Niedopowiedzenia (feat. Pezet) - Pezet , Czarny HIFI перевод на немецкий

Niedopowiedzenia (feat. Pezet)

Zazwyczaj to zaczyna się przypadkiem, patrzysz na mnie
Jakoś ukradkiem i nieznacznie, nic nie znaczysz dla mnie
Jeszcze, choć mieszkamy w jednym mieście to
Wcale się nie znamy, przedstawiają nas znajomi wreszcie
Rzucasz krótki uśmiech, ja - piję wódki łyk i
Przez chwilę, zanim usnę myślę, "Z kimś już mógłbym być" i
Chwilę później wpadasz na mnie w przedpokoju
Twoje oczy trochę smutne chyba patrzą prosto w moje i
Nic nie mówisz znów, ja milczę też, ale oboje
Mówimy, "Chyba chcę, lecz wybacz, wiesz, trochę się boję" i
Chyba śnię gdy zanim wyjdziesz, rzucasz mi "dobranoc" i
Widzę w Twojej twarzy, ktoś Cię wcześniej mocno zranił i
Tak zanim się poznamy domyślamy się, co
To drugie ma na myśli przez ten pierwszy miesiąc i
Z tych niedopowiedzianych spojrzeń, gestów i słów
Rodzi się zainteresowanie, by czas zepsuć to mógł

Czas nieubłaganie mija, znasz mnie kilka lat już
Tłumaczymy sobie, że dziś wszyscy żyją tak tu
Myląc brak słów z całkowitym zrozumieniem
Mijam Cię zazwyczaj w drzwiach, chyba patrzysz prosto w ziemię
Chowasz głowę w piach, to strach przed porzuceniem
Mówisz coś, że to nie tak, że Tobie brak jest czegoś, czego nie wiem
Rozmawiamy rzadziej, częściej to milczenie
Wreszcie krzyczysz coś o niczym, co naprawdę ma znaczenie
Wracasz z pracy późno, ja znów muszę wyjść i
Rzucasz luźno "no to trudno", co to znaczy to wiesz tylko Ty i
Przykro mi, że znów się mijam z Tobą, dziś Ty wyszłaś
Przypominam sobie, jak lubiłem się Ciebie domyślać
Ta iskra chyba znikła, magia prysła dzisiaj
Boję się zapytać, co to znaczy, gdy oddychasz i
Odpycha nas w nas nawzajem dziś to samo
Co nas przyciągało i to było za mało

Unausgesprochenes (feat. Pezet)

Normalerweise beginnt es zufällig, du siehst mich an
Irgendwie verstohlen und unauffällig, du bedeutest mir nichts
Noch, obwohl wir in derselben Stadt wohnen, ist es so,
Wir kennen uns überhaupt nicht, Bekannte stellen uns endlich vor
Du schenkst mir ein kurzes Lächeln, ich – nehme einen Schluck Wodka und
Für einen Moment, bevor ich einschlafe, denke ich: „Mit jemandem könnte ich schon zusammensein“ und
Einen Moment später triffst du mich im Flur
Deine Augen, wohl ein wenig traurig, blicken direkt in meine und
Du sagst wieder nichts, ich schweige auch, aber wir beide
Sagen: „Ich glaube, ich will, aber verzeih, du weißt, ich habe ein bisschen Angst“ und
Ich glaube, ich träume, als du, bevor du gehst, mir „Gute Nacht“ zuwirfst und
Ich sehe in deinem Gesicht, jemand hat dich vorher schwer verletzt und
So, bevor wir uns kennenlernen, ahnen wir, was
Der andere meint, während dieses ersten Monats und
Aus diesen unausgesprochenen Blicken, Gesten und Worten
Entsteht Interesse, das die Zeit verderben könnte

Die Zeit vergeht unaufhaltsam, du kennst mich schon einige Jahre
Wir reden uns ein, dass heute alle hier so leben
Wobei wir Wortkargheit mit völligem Verständnis verwechseln
Ich gehe meistens an dir in der Tür vorbei, du blickst wohl direkt auf den Boden
Du steckst den Kopf in den Sand, das ist die Angst vor dem Verlassenwerden
Du sagst etwas, dass es nicht so ist, dass dir etwas fehlt, von dem ich nichts weiß
Wir reden seltener, häufiger herrscht Schweigen
Endlich schreist du etwas Belangloses heraus, das wirklich Bedeutung hat
Du kommst spät von der Arbeit, ich muss schon wieder weg und
Du sagst beiläufig „dann ist es eben so“, was das bedeutet, weißt nur du und
Es tut mir leid, dass ich dich wieder verpasse, heute bist du ausgegangen
Ich erinnere mich, wie ich es mochte, deine Gedanken zu erraten
Dieser Funke ist wohl verschwunden, die Magie ist heute verflogen
Ich habe Angst zu fragen, was es bedeutet, wenn du atmest und
Uns stößt heute gegenseitig dasselbe ab, was in uns steckt
Was uns anzog, und das war zu wenig