Текст и перевод песни Cornelis Vreeswijk - Epistel 81

Epistel 81

Aan pijpendraaier Lovberg
In het knekelhuis bij de Dante-brug
Geschreven aan het graf

Maurits, ach Maurits, je schaduw verdwijnt
Zie hem in het duister verzinken
Zie goud en purper, dat weelderig schijnt
In de modder zinken
Hoor de klokken van de beiaardier
Zie de veerman op de dode rivier
Zie de laatste haven
Daarom, ach Maurits, laat ons aldus hier
Zoetelief begraven

Ach, langgezochte, verborgen plek
Waar wij de tranen doen plengen
Waar tijd en dood de wijsheid en de gek
Tot een mengsel mensen
Daar is geen afgunst meer, geen nijd en geen haat
En het geluk, toch anders altijd paraat
Zal op het graf niet gaan dansen
Vijanden, Maurits, ze komen te laat
Met gebroken lansen

De beiaardier slaat de maat van het spel
Hij laat de grote klok draaien
Misdienaar doet er zijn beste, jawel
Laat de wierook zwaaien
Langs het pad, dat naar de tempel toe voert
Groeien rozen, en de tortelduif koert
Achter omfloerste vanen
Roffelt de trom en de rouwstoet, ontroerd
Lost zich op in tranen

Aldus belandde in haar allerlaatste bed
De vrouw van de pijpendraaier
Nu is het uit met de dagelijkse pret
Arme armoedzaaier
Van de tapkast tot het graf, zij aan zij
Staan de broeders in een treurige rij
Weent gij, brave borsten
Dorst had ze steeds, net als ik, net als jij
En wij blijven dorsten

Epistel 81

To Pipemaker Lovberg
In the ossuary at Dante's bridge
Written upon the grave

Maurice, ah Maurice, your shadow fades
See it sink into the darkness
See gold and purple, which once shone so bright
Sink into the mire
Hear the bells of the carillonneur
See the boatman on the dead river
See the last haven
Therefore, ah Maurice, let us be buried here thus
My love

Ah, long-sought, hidden spot
Where we shed tears
Where time and death mix the wise and the fool
Into a blend of humanity
There is no more envy, no jealousy, and no hatred
And happiness, though always different, like a ghost
Will not dance upon the grave
Enemies, Maurice, they come too late
With broken lances

The carillonneur beats the rhythm of the play
He lets the great bell swing
The acolyte does his best, indeed
He swings the incense
Along the path that leads to the temple
Roses grow, and the turtledove coos
Behind veiled vanes
The drum rolls and the funeral procession, moved
Dissolves in tears

Thus, the wife of the pipemaker
Ended up in her very last bed
Now the daily fun is over
Poor pauper
From the taproom to the grave, side by side
The brothers stand in a sad row
Weep, brave breasts
She was always thirsty, just like me, just like you
And we remain thirsty