Текст и перевод песни Conny Vandenbos - Hij Was Pas Achttien

Hij Was Pas Achttien

Hij was misschien net achttien jaar
Breed in de schouders, goudblond haar en bruine ogen
Wij waren buiten het was warm
Hij streelde zacht mijn bovenarm, leek onvertogen
Ik was nerveus, schikte mijn haar
En verfde toen mijn wimpers maar
Ik was verlegen
Een vreemde gold sloeg door mijn bloed
Hij lachte wat en zei: wat goed
Jij valt niet tegen

Hij was misschien net achttien jaar
Maar dat was nauwelijks een bezwaar
Van mij te winnen
Geen zoete woordjes, liefste mijn
Hij was hardhandig, deed mij pijn
Bij het beminnen
Hij was een woeste stroom van lust
Heeft mij hartstochtelijk gekust
Zonder veel woorden
En op het zacht en geurend mos
Maakte hij al mijn zinnen los
En ik ontspoorde

Hij was misschien net achttien jaar
Mijn grootste minnaar, mijn barbaar
Mijn heer, mijn ridder
Hij zei alleen: het was niet slecht
Het klonk brutaal maar heel oprecht
Van een aanbidder
Hij heeft zich aangekleed en ging
En liet mij de herinnering
Aan wat wij deden
Ik liet hem gaan, ik wou het niet
Maar dacht waarom, wij stonden kiet
Hij was tevreden
Ik nam een spiegel, deed mijn haar
Keek naar mijzelf, het was liefde maar
Hij was pas achttien
Op dat moment begreep ik pas
Dat ik al twee keer achttien was

Tekst/muziek: P. Auriat/P. Serrain/S. Lebroul/L. Post

Il n'avait que dix-huit ans

Il avait peut-être dix-huit ans
Large d'épaules, aux cheveux blonds et aux yeux bruns
Nous étions dehors, il faisait chaud
Il caressait doucement mon bras, il semblait insolent
J'étais nerveuse, j'ai arrangé mes cheveux
Et j'ai juste peint mes cils
J'étais timide
Un frisson étrange a parcouru mon sang
Il a ri un peu et a dit : "C'est bien"
Tu n'es pas mal

Il avait peut-être dix-huit ans
Mais ce n'était pas vraiment un problème
Pour me gagner
Pas de mots doux, mon amour
Il était brutal, il m'a fait mal
En m'aimant
Il était un torrent sauvage de désir
Il m'a embrassée passionnément
Sans beaucoup de mots
Et sur la mousse douce et parfumée
Il a déchaîné tous mes sens
Et j'ai déraillé

Il avait peut-être dix-huit ans
Mon plus grand amant, mon barbare
Mon maître, mon chevalier
Il a juste dit : "Ce n'était pas mal"
Cela semblait brutal mais très sincère
D'un adorateur
Il s'est habillé et est parti
Et m'a laissé le souvenir
De ce que nous avons fait
Je l'ai laissé partir, je ne voulais pas
Mais j'ai pensé pourquoi, nous étions ensemble
Il était satisfait
J'ai pris un miroir, j'ai arrangé mes cheveux
Je me suis regardée, c'était de l'amour mais
Il n'avait que dix-huit ans
À ce moment-là, j'ai compris
Que j'avais déjà deux fois dix-huit ans

Texte/musique : P. Auriat/P. Serrain/S. Lebroul/L. Post