Twit - Drill Team перевод на немецкий

Twit

මතකයි අද වැනි දවසක
සැමරුවා උපන්දින සාදය අප
මොනවගෙන්ද අඩුපාඩු බොන්නද කන්නද
සල්ලිම ජීවිතේ වුණේ විඳවන්නද
අතැඟිලි බැඳ ගිවිසුණු පෝරුව
බිඳා පොරොන්දු මම අඩිකෝදුව
මැන්නා දහසක් දේ ඇය ගියා සමග දුව
සූදුව හුරුව පව පූරුව
ණයටත් ණයයි අවුරුදු හයයි
කූරු ගණිනවා හිර ගේ හිත බයයි
මළ මනස මළ හිත අලස කරයි අදත් ශාප
ඒ තණ්හාව
අත හැරියා රස්සාව
සූදු කෙළින්නට මගේ ආසාව
සල්ලි පනම් ගොඩගහන් උත්සාහ
කළා රැවටිලි අඟුරු කැබලි ගෙන හා මතුදාක
ලියමි මගේ වරද බිත්ති අතර පතර
කඳුළු බිඳු මකා දමන්න හමන්න
සුවඳ සුළඟ ජීවිතේ
පැමිණ මා වැළඳගන්න
මිනිසෙකු පිට නැගි අසරුවෙකුට
හැකිවිය දවනට ළය ගිනි දස මසකට
ණය හතරවට එක්තැන් පත්තර පිට නොදැනිම පිවිසුණේ කාබාසිනි සයනට
අස්ථිර දිවි කාලකණ්ණි විකාරය
උළු ගේ හතරකොණ උරා බොන්නේ සාරය
වාරය පව් පිටවාන දුමාරය
ශාපලත් ජීවිතේ දෙවියන්ට භාරය
කාලය නාව ගාව තැවිලි නැත සමාව යාව හිත වාව මාව උපමාව
පනිනු පෙර දැල්වෙන සිව්පා ගිණිකොළ අස්සර මත වස්තර වෙත විසිරෙන
තරමට ලැදි කාරණ වරමට ණය වී කලාබර
සරුවට ගෙව් පිරුවට ඇන්දු කළකිරි දිවි කලාවට
නිරුවත කළ මුසාවට තරවටු වී දිවි මුලාවට
කරුමෙට හුරු පුරුදු වූ සූදු රටාවට
සින්න වුණේ ඔප්පුව නව වෙනි ලංසුව
හැංගුවා පොලී ණය වැටුණේ විලංගුව
පෙරළි නිරන්තර ලිව් අනු දෛවය
සෘණ දෙවි සරණ කොටුවූ අඳුරු කුටියට
අනූ වසරකට වුණි චූදිත
අමූලික බොරු කරන් මූලික
ජරාගික සමාජ භේද වාර්ගික
ඒ අහිoසක යයි හිංසක මාර්ගෙක
ජීවිත කනමදු මනසට හැඟීම මගෙ පොරබැදු
මායාව මා වැදූ හැදූ රුධිර ලේ මස් ඒ දුක දනි
ඇති බොරු කළා දැන් පිළිගමු

සත්යයේ අරුත - ගෙනදෙයි හිරිගඩු
වර්ණයේ ගරුක - පුපුරයි ගිනිකඳු
කාලයේ අරුම - මිනිසද ගුණමකු

කල්පනා කරමි - සෑය ළඟ ගිරිහඩු

මරාගෙන මැරෙන කඩාගෙන හැදෙන
සමාජය නගනයක් ඇහැක් ඇරියම
පතාගෙන ඇවිද හිතාගෙන ලැබෙන
දේ බාර කරපන් දෙවියන්ගේ බාරෙට
දුහුවිලි මාවතේ දේවතා එළි පෙනෙයි ද ආදරෙන්?
ළතැවුල් මාරුතෙන් සැඟවිය්වත් හැකිදෝ ශ්රී නාමයෙන්?
සියල්ල හදවතේ පිළිරැව් නවතියි ද ඝණ්ටා නාදයෙන්
විය යුතු මොහොතකින් ගැලවීදෝ දෙවියන්ගේ බාරයෙන්?
මායාව රජවෙලා ඇත්ත නැත්ත බලු වෙලා නැති වෙලා
ලස්සන ජීවිත හැඩිවෙලා බලන් ඉන්න බෑ තව මටනම් ඇති වෙලා
කනමදු ජීවිත කළුවර වී ඇත කෝ ඔය දෙවියන්
වැටුපට උපවාස කරයි හෙදියන්

ගුණ මෙහෙ ගරුක එතැන මැවියන්
කතාකරමු නැත්තන් සාරියේ එතියන්

හිත සී සී කඩ අද වීදී වල

සතුට රැඳෙන්නේ අද ප්රීතී වල
භීති කළ ඒ කී දේ කළ
දුන්න දෙවියන් තීරණ ඊතල

අද දියවැඩියාවට වඩා රටේ කටෙ හැදියාව
ඇති නැති කම වෙනස් කළ රැකියාව
හිත ගත කතා කළේම නැතියාව
වට කරන් කෙළ කළේ වැඩිහිටියාව

හිත හීලයි කරගත්තේ මම බීලයි
දුක යනු සිරිමත් ගැන විතරක් කවි ගුණබස් කීමයි ලිවීමයි
පොඩිකාලේ තිබ්බ බය පංතියේ අන්තිම වීමයි හීනයි
සුරයක් දැම්මා බැරි තැන
යකා ඉන්නේ ඇතුළේ කියා දැන දැන
බැණ බැණ කිව්වා අති දැන් ඇණ ඇණ
මේ දෙවෙනි ලියුම දෙවියන් බාරෙට
නක්ෂත්ර නොසිත ඉපිද ෆැන්ටසි ලෝකෙක මේ එළිසමේ
වැඳගෙන කරගෙන පාවා දී මායම් දී නෑ මගේ ගූ හිතේ
මොන මොන සෙල්ලම් දැම්මත් හෙළුවැලි කෙල්ලන් මගේ ෆැන්ටසි ලෝකෙට
මතකෙට එල්ලන් නෑ එක කෙල්ලක් ගැලවුණේ රෙදිපිළි මෝලෙට
එද්දී ගෙනාවේ නෑ මොණර කොළ පාවෙන
තොටිලි වල නිදාගෙන නෑ මැද පංතියේ පදික
වඩිග පටුන නටන ජීවිත පදයට යටව
මන්දිර සඳලු තල මවමින් සිහින වන්නම
කාට කියන්නද ඒ මියෙන සිහින මැද
පණ තියෙන ලියන දුවන පන්හිඳ අතින්
තුඩගින් බසින ලවණ රුධිරය වී බැස
පිරවුණු රූල් පිටු පොත ජීවිතේ වී ඇත
මනස දෙකනෙ වදින වචන මතකයිද
මගේ බොළඳ හීන අතර මගේ කඳුළු බින්දු ඇයි
වාෂ්ප වෙන්නේ දකින සිහින වටින කියන ප#ය
උඹේ ඇ# ඉඳන් උඹේ ආච්චිට බඳිනවා මං වෛර
මතක නැද්ද මට කියපුවා ගනින් මතකෙට වරෙන් අද හෙට
දෙන්නම් මතකෙට කට කුඩු කරලා උඹේ දත් ටික
වළඳෙන් පිහ කෑ කුලි ගෙට රෑ සඳ මිතුරා විය
පිටු බලි ගෑ නිල් තුඩ පෑන් වදන් ගෙතුවා ලිය
මං ආස කරපු පාට හීන වලට හදපු මාව
කඩලා බිඳලා විසි කරනවා හිත නොදැනිම මාව
ඇයි මාව අම්මේ මැරුවේ නැත්තේ මම ඉපදුණු දාම
මට දුක හිතෙනවා උඹ මහනවා හැමදාම
කළු කපුටා සුදු වෙනතුරු මානසික පැතුමක් හිත මැරුවා
හදවතක හීන මගේ ලේ වලින් ලිව්වා
කවුරු කිව්වත් හිතේ දුවන ගැම්ම අත පය වල තිව්වා
මම කන අතටම රිව්වා මගේ මනස කොඳුරා කිව්වා මට
දුහුවිලි මාවතේ දේවතා එළි පෙනෙයි ද ආදරෙන්?
ළතැවුල් මාරුතෙන් සැඟවිය්වත් හැකිදෝ ශ්රී නාමයෙන්?
සියල්ල හදවතේ පිළිරැව් නවතියි ද ඝණ්ටා නාදයෙන්
විය යුතු මොහොතකින් ගැලවීදෝ දෙවියන්ගේ බාරයෙන්?
අදටත් නින්දක් නැති ෆිල්ටර් නැති මතකයන්
මතටත් තිතක් නැති හිතුවෙවත් නැති වියමන්
රිවර්ස් වදින්නැති ගියර් වැටෙන්නැති පල්ලම් නැති
සිතියම් නැති සිතුවිලි අන්තිම හුස්මට ණයගැති
කාලය මැන්නේ සිවිලිමක් නැති වහල දෙස බලා
සැපයි කියලා හිතලා මෙමට නිදාගන්න එපා වෙලා
යන්නට මට තැනක් නෑ කරන්නට දෙයක් නෑ
දිව්ය ලෝක ඕන නෑ අපායට බයත් නෑ
දැවිලා දැවිලා නිවෙන නිවිලා තිබිලා නැවත දැවෙන
දුමක සුවඳ දුකක නිවෙන කැපි කැපි කැපි යාවෙන
යන්න නො එන ගමන තෙක් පරම සත්ය සැඟවෙන
පටබැඳි නම කඩවරගම වටේම බොරු මවාපාන
දෙවියන්ගේ මල්ලිට ඔටුනු පැළඳි කල් හි
ලෝකය තනි යායකි සවණක් ගණ රැස් නැති
පවට පිනදි මම ද මැදිවී ස්වාර්ථයට කිමිදී
උඹට මතක ද එදා මම විතරද වැරදී
යක්ෂ වේශ සංක්රාන්ති පාවා දී පියවි දෑස
මිට මොළවා සිටගෙන දිවුරනවා ගනු හුස්ම පිණිස
පාපයක් වෙන්නෙම නැත අනිවා ශාපයක් වුණත්
උඹේ සෛල මරනවා මම නැවත මොනවා මට වුණත්
ඇත්ත තිත්තක් වුණත් කාට කෙසේ තෙරුණත්
ප්රශ්න එක පිට එක එකින් එකට විසඳුවත්
මුල මැද අග පැටළුණ විට ඇතුළත ගිනි පැසවන විට
කෝ දෙවියන් කෝ මගේ හෘද සාක්ෂි පුපුරන විට පිට පිට

Twit

Ich erinnere mich, als wäre es heute gewesen,
feierten wir unseren Geburtstag zusammen.
Worin mangelte es, ob Trinken oder Essen?
War Geld das ganze Leben, um zu leiden?
Finger verschränkt, das Eheversprechen gegeben,
brach ich die Versprechen, bin ein Regelbrecher.
Zählte tausend Dinge, sie ging mit unserer Tochter.
Glücksspiel, Gewohnheit, Sünde, Vergangenheit.
Schulden über Schulden, sechs Jahre sind vergangen,
zähle die Gitterstäbe, mein Herz ist voller Angst.
Toter Geist, totes Herz, macht mich träge, auch heute noch ein Fluch.
Diese Gier.
Ich gab meinen Job auf.
Meine Leidenschaft, um zu spielen.
Versuchte, Geld anzuhäufen, mit Betrug.
Holzkohle mitnehmend, und eines Tages...
schreibe ich meine Schuld zwischen den Wänden.
Damit ein duftender Windhauch kommt, um meine Tränen zu trocknen
im Leben.
Komm und umarme mich.
Ein Reiter auf einem Mann,
kann er zehn Monate lang die Brust verbrennen?
Schulden kreuz und quer, Zeitungsseiten füllend, unwissentlich trat ich in ein Chaos.
Unsicheres Leben, verdammter Wahnsinn.
Das Ziegelhaus saugt die Essenz aus allen vier Ecken.
An der Reihe, Sünden auszuatmen, Rauch.
Verfluchtes Leben, Gott überlassen.
Die Zeit kam nicht, keine Reue, Vergebung, Herz erträgt, Metapher.
Bevor ich springe, brennende Vierfüßler-Feuerkohle, auf dem Elefanten, Kleider verteilend,
so sehr der Sache ergeben, verschuldet für das Privileg, chaotisch.
Schön bezahlt, im Gewand gekleidet, verzweifeltes Leben, Kunst,
entblößt, gelogen, getadelt, Lebensillusion,
dem Fluch des gewohnten Glücksspiels verfallen.
Verpfändet, die neunte Auktion.
Versteckte die Zins-Schulden, fiel in Handschellen.
Ständig schreibend, das Schicksal.
Negativer Gott, gefangen in einer dunklen Zelle.
Angeklagt für neunzig Jahre.
Grundlose Lügen, grundlegend.
Schmutzige Gesellschaft, Klassenunterschiede, ethnisch.
Auf einem angeblich unschuldigen, gewalttätigen Weg.
Leben, das im Geist nagt, Gefühle kämpfen.
Die Illusion, meine Mutter, die mich geboren und aufgezogen hat, Blut, Fleisch, sie kennt den Schmerz.
Ich habe gelogen, jetzt lass es uns akzeptieren.

Die Bedeutung der Wahrheit - bringt Gänsehaut.
Der Respekt der Farbe - Vulkane brechen aus.
Die Ironie der Zeit - ist der Mensch ein Schurke?

Ich denke nach - am Fuße des Stupa, kahl.

Sich selbst tötend, zusammenbrechend, aufbauend,
eine Gesellschaft, ein Fortschritt, wenn man die Augen öffnet.
Erwartend, laufend, denkend, das Erhaltene,
übergib es Gott.
Siehst du auf dem staubigen Pfad das Licht der Göttin, Liebling?
Kann man sich vor dem Wind der Sorgen verstecken, im Namen der Herrlichkeit?
Wird alles im Herzen widerhallen, mit dem Läuten der Glocke?
Wird man in dem Moment, in dem es sein muss, aus Gottes Hand befreit?
Die Illusion regiert, Wahrheit und Lüge sind verloren.
Schöne Leben sind hässlich geworden, ich kann nicht mehr zusehen, es reicht mir.
Nagende Leben sind dunkel geworden, wo ist dein Gott?
Krankenschwestern fasten für ihren Lohn.

Tugend, Dienst, Respekt, dort erschaffen sie.
Lass uns reden, sonst verwickeln sie sich im Sari.

Das Herz ist zersplittert, heute auf den Straßen.

Glück hängt heute an Partys.
Verängstigt, was sie sagten, taten sie,
Gott gab Entscheidungen, Pfeile.

Heute, mehr als Diabetes, die Art des Landes.
Haben und Nicht-Haben veränderten den Beruf.
Herz und Geist sprachen nur über das Nicht-Haben.
Umgeben und bespuckt, die Älteren.

Ich habe mein Herz gezähmt, indem ich trank.
Trauer bedeutet, nur über Reichtum zu sprechen, Gedichte und Verse zu schreiben.
Als Kind hatte ich Angst, der Letzte in der Klasse zu sein, Träume.
Ich habe einen Talisman angelegt, als es nicht anders ging.
Wissend, dass der Teufel im Inneren ist,
schimpfend, sagte er, jetzt stechend.
Dies ist der zweite Brief an Gott.
Ohne an Astrologie zu denken, geboren in einer Fantasiewelt, reimend.
Verehrend, akzeptierend, verratend, Illusionen gebend, nicht in meinem beschissenen Herzen.
Welche Spiele du auch spielst, nackte Mädchen in meiner Fantasiewelt,
in meiner Erinnerung, kein einziges Mädchen ist aus der Textilfabrik entkommen.
Als ich kam, brachte ich keine Pfauenfedern mit,
schlief nicht in schwebenden Wiegen, Mittelklasse, Fußgänger.
Unterworfen dem Rhythmus des Lebens, das Vadiga Patuna tanzt.
Paläste, Mondterrassen erschaffend, ein Traum-Vannama.
Wem soll ich es sagen, inmitten dieser sterbenden Träume?
Lebendig, schreibend, laufend, die Feder in der Hand,
von der Spitze fließend, Salz, Blut werdend,
gefüllte linierte Seiten, das Buch ist zum Leben geworden.
Erinnerst du dich an die Worte, die in meinen Geist, in meine beiden Ohren drangen?
Warum verdunsten meine naiven Träume, zwischen meinen kindlichen Träumen?
Die wertvollen Träume, die ich sehe, verdammt.
Ich werde deine Oma hassen, von deiner verdammten...
Erinnerst du dich nicht, was du mir gesagt hast? Erinnere dich, komm heute oder morgen,
ich werde dich erinnern, indem ich deinen Mund zerschmettere und deine Zähne.
Aus dem Topf aß, mit dem Messer schnitt, der Mond wurde zum Freund der Armen.
Auf den Seiten gekritzelt, blaue Federspitze, Worte webte, schrieb.
Die farbigen Träume, die ich liebte, die mich erschufen,
zerbrechen, zerreißen, wegwerfen, ohne dass mein Herz es weiß.
Warum hast du mich nicht getötet, Mutter, als ich geboren wurde?
Es tut mir leid, dass du jeden Tag nähst.
Bis die schwarze Krähe weiß wird, ein mentaler Wunsch tötete mein Herz.
Ich schrieb Träume eines Herzens mit meinem Blut.
Egal, wer was sagte, ich hielt den Schwung meines Herzens in meinen Händen und Füßen.
Ich habe meine eigene Hand gebissen, mein Verstand flüsterte mir zu.
Siehst du auf dem staubigen Pfad das Licht der Göttin, Liebling?
Kann man sich vor dem Wind der Sorgen verstecken, im Namen der Herrlichkeit?
Wird alles im Herzen widerhallen, mit dem Läuten der Glocke?
Wird man in dem Moment, in dem es sein muss, aus Gottes Hand befreit?
Auch heute noch schlaflose, ungefilterte Erinnerungen.
Sogar dem Rausch ein Ende setzend, unerwartete Webarbeiten.
Kein Rückwärtsgang, kein Gangwechsel, keine Abfahrten,
keine Karten, Gedanken, dem letzten Atemzug verschuldet.
Ich maß die Zeit, indem ich auf die Decke ohne Dach schaute.
Ich dachte, es sei Luxus, und wurde es leid, zu schlafen.
Ich habe keinen Ort, wohin ich gehen kann, nichts zu tun.
Ich brauche keine himmlischen Welten, ich habe keine Angst vor der Hölle.
Brennend, brennend, erlöschend, erlöschend, existierend, wieder brennend,
der Duft von Rauch, die Trauer erlöschend, sich schneidend, sich schneidend, sich verbindend.
Bis zur Reise ohne Wiederkehr, die absolute Wahrheit verbirgt sich.
Der Name, der verbunden ist, das Dorf Kadavara, umgeben von Lügen,
als der jüngere Bruder Gottes die Krone trug.
Die Welt ist eine einsame Ebene, ohne die Strahlen der sechs Arten von Licht.
Ich bin auch darin verstrickt, Sünde und Verdienst vermischend, in Selbstsucht versunken.
Erinnerst du dich daran, war ich der Einzige, der falsch lag?
Teufelsgestalt, Übergang, Verrat der wahren Augen,
mit geballten Fäusten stehend, schwörend, um zu atmen.
Es wird keine Sünde sein, selbst wenn es ein Fluch ist.
Ich werde deine Zellen töten, egal was mir passiert.
Auch wenn die Wahrheit bitter ist, egal wie jemand es versteht,
Fragen über Fragen, eine nach der anderen lösend,
wenn Anfang, Mitte und Ende sich verheddern, wenn das innere Feuer eitert,
wo ist Gott, wo ist mein Gewissen, wenn es explodiert, immer wieder?