Текст и перевод песни Daria Zawiałow - Szarówka

Szarówka

Wracam z długiej podróży
Z ulubionych kilku lat
Dym zasłania widok mi
Od wielu dni
Jak długo można czekać
Nie zabliźnia mi się czas
Nieskończenie dłuży się
Drogi cel
Zostawię cię tu
Na końcu szarówki
Poddaję się
Choć widzę kres
W moich snach, na zakręcie
Płaczą ludzie deszczem
Nie wiem jak, niepojęte
Ich twarze stają się
Szare dni, szarym szeptem
Lecą mi przez ręce
To co mam, w szarym mieście
Echem staje się, ije-ije
Nic nie jest dobre jak kiedyś
Witrynom z oczu patrzy źle
Dzieci w kałużach topią gniew
Z domu łez
Oczy zmęczone powietrzem
Za powiekami chowam się
Matki więdną, życia im
Jakby mniej
Zostawiasz mnie tu
Na końcu szarówki
Poddajesz się
Choć drogi cel
W moich snach, na zakręcie
Płaczą ludzie deszczem
Nie wiem jak, niepojęte
Ich twarze stają się
Szare dni, szarym szeptem
Lecą mi przez ręce
To co mam, w szarym mieście
Echem staje się, ije-ije
Unosi się wiatr
Sunie wolno, toczy strach
Gdy pukam do drzwi
Dziś już nie otwiera nikt
Unosi nas wiatr, unosi nas mgła
Beznamiętnie gra na czas
Unosi się wiatr, unoszę się ja
Pędzę z prądem, z biegiem lat
Zanosi się na to, skończy się świat
Płaczą dzieci, płaczę ja
Unosi nas czas, unosi nas czas

Twilight

I'm coming back from a long journey
From my favorite years
The smoke obscures my view
For many days
How long can I wait?
Time doesn't heal me
It stretches on indefinitely
A distant goal
I'll leave you here
At the end of the twilight
I surrender
Even though I can see the end
In my dreams, around the bend
People cry like rain
I don't know how, it's incomprehensible
Their faces become
Gray days, in a gray whisper
Slipping through my fingers
What I have, in this gray city
Becomes an echo
Nothing is as good as it used to be
The store windows stare accusingly
Children drown their anger in puddles
From a house of tears
Eyes tired from the air
I hide behind my eyelids
Mothers wither, life has
Diminished for them
You leave me here
At the end of the twilight
You surrender
Even though the goal is near
In my dreams, around the bend
People cry like rain
I don't know how, it's incomprehensible
Their faces become
Gray days, in a gray whisper
Slipping through my fingers
What I have, in this gray city
Becomes an echo
The wind rises
It drifts slowly, bringing fear
When I knock on the door
No one answers anymore
The wind carries us away, the fog carries us away
It plays for time, impartially
The wind rises, I rise
I rush with the current, with the passage of years
It seems the world will end
Children cry, I cry
Time carries us away, time carries us away