Текст и перевод песни Czesław Niemen - Bema pamięci żałobny - rapsod

Czemu cieniu odjeżdżasz
Ręce złamawszy na pancerz?
Przy pochodniach
Co skrami grają około twych kolan
Miecz wawrzynem zielony i gromnic płakaniem dziś polan
Rwie się sokół i koń twój podrywa stopę jak tancerz
Wieją, wieją proporce i zawiewają na siebie
Jak namioty ruchome wojsk koczujących po niebie
Trąby długie we łkaniu aż się zanoszą i znaki
Pokłaniają się z góry opuszczonymi skrzydłami
Jak włóczniami przebite smoki, jaszczury i ptaki
Jako wiele pomysłów, któreś dościgał włóczniami
Idą panny żałobne
Jedne podnosząc ramiona
Ze snopami wonnymi, które wiatr w górze rozrywa
Drugie w konchy zbierając łzę co się z twarzy odrywa
Inne drogi szukając choć przed wiekami zrobiona
Inne tłukąc o ziemię wielkie gliniane naczynia
Czego klekot w pękaniu jeszcze smętności przyczynia
Chłopcy biją w topory pobłękitniałe od nieba
W tarcze rude od świateł biłą pachołki służebne
Przeogromna chorągiew co się wśród dymów koleba
Włóczni ostrzem o łuki rzekłbyś oparta podniebne
Wchodzą w wąwóz i toną
Wychodzą w światło księżyca
I czernieją na niebie a blask ich zimny omusnął
I po ostrzach jak gwiazda spaść nie mogąca prześwieca
Chorał ucichł nagle i znów jak fala wyplusnął
Dalej, dalej aż kiedyś stoczyć się przyjdzie do grobu
I czeluście zobaczym czarne co czycha za drogą
Które aby przesadzić ludzkość nie znajdzie sposobu
Włócznią twego rumaka zeprzem jak starą ostrogą
I powleczem korowód
Smęcąc ujęte snem grody
W bramy bijąc urnami gwizdając w szczerby toporów
Aż się mury Jerycha porozwalają jak kłody
Serca zemdlałe ocucą pleśń z oczu zgarną narody
Dalej
Dalej

Почему тень уезжает
Руки, сломанные на броне?
У факелов
Что у тебя на коленях
Меч лавр зеленый и Громницы плачут сегодня полян
Рвется Сокол, и конь твой подымает ногу, как танцор
Дуют, дуют вымпелы и вешают друг на друга
Как шатры передвижных войск, кочующих по небу
Трубят долго в рыданиях до тех пор, пока не иссякнут и знамения
Кланяются сверху опущенными крыльями
Словно копьями пронзили драконов, ящериц и птиц
Как многие идеи, которые он преследовал копьями
Идут траурные Девы
Одни поднимают руки
С благоухающими снопами, которые ветер вверху разрывает
Второй в раковине, собирая слезу, что отрывается от лица
Другие пути ищут хотя много веков назад сделали
Другие, разбивая о землю большие глиняные сосуды
Чему клекот в растрескивании еще печальнее способствует
Мальчики бьют в топоры, поблекшие от неба
В щиты рыжие от огней биток столбы служанки
Громадное знамя что среди Дымов колыба
Острием копья о Луки,
Они входят в ущелье и тонут
Они выходят в Лунный свет
И чернеют в небе, и блеск их холодный омывает
И по лезвиям, как звезда, падающая не в силах просвечивать
Хорал внезапно затих и снова, как волна, выплюнул
Дальше, дальше, пока когда-нибудь скатиться в могилу
И я вижу Черное, что стоит за дорогой.
Что переусердствовать человечество не найдет пути
Копьем твоего коня, как старой шпорой
И покрыт театром
Смятение уснувших переборок
В воротах бьют урнами, свистят в щели топоры
До тех пор, пока стены Иерихона не расползутся, как бревна
Сердца, падающие в обморок, обдают плесенью глаза.
Дальше
Дальше