Текст и перевод песни Daab - W moim ogrodzie

W moim ogrodzie

W moim ogrodzie, gdzie czas leniwy,
Powolną strugą płynął wytrwale,
W moim ogrodzie, gdzie jeszcze nigdy,
Tak dawno słów przyjaznych parę.

W moim ogrodzie, gdzie smutek gościł,
Gdzie gorzkie dni i gorzkie noce,
W moim ogrodzie, gdzie samotności
Nikt nie rozjaśniał, gdzie nigdy dotyk.

W moim ogrodzie, gdzie długa zima,
Zmroziła wszystkie ciepłe uczucia,
W moim ogrodzie, gdzie strumień źródła
Zastygł w bezruchu, a czas umykał.

Aż pewnej nocy puściły lody,
Ogrodu serce mocniej zabiło,
Przyszłaś, nabrałaś źródlanej wody
I napoiłaś, a wszystko ożyło.

Byłaś prześliczna, niczym poranek,
Niczym wiosenny kwiat jabłoni
I nie zapomnę nigdy tej chwili,
Gdy dłoń dotknęła twojej dłoni.
I nie zapomnę tych chwil radosnych,
Kiedy nie mogąc wydobyć słowa,
Z zapartym tchem patrzyłem Ci w oczy,
Tak trwała nasza bez słów rozmowa.

Ja twoje włosy dotykałem ukradkiem,
Gdy zamyślona z pochyloną głową,
Byłaś mi jak prześliczna nimfa,
Co się przegląda nad tafli wodą.

I choć tak blisko byłaś przy mnie,
Choć twoje oczy śmiały się do mnie,
Doprawdy niczego nie jestem pewien,
Co czułaś wtedy, czy wart jestem wspomnień,
Wspomnień, wspomnień, wspomnień

В моем саду

В моем саду, где время лениво,
Медленной струйкой текло постоянно,
В моем саду, где еще никогда,
Так давно слов приветливых пары.

В моем саду, где грусть гостила,
Где горькие дни и горькие ночи,
В моем саду, где одиночества
Никто не разгонял, где не знали прикосновений.

В моем саду, где долгая зима,
Сковала все теплые чувства,
В моем саду, где ручей источника
Застыл в неподвижности, а время убегало.

Но однажды ночью растаяли льды,
Сердце сада забилось сильнее,
Ты пришла, набрала родниковой воды
И напоила, и все ожило.

Ты была прекрасна, словно утро,
Словно весенний цветок яблони,
И никогда не забуду то мгновение,
Когда моя рука коснулась твоей руки.
И не забуду тех радостных минут,
Когда, не в силах вымолвить слова,
Затаив дыхание, смотрел я в твои глаза,
Так длился наш безмолвный разговор.

Я твои волосы трогал украдкой,
Когда ты задумчиво с склоненной головой,
Была для меня как прекрасная нимфа,
Что смотрится в гладь воды.

И хоть так близко была ты со мной,
Хоть твои глаза смеялись мне,
На самом деле, ни в чем я не уверен,
Что чувствовала ты тогда, достоин ли я воспоминаний,
Воспоминаний, воспоминаний, воспоминаний.