Текст и перевод песни Dorota Miśkiewicz - Wyspa, drzewo, zamek

Wyspa, drzewo, zamek

W spadku po chłopaku wyspa mi została
Dziesięć kroków długa, z piasku była cała
Przywoziłam ziemię podkradaną z pola
Chciałam ją ożywić, przecież była moja

Wreszcie siałam trawę bardzo wczesną wiosną
Odtąd po mej wyspie mogłam chodzić boso
Posadziłam kwiaty, wszystkie dla ozdoby
Przywoziłam z domu wiadra słodkiej wody

Aż tu wielki grad wybił co mógł
Ziemię zmył, nagły skok wód
Wyspa znów z nagiego piasku jest

Posadziłam drzewo u mnie na balkonie
Wielkie, silne drzewo, bardzo dbałam o nie
Pomyślałam sobie - kiedy mnie nie będzie
Pamięć ludzi o mnie mieszkać będzie w drzewie

No i miało tak stać tysiąc sto lat
Jak posąg mój miało tu trwać
Kiedyś wiatr ze złością wyrwał je

No i miało tak stać tysiąc sto lat
Jak posąg mój miało tu trwać
Kiedyś wiatr ze złością wyrwał je

Zbudowałam sobie na wysokiej skale
Niebosiężny zamek, w słońcu lśnił wspaniale
W zamek ten włożyłam wszystkie oszczędności
By się czuć bezpiecznie do późnej starości

Lecz mój czujny wróg rył jak szczur
Wsypał proch do kilku dziur
Przyszła noc, podpalił wtedy lont

I tak wszystko to, czego się tknę
W proch i pył obraca się
Nie wiem już, gdzie dla mnie miejsce jest

I tak wszystko to, czego się tknę
W proch i śmierć obraca się
Nie wiem już, gdzie dla mnie miejsce jest

Остров, дерево, замок

В наследство от парня мне достался остров,
Десять шагов в длину, весь из песка состоял.
Я привозила землю, украдкой с поля,
Хотела его оживить, ведь он моим был.

Наконец посеяла траву ранней весной,
С тех пор по моему острову могла ходить босиком.
Посадила цветы, все для красоты,
Привозила из дома вёдра с пресной водой.

Но вот сильный град побил всё, что мог,
Землю смыло, внезапный подъём вод.
Остров снова из голого песка состоит.

Посадила дерево у себя на балконе,
Большое, сильное дерево, очень заботилась о нём.
Подумала - когда меня не станет,
Память людей обо мне будет жить в дереве.

И должно было так стоять тысячу сто лет,
Как статуя моя, должно было здесь стоять.
Однажды ветер в ярости вырвал его.

И должно было так стоять тысячу сто лет,
Как статуя моя, должно было здесь стоять.
Однажды ветер в ярости вырвал его.

Построила себе на высокой скале
Небоскрёбный замок, на солнце он сиял великолепно.
В этот замок вложила все свои сбережения,
Чтобы чувствовать себя в безопасности до глубокой старости.

Но мой бдительный враг рыл, как крыса,
Насыпал пороха в несколько дыр,
Пришла ночь, поджёг тогда фитиль.

И так всё то, к чему я прикасаюсь,
В прах и пыль обращается.
Не знаю уже, где для меня место есть.

И так всё то, к чему я прикасаюсь,
В прах и смерть обращается.
Не знаю уже, где для меня место есть.