Текст и перевод песни Dimitris Mystakidis - Mila

Mila

Μίλα,
μην κάνεις πως δεν βλέπεις,
θα τρέχεις να κρυφτείς κι εσύ απ' το θεριό που τρέφεις.
Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος το είπε ο ποιητής,
η κάθε σου κραυγή είναι πετριά, μην ξεχαστείς.

Το πρόσωπό σου να ματώνει από τις σφαίρες,
δεν έρχονται μονάχες τους καλύτερες μέρες.

Κάθε σου κίνηση γκρεμίζει αδικίες,
μην ξεχαστείς ούτε στιγμή, μη λες δικαιολογίες.

Δεν κλαίω σου είπα, που τα είδες τα δάκρυα;
Εσύ να ανησυχείς για τα εδάφη τα πάτρια.
Τα φίδια ξαναβγήκαν από τις τρύπες τους πάλι,
τον φόβο σου μυρίστηκαν και σήκωσαν κεφάλι.

Δειλοί με μπράτσα φουσκωτά και με κεφάλια άδεια
πουλήσανε ελληνισμό στ' ανόητα κοπάδια.
Κι εσύ που οι παππούδες σου ήρθαν κυνηγημένοι,
μην το ξεχνάς, είν' ιερό το βλέμμα του ικέτη.

Σήκωσε το βλέμμα, κοίτα πως κατάντησες φουκαρά,
έγινες όλα εκείνα που κορόιδευες πιο παλιά.
Σπίτι, δουλειά, μιζέρια κι η ζωή σου να περνά,
σ' όλα αυτά που δίπλα σου συμβαίνουν να στέκεσαι μακριά.

Mια μάνα μόνη στάθηκε απέναντι απ' το φίδι,
μια μάνα που θυσίασε μονάκριβο στολίδι.
Τα λόγια της δεν μάσησε, τους κοίταξε στα ίσα,
ο πόνος δεν τη λύγισε, τη λένε Μάγδα Φύσσα.

Τι με κοιτάς; Σου είπα δεν κλαίω.
Ντρέπομαι μόνο μ' όλα αυτά που σου λέω.
Μπορεί όλα να γίνονται μέσα στη γειτονιά σου,
περνάς από εκεί, αλλά κοιτάς τη δουλειά σου.

Και μη μου πεις ότι δεν έβλεπες πάλι
όταν κλοτσούσανε τον Ζακ στο κεφάλι,
ήτανε μέρα μεσημέρι στην πόλη,
κυρ Παντελήδες και μπάτσοι, αδίστακτοι όλοι.

Μίλα και γι' αυτούς που δεν προλάβανε.
Τον Γιακουμάκη τζάμπα μάγκες τον τρελάνανε.
Πολλοί το ξέραν, μα κανείς δεν μιλούσε
και η ευαίσθητη ψυχή του αιμορραγούσε.

Σήκωσε το βλέμμα, κοίτα πως κατάντησες φουκαρά,
έγινες όλα εκείνα που κορόιδευες πιο παλιά.
Σπίτι, δουλειά, μιζέρια κι η ζωή σου να περνά,
σ' όλα αυτά που δίπλα σου συμβαίνουν να στέκεσαι μακριά.

Τα πιτσιρίκια που βρίζεις είναι η μόνη σου ελπίδα.
Αλληλεγγύη και σεβασμός είναι η δική τους πατρίδα.
Τον φίλο τους τον είδανε νεκρό από μια σφαίρα
κι ορκίστηκαν πως όλα αυτά θα αλλάξουνε μια μέρα.

Και να 'σαι φίλε σίγουρος αυτό θα το πετύχουν,
γι' αυτό και δεν ανέχονται οι κάφροι να ορίζουν.
Στο μέλλον το δικό τους δεν ανήκεις εσύ,
είναι άλλο το χαρμάνι και γουστάρουν τη ζωή!

Μίλα για τον τύπο από δίπλα,
που ξεσπάει στα παιδιά του της ζωής του τη σκατίλα,
που κάνει τον μάγκα μόνο εκεί που τον παίρνει,
γιατί όλη την ημέρα τεμενάδες προσφέρει.

Και οι μπάτσοι που μπήκαν στων γειτόνων το σπίτι
κι εσύ φώναζες μπράβο γερασμένο καθίκι,
να το ξέρεις ένα βράδυ θα μπουκάρουν σε σένα,
γιατί οι τύποι δεν έχουν σεβασμό σε κανέναν.

Μίλα, μην κάνεις πως δεν βλέπεις.
Θα τρέχεις να κρυφτείς κι εσύ απ' το θεριό που τρέφεις.
Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος, το είπε ο ποιητής,
η κάθε σου κραυγή είναι πετριά, μην ξεχαστείς.

Mila

Speak,
don't pretend you don't see,
you'll run and hide yourself from the beast you feed.
If you want to call yourself a human, as the poet said,
every cry you make is a stone, don't forget.

Let your face bleed from the bullets,
better days don't come on their own.

Your every move demolishes injustices,
don't forget for a moment, don't make excuses.

I'm not crying, I told you, where did you see the tears?
You should be worried about your homeland.
The snakes came out of their holes again,
they smelled your fear and raised their heads.

Cowards with bulging arms and empty heads
sold Hellenism to mindless kids.
And you, whose grandfathers came here hunted,
don't forget, the look of a supplicant is sacred.

Raise your eyes, look how low you've fallen, poor thing,
you've become everything you used to mock.
House, work, misery and your life passes by,
you stand aloof to everything happening next to you.

One mother stood up against the snake,
one mother who sacrificed a precious jewel.
She didn't mince her words, she looked them straight in the eye,
the pain didn't break her, her name is Magda Fyssa.

Why are you looking at me? I told you, I'm not crying.
I'm only ashamed of everything I'm telling you.
It may all be happening in your neighborhood,
you pass by there, but you mind your own business.

And don't tell me you didn't see again
when they kicked Zak in the head,
it was broad daylight in the city,
Mr. Pantelis and cops, all ruthless.

Speak also of those who didn't make it.
Tough guys drove Yakoumakis crazy for nothing.
Many knew, but no one spoke
and his sensitive soul was bleeding.

Raise your eyes, look how low you've fallen, poor thing,
you've become everything you used to mock.
House, work, misery and your life passes by,
you stand aloof to everything happening next to you.

The kids you curse are your only hope.
Solidarity and respect is their homeland.
They saw their friend dead from a bullet
and they swore that all this would change someday.

And rest assured, my friend, they will achieve it,
that's why the thugs can't stand to rule.
You don't belong to their future,
it's a different blend and they enjoy life!

Speak about the guy next door,
who takes out the crap of his life on his children,
who acts tough only where he can get away with it,
because all day long he offers prostrations.

And the cops who broke into the neighbor's house
and you were shouting "bravo," you old geezer,
you know, one night they'll break into yours,
because these guys have no respect for anyone.

Speak, don't pretend you don't see.
You'll run and hide yourself from the beast you feed.
If you want to call yourself a human, as the poet said,
every cry you make is a stone, don't forget.