Текст и перевод песни Cornelis Vreeswijk - Rozenblad

Er was er eens een heel klein rozenblad
Dat groeide aan een roos en die was rood
En op een avond ging dat roosje zo maar dood
Ze daalde zachtjes nar de grond en dat was dat

Maar toen kwam er een dolle wind voorbij
Die blies haar van ′t zuiden naar de noord
En hij zei dingen die ze nog nooit had gehoord
"Kom", zei de wind, "kom liefje, kom, ik maak je blij"

Ze kon die dwaze wind maar niet weerstaan
En gaf hem alles waar hij haar om vroeg
De wind nam alles aan, want hij kreeg nooit genoeg
Ze dansten samen heen en weer en af en aan

Maar 't windje was een heel slecht exemplaar
Hij droeg haar wel heel aardig in ′t begin
Maar op een slechte dag woei ze de modder in
Toen blies hij vrolijk verderop en liet haar maar

Heeft u misschien een rozenblad gezien
In 't builnis in de goot van deze stad
Weet, dat was eens een heel mooi rozenblad
De wind is weg, maar zij is er nog wel, misschien

Het spel waaraan ze deelnam werd haar dood
En de wind, die ze zo lief had, woei maar door
Ik geloof dat ik haar soms nog aan m'n voordeur hoor
Ik noemde haar een rozenblad, haar kleur was rood

Жил-был очень маленький лепесток розы.
Она выросла на Розе, и она была красной.
И однажды ночью роза просто умерла.
Она мягко опустилась на землю, и все.

Но затем пронесся бешеный ветер.
Кто унес ее с юга на север?
И он говорил то, чего она никогда не слышала.
"Пойдем, - сказал ветер, - пойдем, милая, пойдем, я сделаю тебя счастливой".

Она не могла сопротивляться этому дурацкому ветру.
И дала ему все, о чем он просил.
Ветер забирал все, потому что ему всегда было мало.
Они танцевали взад и вперед, вперед и назад вместе.

Но ветер был очень плохим экземпляром.
Сначала он был очень мил с ней.
Но в плохой день она увязла в грязи.
Потом он весело покраснел и оставил ее одну.

Может быть вы видели лепесток розы
В мусоре в сточной канаве этого города
Знаешь, когда-то это был очень красивый лепесток розы.
Ветер ушел, но он все еще здесь, может быть.

Игра, в которой она участвовала, стала ее смертью.
И ветер, который она так любила, продолжал дуть.
Мне кажется, я все еще иногда слышу, как она стучит в мою дверь.
Я назвал ее лепестком розы, она была красного цвета.