Текст и перевод песни Dariush - Divar

Divar

از زمزمه دلتنگیم از همهمه بیزاریم.
نه طاقت خاموشی نه میل سخن داریم.
آوار پریشانی است رو سوی چه بگریزیم.
هنگامه حیرانی است خود را به که بسپاریم.
تشویش هزار آیا وسواس هزار اما.
یک عمر نمیدیدم در خویش چهها داریم.
دردا که هدر دادیم آن ذات گرامی را.
تیغیم و نمیبریم ابریــم و نمیباریم.
از زمزمه دلتنگیم از همهمه بیزاریم.
نه طاقت خاموشی نه میل سخن داریم.
ما خویش ندانستیم بیداریمان از خواب.
گفتند که بیدارید گفتیم که بیداریم.
دوران شکوه باغ از خاطرمان رفتهاست.
امروز که صف در صف خشکیده و بیباریم.
از زمزمه دلتنگیم از همهمه بیزاریم.
نه طاقت خاموشی نه میل سخن داریم.
تشویش هزار آیا وسواس هزار اما.
یک عمر نمیدیدم در خویش چهها داریم.
دردا که هدر دادیم آن ذات گرامی را.
تیغیم و نمیبریم ابریــم و نمیباریم.
ما خویش ندانستیم بیداریمان از خواب.
گفتند که بیدارید گفتیم که بیداریم.
من راه تو را بسته تو راه مرا بسته.
امید رهایی نیست وقتی همه دیواریم.
از زمزمه دلتنگیم از همهمه بیزاریم.
نه طاقت خاموشی نه میل سخن داریم.
آوار پریشانی است رو سوی چه بگریزیم.
هنگامه حیرانی است خود را به که بسپاریم.
از زمزمه دلتنگیم از همهمه بیزاریم.
نه طاقت خاموشی نه میل سخن داریم.
آوار پریشانی است رو سوی چه بگریزیم.
از زمزمه دلتنگیم از همهمه بیزاریم.
نه طاقت خاموشی نه میل سخن داریم.
آوار پریشانی است رو سوی چه بگریزیم.
هنگامه حیرانی است خود را به که بسپاریم.
تشویش هزار آیا وسواس هزار اما.
یک عمر نمیدیدم در خویش چهها داریم.
دردا که هدر دادیم آن ذات گرامی را.
تیغیم و نمیبریم ابریــم و نمیباریم.
از زمزمه دلتنگیم از همهمه بیزاریم.
نه طاقت خاموشی نه میل سخن داریم.
ما خویش ندانستیم بیداریمان از خواب.
گفتند که بیدارید گفتیم که بیداریم.
دوران شکوه باغ از خاطرمان رفتهاست.
امروز که صف در صف خشکیده و بیباریم.
از زمزمه دلتنگیم از همهمه بیزاریم.
نه طاقت خاموشی نه میل سخن داریم.
تشویش هزار آیا وسواس هزار اما.
یک عمر نمیدیدم در خویش چهها داریم.
دردا که هدر دادیم آن ذات گرامی را.
تیغیم و نمیبریم ابریــم و نمیباریم.
ما خویش ندانستیم بیداریمان از خواب.
گفتند که بیدارید گفتیم که بیداریم.
من راه تو را بسته تو راه مرا بسته.
امید رهایی نیست وقتی همه دیواریم.
از زمزمه دلتنگیم از همهمه بیزاریم.
نه طاقت خاموشی نه میل سخن داریم.
آوار پریشانی است رو سوی چه بگریزیم.
هنگامه حیرانی است خود را به که بسپاریم.
از زمزمه دلتنگیم از همهمه بیزاریم.
نه طاقت خاموشی نه میل سخن داریم.
آوار پریشانی است رو سوی چه بگریزیم.

The Wall

From whispers of longing, from the clamor, I'm weary.
Neither the strength for silence, nor the desire to speak.
A ruin of confusion, where can we seek refuge?
In this time of bewilderment, to whom can we entrust ourselves?
A thousand anxieties, a thousand obsessions, yet
For a lifetime, I never saw what resided within us.
Alas, we squandered that precious essence.
We are blades that don't cut, clouds that don't rain.
From whispers of longing, from the clamor, I'm weary.
Neither the strength for silence, nor the desire to speak.
We didn't know ourselves, they woke us from slumber.
They said, "Be awake," and we said, "We are awake."
The era of the garden's glory has faded from our memory.
Today, we stand row upon row, withered and barren.
From whispers of longing, from the clamor, I'm weary.
Neither the strength for silence, nor the desire to speak.
A thousand anxieties, a thousand obsessions, yet
For a lifetime, I never saw what resided within us.
Alas, we squandered that precious essence.
We are blades that don't cut, clouds that don't rain.
We didn't know ourselves, they woke us from slumber.
They said, "Be awake," and we said, "We are awake."
I've blocked your path, you've blocked mine.
There's no hope for escape when we are all walls.
From whispers of longing, from the clamor, I'm weary.
Neither the strength for silence, nor the desire to speak.
A ruin of confusion, where can we seek refuge?
In this time of bewilderment, to whom can we entrust ourselves?
From whispers of longing, from the clamor, I'm weary.
Neither the strength for silence, nor the desire to speak.
A ruin of confusion, where can we seek refuge?
From whispers of longing, from the clamor, I'm weary.
Neither the strength for silence, nor the desire to speak.
A ruin of confusion, where can we seek refuge?
In this time of bewilderment, to whom can we entrust ourselves?
A thousand anxieties, a thousand obsessions, yet
For a lifetime, I never saw what resided within us.
Alas, we squandered that precious essence.
We are blades that don't cut, clouds that don't rain.
From whispers of longing, from the clamor, I'm weary.
Neither the strength for silence, nor the desire to speak.
We didn't know ourselves, they woke us from slumber.
They said, "Be awake," and we said, "We are awake."
The era of the garden's glory has faded from our memory.
Today, we stand row upon row, withered and barren.
From whispers of longing, from the clamor, I'm weary.
Neither the strength for silence, nor the desire to speak.
A thousand anxieties, a thousand obsessions, yet
For a lifetime, I never saw what resided within us.
Alas, we squandered that precious essence.
We are blades that don't cut, clouds that don't rain.
We didn't know ourselves, they woke us from slumber.
They said, "Be awake," and we said, "We are awake."
I've blocked your path, you've blocked mine.
There's no hope for escape when we are all walls.
From whispers of longing, from the clamor, I'm weary.
Neither the strength for silence, nor the desire to speak.
A ruin of confusion, where can we seek refuge?
In this time of bewilderment, to whom can we entrust ourselves?
From whispers of longing, from the clamor, I'm weary.
Neither the strength for silence, nor the desire to speak.
A ruin of confusion, where can we seek refuge?