Manopara - Dilo перевод на немецкий

Manopara

හද ගාවින් ගෙවුනු මල් පාරේ දැවෙයි දැන් මතකේ සිදුරු පාරන්

ඒ වැලපෙයි දැන් සිතින් මම තනිවි පෙර දවස් මන් තවමත් ඔලුවේ දුක කාරන්
කස පාරක් මෙන් පිටට වැදුනා සේ බලන් ඈතම
මනෝපාරක් ගහන් සැනසෙන්නම් මන් එන්නම්
සොහොන වෙත පැමින ඇගේ මුව දෙස බලමින් තනිවි මම ඉන්නම්

නිදි නැති වාරුව ඇගේ නැති පාලුව හිත කනගාටුවේ පාවේ ඈ
ගෙවෙ තාමත් පාලුවේ අපි මැව් රාමුව ගතවේ නිවාඩුව යාමේ ඈ
මනස විකාරයි දැන් ගෙවිලා පරාසයක් නැතිද සහානයක් කාගෙත් නෑ
එන්න අපි ආයේ යන් හඳ පානේ මන් බලන් තාමත් මේ එනකන් මා ඈ

තාමත් පාරේ නිදි යහනේ ඇගේ රාවේ යාවේ ඈ
අන්දකාරේ විෂ පාරේ හිස තාලෙන් මත් වේ දැන්
මනස විකාරයි දැන් ගෙවිලා පරාසයක් නැතිද සහානයක් කාගෙත් නෑ
එන්න අපි ආයේ යන් හඳ පානේ මන් බලන් තාමත් මේ එනකන් මා ඈ

විලාපෙන් හෝරා ගෙවෙද්දි මැවේ ඇගේ සිත්තම් ඒ දැවෙයි දිවංගන වී දැන් ඈ
නීරස ජීවිතේ පලක් නැත ඉඩක් නැත කාටවත් ආයෙ මගෙ හිත සනසන්නවත් බෑ
අලාප ඇගේ හිස වටකරන් මගෙ කනටද කොදුරයි මේ විස මට පුරුදුයි දැන්
අලාබේ මට නිදහසේ සිනහවෙන් සිටි කාලේ පිපාසෙන් මන් කල් ගත කරන්නේ මේ රෑ

නිදි නැති වාරුව ඇගේ නැති පාලුව හිත කනගාටුවේ පාවේ ඈ
ගෙවෙ තාමත් පාලුවේ අපි මැව් රාමුව ගතවේ නිවාඩුව යාමේ ඈ
මනස විකාරයි දැන් ගෙවිලා පරාසයක් නැතිද සහානයක් කාගෙත් නෑ
එන්න අපි ආයේ යන් හඳ පානේ මන් බලන් තාමත් මේ එනකන් මා ඈ

තාමත් පාරේ නිදි යහනේ ඇගේ රාවේ යාවේ ඈ
අන්දකාරේ විස පාරේ හිස තාලෙන් මත් වේ දැන්
මනස විකාරයි දැන් ගෙවිලා පරාසයක් නැතිද සහානයක් කාගෙත් නෑ
එන්න අපි ආයේ යන් හඳ පානේ මන් බලන් තාමත් මේ එනකන් මා ඈ

Manopara

Am Herz entlang der Blumenstraße, verbrennen jetzt die Erinnerungen, durchbohren sie.

Mein Herz weint jetzt, ich bin allein, die alten Tage sind noch in meinem Kopf, ich bin traurig.
Wie ein Peitschenhieb auf meinen Rücken, schau in die Ferne.
Ich werde eine Fantasiereise machen und mich beruhigen, ich werde kommen.
Ich werde zu ihrem Grab kommen, ihr Gesicht betrachten und allein sein.

Schlaflose Stunden, die Leere ohne sie, mein Herz ist traurig, sie schwebt dahin.
Es vergeht immer noch in Einsamkeit, der Rahmen, den wir schufen, die freie Zeit vergeht, während sie fortgeht.
Mein Verstand ist verrückt, jetzt ist eine Zeitspanne vergangen, gibt es keine Hilfe, von niemandem.
Komm, lass uns wieder im Mondlicht gehen, ich warte immer noch, bis sie kommt.

Immer noch auf der Straße, im Bett, ihr Klang, sie geht.
In der Dunkelheit, auf dem Giftpfad, mein Kopf wird im Rhythmus berauscht.
Mein Verstand ist verrückt, jetzt ist eine Zeitspanne vergangen, gibt es keine Hilfe, von niemandem.
Komm, lass uns wieder im Mondlicht gehen, ich warte immer noch, bis sie kommt.

Während die Stunden in Wehklagen vergehen, entstehen ihre Bilder, sie verbrennen, jetzt ist sie eine Himmelsgöttin.
Das Leben ist freudlos, es gibt keinen Platz, für niemanden, niemand kann mein Herz wieder trösten.
Verluste umgeben ihren Kopf, flüstern mir ins Ohr, dieses Gift ist mir jetzt vertraut.
Der Verlust, die Zeit, als ich frei und lachend war, verbringe ich durstend diese Nacht.

Schlaflose Stunden, die Leere ohne sie, mein Herz ist traurig, sie schwebt dahin.
Es vergeht immer noch in Einsamkeit, der Rahmen, den wir schufen, die freie Zeit vergeht, während sie fortgeht.
Mein Verstand ist verrückt, jetzt ist eine Zeitspanne vergangen, gibt es keine Hilfe, von niemandem.
Komm, lass uns wieder im Mondlicht gehen, ich warte immer noch, bis sie kommt.

Immer noch auf der Straße, im Bett, ihr Klang, sie geht.
In der Dunkelheit, auf dem Giftpfad, mein Kopf wird im Rhythmus berauscht.
Mein Verstand ist verrückt, jetzt ist eine Zeitspanne vergangen, gibt es keine Hilfe, von niemandem.
Komm, lass uns wieder im Mondlicht gehen, ich warte immer noch, bis sie kommt.