Mila - Dimitris Mystakidis перевод на немецкий

Mila

Μίλα,
μην κάνεις πως δεν βλέπεις,
θα τρέχεις να κρυφτείς κι εσύ απ' το θεριό που τρέφεις.
Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος το είπε ο ποιητής,
η κάθε σου κραυγή είναι πετριά, μην ξεχαστείς.

Το πρόσωπό σου να ματώνει από τις σφαίρες,
δεν έρχονται μονάχες τους καλύτερες μέρες.

Κάθε σου κίνηση γκρεμίζει αδικίες,
μην ξεχαστείς ούτε στιγμή, μη λες δικαιολογίες.

Δεν κλαίω σου είπα, που τα είδες τα δάκρυα;
Εσύ να ανησυχείς για τα εδάφη τα πάτρια.
Τα φίδια ξαναβγήκαν από τις τρύπες τους πάλι,
τον φόβο σου μυρίστηκαν και σήκωσαν κεφάλι.

Δειλοί με μπράτσα φουσκωτά και με κεφάλια άδεια
πουλήσανε ελληνισμό στ' ανόητα κοπάδια.
Κι εσύ που οι παππούδες σου ήρθαν κυνηγημένοι,
μην το ξεχνάς, είν' ιερό το βλέμμα του ικέτη.

Σήκωσε το βλέμμα, κοίτα πως κατάντησες φουκαρά,
έγινες όλα εκείνα που κορόιδευες πιο παλιά.
Σπίτι, δουλειά, μιζέρια κι η ζωή σου να περνά,
σ' όλα αυτά που δίπλα σου συμβαίνουν να στέκεσαι μακριά.

Mια μάνα μόνη στάθηκε απέναντι απ' το φίδι,
μια μάνα που θυσίασε μονάκριβο στολίδι.
Τα λόγια της δεν μάσησε, τους κοίταξε στα ίσα,
ο πόνος δεν τη λύγισε, τη λένε Μάγδα Φύσσα.

Τι με κοιτάς; Σου είπα δεν κλαίω.
Ντρέπομαι μόνο μ' όλα αυτά που σου λέω.
Μπορεί όλα να γίνονται μέσα στη γειτονιά σου,
περνάς από εκεί, αλλά κοιτάς τη δουλειά σου.

Και μη μου πεις ότι δεν έβλεπες πάλι
όταν κλοτσούσανε τον Ζακ στο κεφάλι,
ήτανε μέρα μεσημέρι στην πόλη,
κυρ Παντελήδες και μπάτσοι, αδίστακτοι όλοι.

Μίλα και γι' αυτούς που δεν προλάβανε.
Τον Γιακουμάκη τζάμπα μάγκες τον τρελάνανε.
Πολλοί το ξέραν, μα κανείς δεν μιλούσε
και η ευαίσθητη ψυχή του αιμορραγούσε.

Σήκωσε το βλέμμα, κοίτα πως κατάντησες φουκαρά,
έγινες όλα εκείνα που κορόιδευες πιο παλιά.
Σπίτι, δουλειά, μιζέρια κι η ζωή σου να περνά,
σ' όλα αυτά που δίπλα σου συμβαίνουν να στέκεσαι μακριά.

Τα πιτσιρίκια που βρίζεις είναι η μόνη σου ελπίδα.
Αλληλεγγύη και σεβασμός είναι η δική τους πατρίδα.
Τον φίλο τους τον είδανε νεκρό από μια σφαίρα
κι ορκίστηκαν πως όλα αυτά θα αλλάξουνε μια μέρα.

Και να 'σαι φίλε σίγουρος αυτό θα το πετύχουν,
γι' αυτό και δεν ανέχονται οι κάφροι να ορίζουν.
Στο μέλλον το δικό τους δεν ανήκεις εσύ,
είναι άλλο το χαρμάνι και γουστάρουν τη ζωή!

Μίλα για τον τύπο από δίπλα,
που ξεσπάει στα παιδιά του της ζωής του τη σκατίλα,
που κάνει τον μάγκα μόνο εκεί που τον παίρνει,
γιατί όλη την ημέρα τεμενάδες προσφέρει.

Και οι μπάτσοι που μπήκαν στων γειτόνων το σπίτι
κι εσύ φώναζες μπράβο γερασμένο καθίκι,
να το ξέρεις ένα βράδυ θα μπουκάρουν σε σένα,
γιατί οι τύποι δεν έχουν σεβασμό σε κανέναν.

Μίλα, μην κάνεις πως δεν βλέπεις.
Θα τρέχεις να κρυφτείς κι εσύ απ' το θεριό που τρέφεις.
Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος, το είπε ο ποιητής,
η κάθε σου κραυγή είναι πετριά, μην ξεχαστείς.

Sprich

Sprich,
tu nicht so, als ob du nichts siehst,
du wirst rennen, um dich auch vor dem Biest zu verstecken, das du nährst.
Wenn du Mensch genannt werden willst, sagte der Dichter,
jeder deiner Schreie ist ein Steinwurf, vergiss das nicht.

Lass dein Gesicht von den Kugeln bluten,
bessere Tage kommen nicht von allein.

Jede deiner Bewegungen reißt Ungerechtigkeiten nieder,
vergiss das keinen Augenblick, mach keine Ausreden.

Ich weine nicht, sagte ich dir, wo hast du die Tränen gesehen?
Du solltest dir Sorgen um die heimatlichen Böden machen.
Die Schlangen sind wieder aus ihren Löchern gekommen,
sie haben deine Angst gerochen und den Kopf erhoben.

Feiglinge mit aufgepumpten Armen und leeren Köpfen
haben den Hellenismus an die dummen Herden verkauft.
Und du, deren Großväter verfolgt hierherkamen,
vergiss es nicht, heilig ist der Blick des Bittstellers.

Hebe den Blick, schau, wie du geendet bist, du Arme,
du bist all das geworden, worüber du früher gespottet hast.
Haus, Arbeit, Elend und dein Leben zieht vorbei,
bei allem, was neben dir geschieht, stehst du abseits.

Eine Mutter allein stellte sich der Schlange entgegen,
eine Mutter, die ihr einziges Juwel opferte.
Sie nahm kein Blatt vor den Mund, sah ihnen direkt in die Augen,
der Schmerz hat sie nicht gebrochen, sie heißt Magda Fyssa.

Was schaust du mich an? Ich sagte dir, ich weine nicht.
Ich schäme mich nur für all das, was ich dir sage.
Vielleicht geschieht alles in deiner Nachbarschaft,
du gehst dort vorbei, aber kümmerst dich um deine eigenen Angelegenheiten.

Und sag mir nicht, dass du wieder nichts gesehen hast,
als sie Zak gegen den Kopf traten,
es war heller Mittag in der Stadt,
Kyr Pantelis' und Bullen, alle skrupellos.

Sprich auch für die, die es nicht geschafft haben.
Den Giakoumakis haben Möchtegern-Macker in den Wahnsinn getrieben.
Viele wussten es, aber keiner sprach
und seine sensible Seele blutete.

Hebe den Blick, schau, wie du geendet bist, du Arme,
du bist all das geworden, worüber du früher gespottet hast.
Haus, Arbeit, Elend und dein Leben zieht vorbei,
bei allem, was neben dir geschieht, stehst du abseits.

Die Gören, die du beschimpfst, sind deine einzige Hoffnung.
Solidarität und Respekt sind ihre Heimat.
Sie sahen ihren Freund tot durch eine Kugel
und schworen, dass sich all das eines Tages ändern wird.

Und sei dir sicher, Freundin, das werden sie erreichen,
deshalb dulden sie nicht, dass die Proleten bestimmen.
In ihrer Zukunft hast du keinen Platz,
es ist eine andere Mischung und sie lieben das Leben!

Sprich über den Typen von nebenan,
der den ganzen Mist seines Lebens an seinen Kindern auslässt,
der nur dort den Macker spielt, wo er es sich leisten kann,
weil er den ganzen Tag nur kriecht und buckelt.

Und die Bullen, die ins Haus der Nachbarn eingedrungen sind
und du schriest Bravo, du altes Arschloch,
wisse, eines Nachts werden sie bei dir einbrechen,
denn diese Typen haben vor niemandem Respekt.

Sprich, tu nicht so, als ob du nichts siehst.
Du wirst rennen, um dich auch vor dem Biest zu verstecken, das du nährst.
Wenn du Mensch genannt werden willst, sagte der Dichter,
jeder deiner Schreie ist ein Steinwurf, vergiss das nicht.