Текст и перевод песни Ebi - Noono Paniro Sabzi

Noono Paniro Sabzi

نون و پنیر و هق هق سفره ی سرد عاشق
نون و پنیر و فندق رخت عزا تو صندوق

نون بیات و حلوا سوخته حریر دریا
نون و پنیرو گردو قصه ی شهر جادو

نون و پنیرو بادوم یه قصه ی نا تموم
نون و پنیرو سبزی تو بیش از این می ارزی

پای همه گلدسته ها دوباره اعدام صدا
دو باره مرگ گل سرخ دوباره ها دوباره ها

حریق سبز جنگلا به دست کبریت جنون
از کاشی های آبی مون سرزده فواره ی خون

نون و پنیرو بادوم یه قصه ی نا تموم
نون و پنیرو سبزی تو بیش از این می ارزی

قصه ی جادوگر بد که از کتابا می اومد
نشسته بر منبر خون عاشقا رو گردن می زد

کنار شهر آینه جنگل سبز شیشه بود
برای گیس گلابتون اون روز مث همیشه بود

پونه می ریخت تو دامنش تا مادرش چادر کنه
می رفت که از بوی علف تمام شهر و پر کنه

غافل از اینکه راهش رو جادوگر دزدیده بود
رو صورت خورشید خانوم خط سیاه کشیده بود

آهای آهای یکی بیاد یک شعر تازه تر بگه
برای گیس گلابتون از مرگ جادوگر بگه
از مرگ جادوگر بد که از کتابها می اومد

چشمای گیس گلابتون چیزی به جز شب نمی دید
هوا نبود، نفس نبود، قصه به آخر نرسید
قصه های مادربزرگ، آیینه خود منه
طلسم جادوگر باید، با دستای تو بشکنه

با دستای رفاقتت، تاریکی وحشت نداره
نوری که حرفه آخره، به قصمون پامیزاده
حیفه که شهر آیینه، سیاه بشه حروم بشه
قصه تو، قصه من، اینجوری ناتموم بشه

آهای آهای یکی بیاد یک شعر تازه تر بگه
برای گیس گلابتون از مرگ جادوگر بگه
از مرگ جادوگر بد که از کتابها می اومد

آهای آهای یکی بیاد یک شعر تازه تر بگه
برای گیس گلابتون از مرگ جادوگر بگه

تا شعر گیس گلابتون یه شهر پر امید باشه
آیینه های تو به تو، هرکدومش خورشید باشه

آهای آهای یکی بیاد یک شعر تازه تر بگه
برای گیس گلابتون از مرگ جادوگر بگه

Pain, fromage et larmes

Pain, fromage et sanglots, la table froide de l'amoureux
Pain, fromage et noisette, tes habits de deuil dans le coffre

Pain rassis et halva brûlé, la soie de la mer
Pain et fromage et noix, l'histoire de la ville magique

Pain et fromage et amandes, une histoire inachevée
Pain et fromage et herbes, tu vaux plus que ça

Au pied de tous les clochers, à nouveau le cri de l'exécution
A nouveau la mort de la rose rouge, à nouveau, à nouveau

L'incendie vert des forêts par la main de l'allumette de la folie
De nos carreaux bleus a jailli la fontaine de sang

Pain et fromage et amandes, une histoire inachevée
Pain et fromage et herbes, tu vaux plus que ça

L'histoire de la sorcière maléfique qui sortait des livres
Assise sur le trône de sang, elle égorgeait les amoureux

Près de la ville-miroir, la forêt de verre vert était
Pour tes tresses de roses, ce jour-là était comme les autres

Elle mettait de la menthe dans son tablier pour que sa mère mette son voile
Elle allait pour que l'odeur de l'herbe remplisse toute la ville

Ignorant que la sorcière lui avait volé son chemin
Elle avait tracé une ligne noire sur le visage de Madame Soleil

Hé, hé, que quelqu'un vienne, qu'il dise un nouveau poème
Pour tes tresses de roses, qu'il parle de la mort de la sorcière
De la mort de la méchante sorcière qui sortait des livres

Les yeux de tes tresses de roses ne voyaient que la nuit
Il n'y avait pas d'air, il n'y avait pas de souffle, l'histoire n'a pas atteint sa fin
Les contes de grand-mère, c'est mon propre miroir
Le sort de la sorcière doit être brisé par tes mains

Avec tes mains d'amitié, les ténèbres n'ont pas peur
La lumière qui est le dernier mot, est née dans notre histoire
Il est dommage que la ville-miroir devienne noire, soit perdue
Ton histoire, mon histoire, ne se termine pas comme ça

Hé, hé, que quelqu'un vienne, qu'il dise un nouveau poème
Pour tes tresses de roses, qu'il parle de la mort de la sorcière
De la mort de la méchante sorcière qui sortait des livres

Hé, hé, que quelqu'un vienne, qu'il dise un nouveau poème
Pour tes tresses de roses, qu'il parle de la mort de la sorcière

Que le poème de tes tresses de roses soit une ville pleine d'espoir
Tes miroirs de toi à toi, que chacun d'eux soit le soleil

Hé, hé, que quelqu'un vienne, qu'il dise un nouveau poème
Pour tes tresses de roses, qu'il parle de la mort de la sorcière