Jestem Stąd Jestem Sobą (Instrumentalny) - Donatan перевод на немецкий

Jestem Stąd Jestem Sobą (Instrumentalny)

Z szyi zerwę każdą smycz z ust wypluje każdy knebel
Jestem stąd jestem sobą pewnych rzeczy jestem pewien
Idę prosto przed siebie przez te betonowe lasy
Kiedy zapada zmrok wbijam w tłok ludzkiej masy
Jeden krok dzieli mnie od tego całego świata
Tylko jeden a rzadko komu udaje się wracać
Nie chcę spłacać ich długów, żyć tak jak mówi reszta
Na straży swej stać będę póki czuję bicie serca
Mój dom to moja twierdza, ta Ziemia moją matką
Nie będą o mnie pamiętać, bo zapomnieć chcieli dawno
żyję tu własną prawdą inną niż tamta
Wolę odejść z honorem niż utonąć w ich kłamstwach
Zielona mila spacer skazańca
W oczach krew za plecami szarańcza
Wdech mnie wykańcza dłońmi dotykam nieba
Ich świat nic mi nie dał nic mi nie może mi zabrać

Pierwsze teksty na papier pod Molesty znakiem
Lałem wtedy na wszystko byłem niebieskim ptakiem
Z biegiem czasu coraz lepszy w rapie
Biały kruk na scenie czas to wywietrzyć, łapiesz?
Mam czerwone spojówki czarne trampki
Idę po drodze depczę piaskowe zamki
Nie pluje na los nie robie z siebie ofiary
Patrzę na świat przez różowe okulary
Czarny charakter na żółtych papierach
Kiedy zmiana jest faktem udowodniłem nie raz
Słyszałem kroki Boga życie jest kruche
Mam złotą proporcję między umysłem a duchem
Wersów plecak, tysiące w zeszycie
Oślepiam blaskiem jestem słońcem w zenicie
Robię swoje z mikrofonem i strzała
Potem gram w zielone, myślę o niebieskich migdałach

Niech nigdy nikt nic nie staje na mej drodze
Widzę dobry układ planet i sztamę w mej załodze
Tu buduje swój zamek i to nie jest zamek z piasku
Kartka atrament oddaje co miejskie miastu
Jest więcej nas tu niż mógłbyś się spodziewać
Dla architektów słowa wznieś ręce do nieba
Ej jestem tym kim trzeba we właściwym czasie
Tu gdzie prawdę mówią wersy nie artykuły w prasie
W pełnej krasie przedstawić wszystko jest trudno
I nie znaczy że będziesz bogaty jak wdepniesz w gówno
Bit jest jak płótno wokal jak pędzel mistrza
I może to te obrazy na których w przyszłości zyskasz
Ktoś toczy pianę z pyska i zawsze jest na nie,
Jego zdanie, sram w jego uznanie,
Jaśnie wielmożny panie Ero to mowa o mnie
I choć był bym pijany i tak myślę przytomnie

Zeszliśmy na ziemię z drzew wtedy gdy świat był płaski
Namalować obrazki kredą na ścianach jaskiń
żyliśmy z braćmi by wziąć ich pod opiekę
Wyjść przed szereg aby w końcu móc nazwać się człowiekiem
Okiełznać rzekę ocean a w końcu powietrze
I nauczyć się wybierać które drogi są najlepsze
Ciągle chcąc jeszcze oddawać za bezcen
Wszystko co wcześniej sprawiło że tutaj jestem
Idę po respekt od przodków w zaświatach
By wreszcie gdzieś w środku móc odczuć że spłacam
Dług który niekoniecznie należał do mnie
Chwyta za zawleczkę twój nieustraszony żołnierz
W końcu pojmiesz że choć to nie to samo
Walczymy w jednej wojnie, a więc stanowimy całość
Niech świat podpalą niech spłonie od jednej iskry
Nadchodzi koniec za moment będzie po wszystkim

Ich bin von hier, ich bin ich selbst (Instrumental)

Ich reiße jede Leine vom Hals, spucke jeden Knebel aus.
Ich bin von hier, ich bin ich selbst, gewisser Dinge bin ich mir sicher.
Ich gehe geradeaus durch diese Betonwälder.
Wenn die Dämmerung hereinbricht, tauche ich ein in die Menschenmenge.
Ein Schritt trennt mich von dieser ganzen Welt.
Nur einer, und selten gelingt es jemandem, zurückzukehren.
Ich will nicht ihre Schulden bezahlen, leben, wie die anderen sagen.
Ich werde Wache stehen, solange ich meinen Herzschlag spüre.
Mein Zuhause ist meine Festung, diese Erde meine Mutter.
Sie werden sich nicht an mich erinnern, weil sie mich längst vergessen wollten.
Ich lebe hier meine eigene Wahrheit, eine andere als jene.
Ich gehe lieber mit Ehre, als in ihren Lügen zu ertrinken.
Die grüne Meile, der Spaziergang eines Todgeweihten.
Blut in den Augen, hinter mir die Heuschrecken.
Der Atem raubt mir die Kraft, mit den Händen berühre ich den Himmel.
Ihre Welt hat mir nichts gegeben, sie kann mir nichts nehmen, meine Süße.

Die ersten Texte auf Papier unter dem Zeichen von Molesta.
Ich habe damals auf alles gepfiffen, war ein Paradiesvogel.
Mit der Zeit wurde ich immer besser im Rap.
Ein weißer Rabe auf der Bühne, Zeit, das zu lüften, verstehst du?
Ich habe rote Augen, schwarze Turnschuhe.
Ich gehe meinen Weg, trete auf Sandburgen.
Ich spucke nicht auf das Schicksal, mache mich nicht zum Opfer.
Ich sehe die Welt durch eine rosarote Brille.
Schwarzer Charakter auf gelben Papieren.
Wenn Veränderung Tatsache ist, habe ich es mehr als einmal bewiesen.
Ich hörte Gottes Schritte, das Leben ist zerbrechlich.
Ich habe das goldene Verhältnis zwischen Verstand und Geist.
Ein Rucksack voller Verse, Tausende im Heft.
Ich blende mit meinem Glanz, bin die Sonne im Zenit.
Ich mache mein Ding mit dem Mikrofon, und los geht's.
Dann spiele ich im Grünen, denke an blaue Mandeln, meine Liebste.

Möge mir niemals jemand im Weg stehen.
Ich sehe eine gute Planetenkonstellation und Harmonie in meiner Crew.
Hier baue ich mein Schloss, und es ist keine Sandburg.
Papier und Tinte geben der Stadt zurück, was städtisch ist.
Es gibt mehr von uns hier, als du erwarten würdest.
Für die Architekten des Wortes, erhebt eure Hände zum Himmel.
Hey, ich bin der, der ich sein muss, zur richtigen Zeit.
Hier, wo die Verse die Wahrheit sagen, nicht die Artikel in der Presse.
Alles in voller Pracht darzustellen, ist schwierig.
Und es bedeutet nicht, dass du reich wirst, wenn du in Scheiße trittst.
Der Beat ist wie die Leinwand, der Gesang wie der Pinsel des Meisters.
Und vielleicht sind es diese Bilder, mit denen du in Zukunft Gewinn machst.
Jemand schäumt vor Wut und ist immer dagegen.
Seine Meinung, ich scheiße auf seine Anerkennung.
Euer Gnaden, Ero, das bin ich.
Und selbst wenn ich betrunken wäre, denke ich klar, meine Schöne.

Wir sind von den Bäumen herabgestiegen, als die Welt noch flach war.
Um mit Kreide Bilder an die Wände der Höhlen zu malen.
Wir lebten mit Brüdern, um sie unter unseren Schutz zu nehmen.
Aus der Reihe zu treten, um uns endlich Mensch nennen zu können.
Den Fluss, den Ozean und schließlich die Luft zu bändigen.
Und zu lernen, welche Wege die besten sind.
Immer noch alles umsonst hergeben zu wollen.
Alles, was mich hierher gebracht hat.
Ich strebe nach Respekt von meinen Vorfahren im Jenseits.
Um endlich irgendwo im Inneren zu spüren, dass ich zahle.
Eine Schuld, die nicht unbedingt meine war.
Dein furchtloser Soldat greift nach dem Splint.
Endlich wirst du verstehen, dass, obwohl es nicht dasselbe ist.
Wir im selben Krieg kämpfen, also ein Ganzes sind.
Lasst die Welt brennen, lasst sie durch einen Funken entflammen.
Das Ende naht, gleich ist alles vorbei, mein Herz.