Текст и перевод песни Dorota Miśkiewicz - Wyspa, drzewo, zamek

Wyspa, drzewo, zamek

W spadku po chłopaku wyspa mi została
Dziesięć kroków długa, z piasku była cała
Przywoziłam ziemię podkradaną z pola
Chciałam ją ożywić, przecież była moja

Wreszcie siałam trawę bardzo wczesną wiosną
Odtąd po mej wyspie mogłam chodzić boso
Posadziłam kwiaty, wszystkie dla ozdoby
Przywoziłam z domu wiadra słodkiej wody

Aż tu wielki grad wybił co mógł
Ziemię zmył, nagły skok wód
Wyspa znów z nagiego piasku jest

Posadziłam drzewo u mnie na balkonie
Wielkie, silne drzewo, bardzo dbałam o nie
Pomyślałam sobie - kiedy mnie nie będzie
Pamięć ludzi o mnie mieszkać będzie w drzewie

No i miało tak stać tysiąc sto lat
Jak posąg mój miało tu trwać
Kiedyś wiatr ze złością wyrwał je

No i miało tak stać tysiąc sto lat
Jak posąg mój miało tu trwać
Kiedyś wiatr ze złością wyrwał je

Zbudowałam sobie na wysokiej skale
Niebosiężny zamek, w słońcu lśnił wspaniale
W zamek ten włożyłam wszystkie oszczędności
By się czuć bezpiecznie do późnej starości

Lecz mój czujny wróg rył jak szczur
Wsypał proch do kilku dziur
Przyszła noc, podpalił wtedy lont

I tak wszystko to, czego się tknę
W proch i pył obraca się
Nie wiem już, gdzie dla mnie miejsce jest

I tak wszystko to, czego się tknę
W proch i śmierć obraca się
Nie wiem już, gdzie dla mnie miejsce jest

L'île, l'arbre, le château

L'île m'a été léguée par le garçon
Dix pas de long, toute en sable
J'apportais de la terre volée au champ
Je voulais la faire revivre, après tout, elle était à moi

Enfin, j'ai semé de l'herbe au début du printemps
Depuis, je pouvais marcher pieds nus sur mon île
J'ai planté des fleurs, toutes pour la décoration
J'apportais des seaux d'eau douce de chez moi

Puis une grosse grêle a détruit tout ce qu'elle pouvait
La terre a été emportée, une soudaine montée des eaux
L'île est à nouveau de sable nu

J'ai planté un arbre sur mon balcon
Un grand arbre fort, je l'ai beaucoup soigné
J'ai pensé à moi-même - quand je ne serai plus là
Le souvenir des gens de moi vivra dans l'arbre

Et il devait ainsi tenir mille cent ans
Comme mon statue, il devait rester ici
Un jour, le vent l'a arraché avec colère

Et il devait ainsi tenir mille cent ans
Comme mon statue, il devait rester ici
Un jour, le vent l'a arraché avec colère

Je me suis construite un château sur une haute falaise
Un château qui touche le ciel, il brillait magnifiquement au soleil
Dans ce château, j'ai mis toutes mes économies
Pour me sentir en sécurité jusqu'à la vieillesse

Mais mon ennemi vigilant creusait comme un rat
Il a versé de la poudre dans quelques trous
La nuit est venue, il a alors allumé la mèche

Et ainsi tout ce que je touche
Se transforme en poussière et en fumée
Je ne sais plus où est ma place

Et ainsi tout ce que je touche
Se transforme en poussière et en mort
Je ne sais plus où est ma place