych miast

Przedostała się w parszywy czas
Przez ulice zakażone bezradnością dni
Przez korytarz betonowych spraw
Pewność, że my
Mimo wszystkich nieprzespanych nocy
Mimo prawdy porzuconej na rozstajach dróg
Potrafimy w rzeczywisty sposób
Znaleźć się już

W domu będzie ogień
A do domu proste drogi
Wiodą słusznie moje stopy
Nie zabraknie mi sił
Czas poplątał kroki
Jest łagodny i beztroski
Ma zielone kocie oczy
Tak samo jak ty

Nauczyłem się umierać w sobie
Nauczyłem się ukrywać cały strach
Nie do wiary, że tak bardzo płonę
Nie do wiary, że rozumiem każdy znak

Zapomniałem, że od kilku lat
Wszyscy giną jakby nigdy ich nie miało być
W stu tysiącach jednakowych miast
Giną jak psy
Dobre niebo kiedy wszyscy śpią
Pochlipuje modlitwami niestrudzonych ust
Tylko błagam nie załamuj rąk
Chroni nas Bóg

Ja mógłbym tyle słów utoczyć
Krągłych i beztroskich
Ze słonego ciasta zmierzchów
Jeśli zechcesz je znać
Wzrok przekroczył linię
Horyzontu, aby zginąć
A ty przy mnie śpisz i żyjesz
Nieodległa w snach

Nauczyłem się umierać w sobie
Nauczyłem się ukrywać cały strach
Nie do wiary, że tak bardzo płonę
Nie do wiary, że rozumiem każdy znak

Nauczyłem się umierać w sobie
Nauczyłem się ukrywać cały strach
Nie do wiary, że tak bardzo płonę
Nie do wiary, że rozumiem każdy znak

To ja, ten sam
Od tylu lat, sam
Bo ciebie mi brak
Ciebie mi brak
Bo ciebie mi brak
Ciebie mi brak
To ja, ten sam
Od tylu lat, sam
Czekam

Hunderttausend gleiche Städte

Ich bin in eine miese Zeit geraten,
durch Straßen, die von Hilflosigkeit der Tage infiziert sind,
durch den Korridor betonierter Angelegenheiten,
mit der Gewissheit, dass wir,
trotz all der schlaflosen Nächte,
trotz der Wahrheit, die an Scheidewegen verlassen wurde,
es schaffen, auf reale Weise,
uns wiederzufinden.

Im Haus wird Feuer sein,
und zum Haus führen einfache Wege,
meine Füße gehen richtig,
mir wird die Kraft nicht fehlen.
Die Zeit hat die Schritte verwirrt,
sie ist sanft und sorglos,
hat grüne Katzenaugen,
genauso wie du.

Ich habe gelernt, in mir zu sterben,
ich habe gelernt, die ganze Angst zu verbergen.
Unglaublich, wie sehr ich brenne,
unglaublich, dass ich jedes Zeichen verstehe.

Ich habe vergessen, dass seit einigen Jahren
alle sterben, als ob sie nie existiert hätten,
in hunderttausend gleichen Städten
sterben sie wie Hunde.
Der gute Himmel, wenn alle schlafen,
schluchzt mit Gebeten unermüdlicher Münder,
nur bitte, ringe nicht die Hände,
Gott beschützt uns.

Ich könnte so viele Worte vergießen,
runde und sorglose,
aus salzigem Teig der Dämmerungen,
wenn du sie kennen willst.
Mein Blick hat die Linie überschritten,
den Horizont, um zu vergehen,
und du schläfst neben mir und lebst,
nicht fern in Träumen.

Ich habe gelernt, in mir zu sterben,
ich habe gelernt, die ganze Angst zu verbergen.
Unglaublich, wie sehr ich brenne,
unglaublich, dass ich jedes Zeichen verstehe.

Ich habe gelernt, in mir zu sterben,
ich habe gelernt, die ganze Angst zu verbergen.
Unglaublich, wie sehr ich brenne,
unglaublich, dass ich jedes Zeichen verstehe.

Das bin ich, derselbe,
seit so vielen Jahren, allein,
weil du mir fehlst.
Du fehlst mir.
Weil du mir fehlst.
Du fehlst mir.
Das bin ich, derselbe,
seit so vielen Jahren, allein,
ich warte.