Текст и перевод песни Eldo - Droga Winnych

Droga Winnych

Czas zabiera nam marzenia szybciej niż nam się wydaje
nie pozmieniasz, zostaje grzebać we wspomnieniach
i wtedy choć na chwile czas staje i staje ziemia
tak na moment wierzysz znowu w świat z bajek i doceniasz
momenty te ze starych fotografii
skrawki chwil masz reszta poparzyła łapy
a duchy z szafy znowu charcują,
i boisz się że wyjdą na powierzchnie i spokój twój popsują
pozbyć sie złudzeń - tak myśle że dam rade -
i znowu przegrywam a pamieć to niechciany spadek
grzebiesz w poszukiwaniu śladow spokoju
ruszasz do boju i walce gubisz sam siebie
dni- za szybko pokrywa je kurzu warstwa
noce zbyt szybko znikają na widok poranka
złodziej co nawet teraz czyni wspomnieniami
zostawiam wczoraj ważne tylko to co jest przed nami.
Opętani niewolnicy podporządkowani miarą
zmierzyli się ze światem nadzieje pękły jak balon
otrzezwienie miało być tak pięknie
cóż, miało...
świadomość, doświadczenie - wszystko na nic sie zdało
tak bywa - powie ten co przywykł przegrywać
ja postawie wszystko ta karczma rzym sie nazywa
tam dusze podżyruje krwią co potrzeba
ptaki muszą latać, wygrywać, łapać w lot pokusę
ograniczenia - człowiek sam konstruuje potem zmienia relatywizuje
dopasowuje, uzasadnia kolejny konstrukt by trzymać w ryzach
i zatrzymać utkany z marzeń twój latający dywan
kiedyś zakładałem, stało się inaczej
myślałem to i to a dziś inaczej na to patrze
chciałem być kim sie stałem czy jeszcze czegoś chce
jesli nie, to kiedy marzyć przestałem.
Lubimy się tłumaczyć, to nie my, to warunki
ślepi na powody narzekamy na skutki
cały świat jest winny, to my zawsze święci
w blasku i w aureoli do krzyża przypięci
coś zabiło nasze sny najczęściej my sami
ze strachu zadusilismy je konwencjami
i wypieramy nasz udział ze wstydu zakłopotani
odpychamy winy, to nie ja to ten z tyłu
wieczny on co niszczy nasze ambicje
to on nas nakręca i buduje nasze fikcje
jak łatwo tak sie żyje, masz ofiare
winny nieznany sprawca zgasił twoją wiare
jak wygodnie nie mieć odwagi, mieć wymówki
tysiąc wytłumaczeń na to jak płacisz rachunki
wiesz, współczuje tak mieć, żyć w kokonie
patrzeć na świat zza szyby siedząc w salonie.

The Path of the Guilty

Time steals our dreams faster than we realize,
you can't change it, you're left digging through memories.
And then, for a moment, time stands still, and the earth stands still,
for a moment, you believe again in a world of fairy tales and appreciate
those moments from old photographs.
Scraps of moments you have, the rest burned your hands,
and the ghosts from the closet are tormenting again,
and you're afraid they'll come to the surface and spoil your peace.
Get rid of illusions - I think I can do it -
and I lose again, and memory is an unwanted inheritance.
You dig in search of traces of peace,
you rush into battle and lose yourself in the fight.
Days - too quickly covered by a layer of dust,
nights disappear too quickly at the sight of dawn.
A thief who even now turns them into memories,
I leave yesterday behind, only what's ahead of us matters.
Possessed slaves, subordinated by measure,
faced the world, hopes burst like a balloon.
Sobering up was supposed to be so beautiful,
well, it was supposed to be...
awareness, experience - everything turned out to be useless.
That's how it happens - the one who's used to losing will say.
I'll bet everything, this tavern is called Rome,
there I'll nourish souls with the blood that's needed.
Birds must fly, win, catch temptation on the fly.
Limitations - man constructs them himself, then changes, relativizes,
adapts, justifies another construct to keep in check
and stop your flying carpet woven from dreams.
I used to assume, it turned out differently,
I thought this and that, and today I look at it differently.
I wanted to be who I became, or do I still want something else?
If not, then when did I stop dreaming?
We like to make excuses, it's not us, it's the conditions,
blind to the reasons, we complain about the effects.
The whole world is guilty, we are always saints,
in the glow and halo, nailed to the cross.
Something killed our dreams, most often ourselves,
out of fear, we suffocated them with conventions,
and we deny our involvement, ashamed and embarrassed.
We push away blame, it's not me, it's the one behind,
the eternal one who destroys our ambitions,
he winds us up and builds our fictions.
How easy it is to live like this, you have a victim,
the guilty unknown perpetrator extinguished your faith.
How comfortable it is to lack courage, to have excuses,
a thousand explanations for how you pay the bills.
You know, I feel sorry for you to have that, to live in a cocoon,
to look at the world from behind a window, sitting in the living room.